Dz.U. 2024 poz. 597

DZIENNIK USTAW
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Warszawa, dnia 18 kwietnia 2024 r. Poz. 597 OBWIESZCZENIE
MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z dnia 21 marca 2024 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o ochronie żeglugi i portów morskich

1. Na podstawie art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 2 0 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i nie- których innych aktów prawnych ( Dz. U. z 2019 r. poz. 1461 ) ogłasza się w załączniku do niniejszego obwieszczenia jednolity tekst ustawy z dnia 4 września 200 8 r. o ochronie żeglugi i portów morskich ( Dz. U. z 2023 r. poz. 1433 ), z uwzględnieniem zmian wprowadzon ych ustawą z dnia 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy o ochronie żeglugi i portów morskich oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1489) oraz zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dnie m 13 marca 2024 r.

2. Podany w załączniku do niniejszego obwieszczenia tekst jednolity ustawy nie obejmuje art. 11 ustaw y z dnia 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy o ochronie żeglugi i portów morskich oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1489) , który stanowi:
   „Art. 11. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 8, który wchodzi w życie
   po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. ”. Marszałek Sejmu: S. Hołownia

Dziennik Ustaw – 2 – Poz. 597

Załącznik do obwieszczenia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 marca 2024 r. (Dz. U. poz. 597) USTAWA
z dnia 4 września 200 8 r. o ochronie żeglugi i portów morskich1) Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Ustawa określa zasady ochrony żeglugi morskiej i portów morskich, w tym ochrony życia i zdrowia osób znajdujących się na terenie portów morskich, obiektów portowych lub na statkach, zgodnie z wymaganiami określonymi w:

1. Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, sporządzonej w Londynie dnia 1 listopada 197 4 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 318 i 319, z 2005 r. poz. 1016 , z 2016 r. poz. 869 i 2029 oraz z 2017 r. poz. 142 ), wraz z Proto- kołem dotyczącym Międzynarodowej konwencji o bezpieczeńs twie życia na morzu, 1974, sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 197 8 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 320 i 321 oraz z 1986 r. poz. 177), zwanej dalej „Konwencją SOLAS ”;
2. Międzynarodowym kodeksie dla ochrony statków i obiektów portowych, przyjętym w dniu 1 2 grudnia 200 2 r. Rezo- lucją Nr 2 Konferencji Umawiających się Rządów -Stron Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu , 1974 (Dz. U. z 2005 r. poz. 1016), zwanym dalej „Kodeksem ISPS ”;
3. rozporządzeniu (WE) nr 725/200 4 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 1 marca 200 4 r. w sprawie wzmocnienia ochrony statków i obiektów portowych (Dz. Urz. UE L 129 z 09.04.2004, str. 6; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne , rozdz. 7, t. 8, str. 74), zwanym dalej „rozporządzeniem (WE) nr 725/2004 ”.

2. Ustawa reguluje sprawy ochrony statków i obiektów portowych w zakresie nieobjętym przepisami rozporządzenia (WE) nr 725/2004.
   3.2) Ustawa określa również zasady ochrony:

1. międzysystemowego Gazociągu Bałtyckiego (Baltic Pipe) stanowiącego połączenie systemów przesyłowych Rzeczy- pospolitej Polskiej i Królestwa Danii wraz z infrastrukturą niezbędną do jego obsługi na terenie obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej;

2. obiektów, urządzeń i instalacji wchodzących w skład infrast ruktury zapewniającej dostęp do portów o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej;

3. wykorzystywanych w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do rozpoznawania lub eksploatacji zasobó w, jak również innych przedsięwzięć w zakresie gospodar- czego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności w celach energetycznych, w tym mor- skich farm wiatrowych w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o promowan iu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 182), zwanej dalej „ustawą o promowaniu”, i ze- społów urządzeń służących do wyprowadzenia mocy w rozumieniu art. 3 pkt 13 ustawy o promowaniu, oraz podmor- skich sieci el ektroenergetycznych i światłowodowych lub rurociągów, a także związanej z nimi infrastruktury;

4. terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu.
   Art. 2. 1. Przepisy ustawy stosuje się do:

5. następujących rodzajów statków morskich o polskiej przynależności uprawiających żeglugę międzynarodową:
   a) statków pasażerskich, włączając pasażerskie jednostki szybkie,
   b) statków towarowych, włączając jednostki szybkie, o pojemności brutto 50 0 i powyżej,
   c) ruchomych platform wiertniczych;

6. Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy 2005/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie wzmocnienia ochrony portów (Dz. Urz. UE L 310 z 25.11.2005, str. 28).

7. Dodany przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy o ochronie żeglugi i portów morskich oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1489) , która weszła w życie z dniem 1 września 2023 r.

Dziennik Ustaw – 3 – Poz. 597

2. następujących rodzajów statków morskich o obcej przynależności uprawiających żeglugę międzynarodową, znajdują- cych się na polskim morzu terytorialnym lub morskich wodach wewnętrznych:
   a) statków pasażerskich, włączając pasażerskie jednostki szybkie,
   b) statków towarowych, włączając jednostki szybkie, o pojemności brutto 50 0 i powyżej,
   c) ruchomych platform wiertniczych;
3. morskich statków pasażerskich o polskiej i obcej przynależności uprawiających żeglugę krajową, w trakcie której znaj- dują się dalej niż 2 0 mil morskich od brzegu, a prawdopodobieństwo napotkania fal o znaczącej wysokości przekra- czającej 2, 5 m jest większe niż 10 %, zwanych dalej „statkami pasażerskimi klasy A ”;
4. morskich statków pasażerskich, innych niż statki pasażerskie klasy A, uprawiających żeglugę krajową, określonych
   w przepisach wydanych na podstawie ust. 6;
5. obiektów portowych obsługujących statki, o których mowa w pkt 1–3;
6. innych obiektów portowych obsługujących statki, o których mowa w pkt 4;
7. portów morskich, na terenie których znajdują się obiekty portowe, o których mowa w pkt 5 i 6.

2. Przepisów ustawy nie stosuje się do:

1. jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej, Policji oraz Krajowej Administracji Skarbowej;
2. innych statków pełniących specjalną służbę państwową;
3. portów wojennych, instalacji wojskowych w portach morskich oraz rejonów portów morskich wraz z infrastrukturą portową będących w użytkowaniu Straży Granicznej, o których mowa w ust. 1 pkt 5–7. 2a. Przepisy ustawy w zakresie ochrony statku stosuje się do stałych platform wiertniczych rozumianych jako jednostki górnicze przeznaczone do wydobycia i przetwarzania węglowodorów, osadzone na dnie morskim na stałe, stanowiące mor- ską budowlę hydrotechniczną, które znajdują s ię w polskich obszarach morskich.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej ogłasza, w drodze obwieszczenia, listę portów morskich podlega- jących przepisom ustawy, w których znajduje się jeden lub więcej obiektów portowych objętych postanowieniami K odeksu ISPS, rozporządzenia (WE) nr 725/200 4 lub ustawy, z uwzględnieniem obszarów portowych mających znaczenie z punktu widzenia ochrony.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przekazuje Komisji Europejskiej listę portów morskich podlega- jących przepisom ustawy oraz informuje ją o zmianach w tej liście.
5. Dyrektor Urzędu Morskiego ogłasza, w drodze obwieszczenia, listę obiektów portowych, o których mowa w ust. 1 pkt 5, znajdujących się w jego terytorialnym zakresie działania.
6. Minister właści wy do spraw gospodarki morskiej może określić, w drodze rozporządzenia, wykaz:

1. rodzajów statków, innych niż statki pasażerskie klasy A, uprawiających żeglugę krajową, do których stosuje się prze- pisy ustawy ,

2. obiektów portowych obsługujących te statki
   – mając na uwadze art. 3 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 725/200 4 oraz konieczność zapewnienia ochrony żeglugi i portów morskich.
   Art. 3. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

3. zdarzeniu naruszającym ochronę – oznacza to zdarzenie, o którym mowa w Prawidle 1/1 3 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS;

4. porcie morskim – oznacza to akweny i grunty oraz związaną z nimi infrastrukturę portową, na obszarze których znaj- duje się jeden lub więcej obiektów portowych, objętych postanowien iami Kodeksu ISPS, rozporządzenia (WE) nr 725/200 4 lub ustawy;

5. obiekcie portowym – oznacza to obiekt, o którym mowa w Prawidle 1/ 9 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS;

6. planie ochrony portu morskiego – oznacza to plan zastosowania środków ochrony portu mo rskiego, statków, osób, ładunków, jednostek ładunkowych i zapasów statkowych, znajdujących się w obrębie tego portu – przed powstaniem zdarzeń naruszających ochronę; plan ochrony portu morskiego integruje plany ochrony obiektów portowych, które znajdują si ę w jego granicach;

7. planie ochrony obiektu portowego – oznacza to plan, o którym mowa w sekcji 2.1. 5 w części A Kodeksu ISPS;

Dziennik Ustaw – 4 – Poz. 597

6. planie ochrony statku – oznacza to plan, o którym mowa w sekcji 2.1. 4 w części A Kodeksu ISPS;
7. oficerze ochrony portu morskiego – oznacza to kapitana portu morskiego;
8. PFSO – oznacza to oficera ochrony obiektu portowego;
9. SSO – oznacza to oficera ochrony statku;
10. CSO – oznacza to oficera ochrony armatora;
    10a) DAO – oznacza to należycie upoważnionego inspekto ra w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004;
11. alercie – oznacza to sygnał o zagrożeniu bądź naruszeniu ochrony statku;
12. działaniach statek – obiekt portowy – oznacza to działania, o których mowa w Prawidle 1/ 8 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS;
13. działaniach statek – statek – oznacza to działania, o których mowa w Prawidle 1/1 0 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS;
14. deklaracji ochrony – oznacza to porozumienie, o którym mowa w Prawidle 1/1 5 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS;
15. poziomie ochrony – oznacza to poziom, o którym mowa w Prawidle 1/1 4 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS;
16. jednostce ochrony portu lub obiektu portowego – oznacza to specjalistyczną uzbrojoną formację ochrony wykonującą zadania w zakresie ochrony żeglugi i portów morskich, działa jącą na podstawie i zgodnie z przepisami ustawy z dnia 22 sierpnia 199 7 r. o ochronie osób i mienia ( Dz. U. z 2021 r. poz. 1995 ), z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy;
17. RSO – oznacza to organizację, o której mowa w Prawidle 1/1 6 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS.

2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1. statku, rozumie się przez to statek, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1–4;

2. porcie, rozumie się przez to port morski, o którym mowa w ust. 1 pkt 2. Rozdział 2
   Organizacja ochrony żeglugi i portów
   Art. 4. Podmiotami obowiązanymi do działań w zakresie ochrony żeglugi i portów są:

3. minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w zakresie:
   a) ustalania odpowiedniego poziomu ochrony dla statków o polskiej przynależności, z uwzględnieniem rejonów ich pływania,
   b) wprowadzania poziomu ochrony 3 dla portów i obiektów portowych,
   c) zatwierdzania w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oceny stanu ochrony i planu ochrony
   portu oraz poprawek do tych dokumentów,
   d) zatwierdzania oceny stanu ochrony obiektu portowego oraz poprawek do tej oceny, o których mowa w art. 20 ust. 4a pkt 1, e) zatwierdzania planu ochrony obiektu portowego oraz poprawek do tego planu w przypadku, o którym mowa w art. 21 ust. 4 pkt 1, f) wydawania potwierdzenia zgodności obiektu portowego w przypadku, o którym mowa w art. 21 ust. 7 pkt 1, g) realizacji zadań centralnego punktu kontaktowego;

4. minister właściwy do spraw wewnętrznych w zakresie:
   a) zatwierdzania w porozumien iu z ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej oceny stanu ochrony i planu ochrony portu oraz poprawek do tych dokumentów,
   b) wykonywania przez podległe i nadzorowane służby obowiązków polegających na:
   – uzgadnianiu planu ochrony portu w przypadku, o którym mowa w art. 18 ust. 8, – uzgadnianiu oceny stanu ochrony i planu ochrony obiektu portowego w przypadkach, o których mowa w art. 20 ust. 6 i art. 21 ust. 6, c) występowania z wnioskiem do Ministra Obrony Narodowej o podjęcie działań, o których mowa w art. 27 ust. 1;

Dziennik Ustaw – 5 – Poz. 597

3. Minister Obrony Narodowej w zakresie:
   a) podejmowania decyzji, o której mowa w art. 27 ust. 1, b) wykonywania przez podległe i nadzorowane służby obowiązków polegających na uzgadnianiu planów ochrony portu w przypadku, o którym mowa w art. 18 ust. 7;

4. minister właściwy do spraw finansów publicznych w zakresie wykonywania przez podległe i nadzorowane służby obo- wiązków polegających na współdziałaniu z jednostką ochrony portu w zakresie kontroli ładunku, o której mowa w art. 39;

5. minister właściwy do spraw zagranicznych w zakresie kontaktowania się z właściwymi organami państw oraz utrzy- mywania kontaktu z ich przedstawicielami dyplomatycznymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w przypadkach zagrożenia ochrony statków;

6. Prezes Państwowej Agencji Atomistyki w zakresie oceny stopnia zagrożenia radiacyjnego;

7. właściwy wojewoda w zakresie:
   a) uzgadniania oceny stanu ochrony i planu ochrony portu w przypadkach, o których mowa w art. 18 ust. 6, b) uzgadniania oceny stanu ochrony i planu ochrony obiektu portowego w przypadkach, o których mowa w art. 20 ust. 5 i art. 21 ust. 5, c) zapewnienia współdziałania i pomocy ze strony innych instytucji i organów administracji, a także organizacji pomocy medycz nej oraz ewakuacji, w przypadku wprowadzenia poziomu ochrony 3;

8. dyrektor właściwego urzędu morskiego w zakresie:
   a) wprowadzania poziomu ochrony 2 dla portu lub obiektu portowego,
   b) występowania z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki mo rskiej o wprowadzenie poziomu ochrony 3 dla portu lub obiektu portowego oraz o ustalenie odpowiedniego poziomu ochrony dla statków o pol- skiej przynależności, z uwzględnieniem rejonów ich pływania,
   c) realizacji zadań organu ochrony portu,
   d) opracowania oc eny stanu ochrony portu lub obiektu portowego oraz zatwierdzania poprawek do oceny stanu ochrony obiektu portowego w przypadku, o którym mowa w art. 20 ust. 4a pkt 2, e) zatwierdzania planu ochrony obiektu portowego oraz poprawek do tego planu w przypadku, o którym mowa
   w art. 21 ust. 4 pkt 2, f) opracowania i sprawowania nadzoru nad wdrożeniem planu ochrony portu,
   g) współdziałania z PFSO, CSO, właściwym terytorialnie wojewodą, Strażą Graniczną, Policją, Państwową Strażą Pożarną oraz Służbą Celno -Skarbową w celu realizacji ochrony żeglugi i portów, w sposób określony w ustawie,
   h) realizacji zadań regionalnego punktu kontaktowego;

9. Morskie Ratownicze Centrum Koordynacyjne wchodzące w skład Morskiej Służby Poszukiwania i Ratownictwa – w zakresie realizacji zadań punktu odbioru alertu;

10. zarządzający portem w zakresie:
    a) realizacji ochrony na obszarze portu, w sposób określony w ustawie i w planie ochrony portu,
    b) wdrożenia planu ochrony portu,
    c) współdziałania z organem ochrony portu i z oficerem ochrony portu,
    d) współdziałania z PFSO, CSO, Strażą Graniczną, Policją, Państwową S trażą Pożarną oraz Służbą Celno -Skarbową w celu realizacji, w sposób określony w ustawie, ochrony na obszarze portu oraz zapewnienia im warunków do wy- konywania obowiązków służbowych;

11. zarządzający obiektem portowym w zakresie:
    a) opracowania i wdrożenia planu ochrony obiektu portowego,
    b) wyznaczania PFSO i zapewnienia mu ścisłej współpracy z oficerem ochrony portu,
    c) wydania PFSO dokumentu identyfikacyjnego ,

Dziennik Ustaw – 6 – Poz. 597

d) współdziałania z organami administracji morskiej, Strażą Graniczną, Policją, Państwową Strażą Pożarną oraz Służbą Celno -Skarbową w celu realizacji ochrony na obszarze obiektu portowego, w sposób określony w ustawie i w planie ochrony obiektu portowego,
e) zapewnienia technicznych i finansowych środków do realizacji zadań związanych z ochroną obiektu portowego,
z uwzględnieniem wniosków wynikających z oceny stanu ochrony obiektu portowego;
12) armator statku w zakresie:
a) opracowania oceny sta nu ochrony statku,
b) opracowania oraz wdrożenia planu ochrony statku,
c) wyznaczania CSO i SSO,
d) współdziałania z organami administracji morskiej, Strażą Graniczną, Policją, Państwową Strażą Pożarną oraz Służbą Celno -Skarbową w celu realizacji ochrony n a statku, w sposób określony w ustawie i w planie ochrony statku, oraz zapewnienie im warunków do wykonywania obowiązków służbowych,
e) zapewniania technicznych i finansowych środków do realizacji zadań związanych z ochroną statku, z uwzględnie- niem wnioskó w wynikających z oceny stanu ochrony statku;
13) PFSO, CSO oraz SSO, w zakresie realizacji zadań określonych odpowiednio dla tych oficerów w Kodeksie ISPS.
Art. 5. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może, na wniosek zarządzającego obiektem p ortowym, zezwolić, w drodze decyzji administracyjnej, na wprowadzenie innych niż przewidziane w Kodeksie ISPS środków ochrony
w stosunku do obiektu portowego lub grupy obiektów portowych, z wyjątkiem obiektów objętych umowami między naro- dowymi, o których mowa w ust. 3, jeżeli środki te są równoważne pod względem skuteczności ze środkami prze widzianymi
w Kodeksie ISPS.
2. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku może, na wniosek armatora, zezwolić,
w drodze decyzji a dministracyjnej, na wprowadzenie na jego statkach środków ochrony innych niż przewidziane w Kodek- sie ISPS, jeżeli środki te są równoważne pod względem skuteczności ze środkami przewidzianymi w Kodeksie ISPS.
3. W drodze umów międzynarodowych mogą być przew idziane, zgodne z Prawidłem 1 1 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS, alternatywne rozwiązania w zakresie ochrony statków wykonujących krótkie podróże międzynarodowe na stałych trasach między obiektami portowymi położonymi na terytorium państw -stron tych umów.
Art. 6. 1. Do zadań centralnego punktu kontaktowego, o którym mowa w sekcji 4.1 4 w części B Kodeksu ISPS, należy:

1. przekazywanie informacji CSO statków o polskiej przynależności;
2. przekazywanie Komisji Europejskiej i Międzynarodowej Organizacji Morskie j (IMO) oraz właściwym organom państw członkowskich Unii Europejskiej informacji o wprowadzonych środkach ochrony na morzu;
3. przyjmowanie od punktu odbioru alertu informacji o odbiorze alertu;
4. składanie Komisji Europejskiej i IMO raportów i sprawozdań o naruszeniu ochrony statków.

2. Do zadań regionalnego punktu kontaktowego, o którym mowa w sekcji 4.1 4 w części B Kodeksu ISPS, należy:

1. przekazywanie do centralnego punktu kontaktowego informacji w zakresie ochrony żeglugi i portów;

2. informowanie statków o aktualnym poziomie ochrony obiektu portowego lub portu;

3. w odniesieniu do statku zmierzającego do polskiego portu:
   a) przyjmowanie informacji o poziomie ochrony statku i przekazywanie ich do właściwego oficera ochrony portu
   i PFSO,
   b) informowanie statku o posiadaniu przez właściwy obiekt portowy, znajdujący się w terytorialnym zakresie działania
   punktu kontaktowego, ważnego potwierdzenia zgodności obiektu portowego,
   c) informowanie o szczegółach kontaktowania się z właściwym PFSO i oficerem ochrony portu;

4. doradztwo w zakresie ochrony na morzu dla statku:
   a) o polskiej przynależności,
   b) znajdującego się na polskim morzu terytorialnym lub morskich wodach wewnętrznych lub który zawiadomił o za- miarze wejścia na te akweny.

Dziennik Ustaw – 7 – Poz. 597

3. Do zada ń punktu odbioru alertu należy:

1. zarządzanie informacją o alercie, w tym: a) odbiór alertu,
   b) informowanie centralnego punktu kontaktowego o odebranym alercie,
   c) informowanie o odebranym alercie punktu odbioru alertu państwa, na którego obszarze morski m w danej chwili statek przebywa;
2. odbiór od właściwych organów innych państw informacji o zagrożeniu ochrony statku znajdującego się na polskich obszarach morskich i zarządzanie tą informacją;
3. utrzymywanie ciągłej gotowości do przyjmowania alertów i ich natychmiastowego przekazywania do centralnego punktu kontaktowego;
4. alarmowanie Morskiej Służby Poszukiwania i Ratownictwa;
5. prowadzenie szkoleń i ćwiczeń oraz testowanie procedur, systemów łączności i systemów uzyskiwania informacji
   w zakresie zarządzania informacją o alercie.
   Art. 7. 1. Oficer ochrony portu realizuje zadania punktu kontaktowego polegające w szczególności na utrzymywaniu kontaktu z PFSO, CSO i SSO oraz wymianie informacji w zakresie ochrony portu.

2. Organ ochrony portu może powierzyć jednemu oficerowi ochrony portu obowiązki oficera ochrony portu dla kilk u obiektów portowych, także nie leżących w granicach portu.
   Art. 8. 1. PFSO jest obowiązany informować regionalny punkt kontaktowy i właściwego oficera ochr ony portu o zda- rzeniach i przesłankach mogących wpłynąć na ochronę obiektu portowego i portu, w tym w szczególności o wystąpieniu sytuacji zagrożenia lub prawdopodobieństwie wystąpienia sytuacji zagrożenia, które mogą wpływać na zmianę poziomu ochrony w obiekcie portowym lub porcie.
3. Kapitan, SSO lub CSO statku znajdującego się na polskim morzu terytorialnym lub morskich wodach wewnętrznych
   i CSO statku o polskiej przynależności są obowiązani informować regionalny punkt kontaktowy o zdarzeniach i przesłan kach mogących wpłynąć na ochronę statku, w szczególności takich, które mogą wpływać na zmianę poziomu ochrony statku.
4. Na podstawie uzyskanych informacji dyrektor właściwego urzędu morskiego informuje o sytuacji ministra właści- wego do spraw gospodarki mo rskiej.
   Rozdział 3
   Ochrona statku
   Art. 9. 1. Na każdym statku powinny znajdować się:

1. plan ochrony statku zgodny z Kodeksem ISPS, zatwierdzony przez administrację państwa bandery statku;
2. międzynarodowy certyfikat ochrony statku lub tymczasowy międzyna rodowy certyfikat ochrony statku;
3. zapis historii statku;
4. lista portów zawinięć statku;
5. zapisy czynności, o których mowa w sekcji 10. 1 w części A Kodeksu ISPS.

2. Zapisy czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 5, przechowuje się na statku przez okre s co najmniej 6 miesięcy.

3. Listę portów zawinięć sporządza kapitan statku. Lista ta powinna zawierać wykaz ostatnich 1 0 portów zawinięć statku.
   Art. 10. 1. Plan ochrony statku sporządza armator na podstawie oceny stanu ochrony statku.

4. Do przygotowania oceny stanu ochrony statku stosuje się postanowienia sekcji 8 w części A Kodeksu ISPS oraz sekcji 8 w części B Kodeksu ISPS.
   Art. 11. 1. Do planu ochrony statku stosuje się postanowienia sekcji 9 w części A Kodeksu ISPS.

5. Plan ochrony statku o polskiej przynależności sporządza się co najmniej w trzech egzemplarzach w języku roboczym lub językach roboczych statku, w tym jedną wersję w językach polskim i angielskim.

Dziennik Ustaw – 8 – Poz. 597

3. Armator przedstawia, w celu zatwierdzenia, projekt planu ochrony stat ku dyrektorowi urzędu morskiego właści- wemu ze względu na port macierzysty statku.
4. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku zatwierdza plan ochrony statku, w drodze
   decyzji administracyjnej, jeżeli odpowiada on wymaganiom oraz uwzględnia przesłanki wynikające z oceny stanu ochrony statku.
5. Poprawki do zatwierdzonego planu ochrony statku, które:

1. zmieniają zasadniczo dotychczasowe podejście do utrzymywania ochrony statku,
2. wynikają z usunięcia lub wymiany urządzeń lub systemów ochrony uznanych w planie ochrony za kluczowe dla utrzy- mania ochrony statku
   – podlegają zatwierdzeniu przez dyrektora urzędu morskiego właściwego ze względu na port macierzysty statku.

6. Do zatwierdzenia poprawek do planu ochrony statku stosuje się przepis ust. 4.
7. Armator zabezpiecza plan ochrony statku przed nieuprawnionym dostępem lub ujawnieniem.
   Art. 12. 1. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku wyda je, w drodze decyzji administracyjnej, międzynarodowy certyfikat ochrony statku, zgodnie z postanowieniami sekcji 19. 2 w części A Kodeksu ISPS, na okres 5 lat.
8. Wzór międzynarodowego certyfikatu ochrony statku określa załącznik nr 1 do części A Kodeksu I SPS.
   Art. 13. 1. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku wydaje, w drodze decyzji administracyjnej, tymczasowy międzynarodowy certyfikat ochrony statku, zgodnie z postanowieniami sekcji 19. 4 w części A Kodeksu ISPS, z tym że informacje, o których mowa w sekcji 19.4.2, powinny być sporządzone w języku polskim.
9. Wzór tymczasowego międzynarodowego certyfikatu ochrony statku określa załącznik nr 2 do części A Kodeksu ISPS.
   Art. 14. 1. Zapis historii statku wydaje, w drodz e decyzji administracyjnej, na wniosek armatora, dyrektor urzędu mor- skiego właściwy ze względu na port macierzysty statku.
10. We wniosku o wydanie zapisu historii statku zamieszcza się informacje zgodne z Prawidłem 5. 3 w Rozdziale XI -1 Konwencji SOLAS.
11. Zapis historii statku sporządza się w językach polskim i angielskim.
12. W przypadku potrzeby wprowadzenia zmian w zapisie historii statku armator lub kapitan statku wypełnia:

1. formularz poprawek,
2. indeks poprawek
   oraz załącza je do aktualnego zapisu.

5. Kopię wypełnionego formularza, o którym mowa w ust. 4 pkt 1, przesyła się do dyrektora urzędu morskiego właś - ciwego ze względu na port macierzysty statku.

6. Wszelkie uprzednie zmiany w zapisie historii statku nie mogą być modyfikowane, wykreślane, usuwane lub zama- zywane.

7. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku po otrzymaniu kopii formularza popra- wek wydaje zmieniony zapis historii statku, w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania tej kopii.

8. W przypadku zmiany państwa przynależności statku z polskiej na obcą dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu
   na port macierzysty statku wydaje armatorowi zapis historii statku, wskazujący datę wykreślenia z rejestru państwa przynależ- ności , oraz przesyła jego kopię właściwej administracji państwa nowej przynależności statku.

9. W przypadku zmiany państwa przynależności statku z obcej na polską dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu
   na port macierzysty statku wydaje zapis historii statku o kolejnym numerze, w terminie 3 miesięcy, licząc od daty zmiany państwa przynależności statku.
   Art. 15. 1. W przypadku utraty lub zniszczenia zapisu historii statku armator lub kapitan statku powiadamia, w formie pisemnej, dyrektora urzędu morskiego właściwego ze wz ględu na port macierzysty statku, załączając listę dokumentów utraconych lub zniszczonych.

10. Dyrektor urzędu morskiego właściwy ze względu na port macierzysty statku wydaje duplikaty zapisu historii statku,
    o których mowa w ust. 1, z zachowaniem porządku numeracji.

Dziennik Ustaw – 9 – Poz. 597

Art. 16. Zabrania się używania alertu, w celu innym niż potrzeba wskazania, że statek znajduje się w niebezpieczeń- stwie, bez zaistnienia okoliczności zagrożenia bądź naruszenia ochrony statku lub używania sygnału, który mógłby być wzięty za aler t. Art. 17. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia:

1. wzór zapisu historii statku, wzór formularza poprawek i indeksu poprawek do zapisu historii statku oraz wzór listy portów
   zawinięć statku, wskazując sposób wypełniania tych dokumentów,
2. szczegółowe zadania i sposób działania punktu odbioru alertu oraz wymagania dotyczące funkcjonowania systemu alertu
   – mając na uwadze postanowienia Konwencji SOLAS, Kodeksu ISPS oraz rozpor ządzenia (WE) nr 725/2004.
   Rozdział 4
   Ochrona portu i obiektu portowego
   Art. 18. 1. Dla każdego portu organ ochrony portu sporządza:
3. ocenę stanu ochrony portu;
4. plan ochrony portu – na podstawie tej oceny.

2. Dokonując oceny stanu ochrony portu, uwzgl ędnia się:

1. specyfikę różnych części portu, a także obszarów przyległych do nich, oraz
2. ocenę stanu ochrony obiektów portowych znajdujących się w jego granicach.

3. Elementy oceny stanu ochrony portu określa załącznik nr 1 do ustawy.
4. Plan ochrony portu określa dla każdego z trzech poziomów ochrony:

1. procedury, których należy przestrzegać;
2. środki ochrony, które należy wprowadzić;
3. działania, jakie należy podjąć.

5. Elementy planu ochrony portu określa załącznik nr 2 do ustawy.

6. Orga n ochrony portu uzgadnia ocenę stanu ochrony i plan ochrony portu z właściwym terytorialnie wojewodą w za- kresie zadań wynikających z art. 22 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w wojewódz- twie (Dz. U. z 2023 r. poz. 190) w terminie 14 dni.

7. W przypadku gdy port graniczy z portem wojennym, plan ochrony portu wymaga również uzgodnienia z Dowódcą Generalnym Rodzajów Sił Zbrojnych w zakresie wzajemnego funkcjonowania planów ochrony.

8. W przypadku gdy na obszarze portu zosta ł określony terytorialny zasięg morskiego przejścia granicznego, plan ochrony portu wymaga również uzgodnienia z właściwym terytorialnie komendantem oddziału Straży Granicznej w zakre- sie funkcjonowania morskiego przejścia granicznego.

9. Ocenę stanu ochrony i plan ochrony portu zatwierdza, w drodze decyzji administracyjnej, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, jeżeli zostały uwzględnione wymagania określone odpowiednio w załączniku nr 1 i 2 do ustawy.
   9a. Ocena stanu ochrony portu i plan ochrony portu podlegają przeglądowi i aktualizacji co najmniej raz na pięć lat.

10. Ocena stanu ochrony portu i plan ochrony portu podlegają ochronie przed nieuprawnionym dostępem lub ujawnie- niem.
    Art. 19. 1. Dla każdego obiektu portowego sporządza się ocenę stanu ochrony obiektu portowego i plan ochrony obiektu portowego – na podstawie tej oceny.

11. Zarządzający obiektem portowym powinien uzyskać potwierdzenie zgodności obiektu portowego przed oddani em tego obiektu do użytku.
    Art. 20. 1. Ocenę stanu ochrony obiektu portowego sporządza dyrektor właściwego urzędu morskiego lub RSO w przy- padku , o którym mowa w art. 57 ust. 1.

12. Ocenę stanu ochrony obiektu portowego sporządza się zgodnie z postanowieniam i sekcji 1 5 w części A oraz sekcji 15. 3 i 15.4 w części B Kodeksu ISPS.

13. Raport, o którym mowa w sekcji 15. 7 w części A Kodeksu ISPS, sporządza podmiot, o którym mowa w ust. 1.

Dziennik Ustaw – 10 – Poz. 597

4. Ocenę stanu ochrony obiektu portowego zatwierdza minister właściwy do spraw gospodarki morskiej.
   4a. Poprawki do oceny stanu ochrony obiektu portowego zatwierdza:

1. minister właściwy do spraw gospodarki morskiej – jeżeli wprowadzone poprawki obejmują zmianę:
   a) nazwy obiektu portowego,
   b) przedmiotu działalności obiektu portowego,
   c) własności obiektu portowego,
   d) podmiotu zarządzającego obiektem portowym,
   e) lokalizacji i granic obiektu portowego;
2. dyrektor właściwego urzędu morskiego – w przypadku poprawek innych niż wymienione w pkt 1.

5. Ocenę stanu ochrony obiektu portowego, uzgodnioną w terminie 14 dni z właściwym terytorialnie wojewodą w za- kresie zadań wynikających z art. 22 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w wojewódz- twie, zatwierdza się w terminie 2 miesięcy, jeżeli zostały spełnione wymagania określone w ust. 2.
6. W przypadku gdy obiekt portowy znajduje się w terytorialnym zasięgu morskiego przejścia granicznego, ocenę stanu ochrony obiektu portowego uzgadnia się, w terminie 1 4 dni, z właściwym terytorialnie komend antem oddziału Straży Granicznej, w zakresie funkcjonowania morskiego przejścia granicznego.
   Art. 21. 1. Zarządzający obiektem portowym sporządza plan ochrony obiektu portowego stosownie do działań statek –
   obiekt portowy.
7. Do planu ochrony obiektu port owego stosuje się postanowienia sekcji 1 6 w części A Kodeksu ISPS oraz w sekcjach 16. 3 i 16.8 w części B Kodeksu ISPS.
8. Zarządzający obiektem portowym zapewnia, aby ocena stanu ochrony i plan ochrony obiektu portowego były chro- nione przed nieuprawnionym dostępem lub ujawnieniem.
   3a. Plan ochrony obiektu portowego jest opracowywany w terminie 3 miesięcy od dnia zatwierdzenia oceny stanu ochrony obiektu portowego.
   3b. Na wniosek zarządzającego obiektem portowym dyrektor urzędu morskiego pr zedłuża termin, o którym mowa w ust. 3a, o kolejne 3 miesiące, jeżeli zarządzający obiektem portowym wykaże w tym wniosku obiektywne przesłanki prze- mawiające za takim przedłużeniem, w szczególności dotyczące toczących się lub planowanych w najbliższym czas ie zmian w organizacji ochrony obiektu portowego.
9. Plan ochrony obiektu portowego zatwierdza, w drodze decyzji administracyjnej:

1. minister właściwy do spraw gospodarki morskiej – jeżeli plan ochrony obiektu portowego został sporządzony przez dyrektora urzędu morskiego;
2. dyrektor właściwego urzędu morskiego – dla pozostałych obiektów portowych usytuowanych w jego terytorialnym zakresie działania.

5. Plan ochrony obiektu portowego, uzgodniony w terminie 14 dni z właściwym terytorialnie wojewodą w zakres ie zadań wynikających z art. 22 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie, zatwierdza się w terminie 2 miesięcy, jeżeli zostały spełnione wymagania określone w Kodeksie ISPS.
6. W przypadku gdy obiekt portowy zn ajduje się w terytorialnym zasięgu morskiego przejścia granicznego, plan ochrony obiektu portowego uzgadnia się, w terminie 1 4 dni, z właściwym terytorialnie komendantem oddziału Straży Granicznej, w zakresie funkcjonowania morskiego przejścia granicznego.
7. Zatwierdzając plan ochrony obiektu portowego, potwierdzenie zgodności obiektu portowego, na okres 5 lat, wydaje:

1. minister właściwy do spraw gospodarki morskiej – jeżeli plan ochrony obiektu portowego został sporządzony przez dyrektora urzędu morskie go;
2. dyrektor właściwego urzędu morskiego – dla pozostałych obiektów portowych znajdujących się w jego terytorialnym zakresie działania.

8. Dokument, o którym mowa w ust. 7, wymaga corocznego potwierdzenia, którego dokonuje się nie wcześniej niż 3 miesiące przed upływem kolejnego roku od daty wydania potwierdzenia zgodności obiektu portowego i nie później niż 3 miesiące po upływie tej daty.

9. Wzór potwierdzenia zgodności o biektu portowego określa załącznik nr 2 do części B Kodeksu ISPS.

Dziennik Ustaw – 11 – Poz. 597

Art. 21a. Ocena stanu ochrony obiektu portowego i plan ochrony obiektu portowego podlegają przeglądowi i aktualizacji
co najmniej raz na pięć lat.
Art. 21b. W przypadku gdy granice portu i obiektu portowego istotne z punktu widzenia ochrony pokrywają się, za- stosowanie mają przepisy w zakresie ochrony obiektów portowych.
Rozdział 5
Opłaty
Art. 22. 1. Za dokonanie czynności, o których mowa w art. 12 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 20 ust. 4 i art. 21 ust. 7 pkt 2, oraz za zatwierdzenie dokumentów, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 1 i art. 21 ust. 4 pkt 2, oraz poprawek do tych dokumentów, a także w przypadku, gdy oceny stanu ochrony i plany ochrony portu były przygotowane przez RSO, pobiera się opłaty, które stanowią dochód budżetu państwa.
2. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, określa załącznik nr 3 do ustawy.
3. Opłaty za dokonanie czynności, o której mowa w art. 20 ust. 4, nie pobiera się, jeżeli ocenę stanu ochrony obiektu portowego sporządził dyrektor urzędu morskiego.
Rozdział 6
Poziomy ochrony żeglugi i portów
Art. 23. 1. Ustala się trzy poziomy ochrony żeglugi i portów:

1. poziom ochrony 1 – poziom, dla którego w każdym czasie będą utrzymywane mini malne środki ochrony wynikające
   z planu ochrony;
2. poziom ochrony 2 – poziom, dla którego w wyniku zwiększonego ryzyka zajścia zdarzenia naruszającego ochronę przez określony czas będą utrzymywane odpowiednie, dodatkowe środki ochrony wynikające z planu o chrony;
3. poziom ochrony 3 – poziom, dla którego przez ograniczony czas będą utrzymywane dodatkowe środki ochrony wyni- kające z planu ochrony, związane z prawdopodobieństwem lub bezpośrednią groźbą zajścia zdarzenia naruszającego ochronę, przy czym identyf ikacja konkretnego celu ataku może nie być możliwa.

2. W zależności od stopnia prawdopodobieństwa wystąpienia zdarzenia naruszającego ochronę, w różnych obiektach portowych na terenie tego samego portu mogą być wprowadzane różne poziomy ochrony oraz różne środki ochrony na każdym z poziomów.
   Art. 24. 1. Dyrektor właściwego urzędu morskiego wprowadza poziom ochrony 2 dla obiektu portowego lub portu, jeżeli istnieje zwiększone ryzyko zajścia zdarzenia naruszającego ochronę.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, na wniosek dyrektora urzędu morskiego, wprowadza poziom ochrony 3, jeżeli istnieją wiarygodne informacje o prawdopodobieństwie zajścia zdarzenia naruszającego ochronę albo
   o bezpośrednim zagrożeniu. O wprowadzeniu poziomu ochrony 3 niezwłocznie informuje się Prezesa Rady Ministrów oraz właściwego terytorialnie wojewodę.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, na wniosek dyrektora urzędu morskiego, wprowadza poziomy ochrony na statkach o polsk iej przynależności.

5. Podejmując decyzję o zmianie poziomu ochrony, bierze się pod uwagę stopień wiarygodności informacji o zagrożeniu
   oraz potencjalne konsekwencje wystąpienia zdarzenia naruszającego ochronę, jak również stopnie alarmowe wprowadzone na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 92).

6. W przypadku wprowadzenia poziomu ochrony 3 stosuje się odpowiednio art. 21 i art. 25 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 122).

7. Poziomy ochrony obniżają organy upoważnione do ich wprowadzania.
   Art. 25. 1. W sprawach, o których mowa w art. 24 ust. 1–3, wydaje się decyzje administracyjne.

8. Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej wykonalno ści.

9. Decyzję doręcza się za pośrednictwem posłańca lub przy użyciu telefaks u, poczty elektronicznej albo w szczególnych
   przypadkach – ogłasza się ustnie. W razie doręczenia decyzji przy użyciu telefaksu lub poczty elektronicznej, dowodem doręczenia jest potwierdzenie transmisji danych.

Dziennik Ustaw – 12 – Poz. 597

Art. 26. W celu zapobieżenia lub ograniczenia zagrożenia ochrony żeglugi i portów dyrektor właściwego urzędu mor- skiego, w odniesieniu do każdego statku, może:

1. nakazać, aby statek udał się na określoną pozycję na morzu;
2. nakazać statkowi wyjście z portu;
3. zakazać statkowi wejścia do portu;
4. zakazać statkowi wyjścia z portu;
5. wstrzymać działania: statek – obiekt portowy lub statek – statek;
6. zakazać statkowi cumowania przy obiekcie portowym nieposiadającym potwie rdzenia zgodności obiektu portowego.
   Art. 27.3) 1. W celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego i bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego:
7. statkom, obiektom portowym i portom oraz związanej z nimi infrastrukturze,
8. międzysystemowemu Gazociągowi Bałtyckiemu (Baltic Pipe) stanowiącemu połączenie systemów przesyłowych Rzeczy- pospolitej Polskiej i Królestwa Danii wraz z infrastrukturą niezbędną do jego obsługi na terenie obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej,
9. obiektom, urządzeniom i instalacjom wchodzącym w skład infrastruktury zapewniającej dostęp do portów o podsta- wowym znaczeniu dla gospodarki narodowej,
10. wykorzystywanym w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznym wyspom, wszelkiego rodzaju konstrukcjom i urzą- dzeniom przeznaczonym do rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również innym przedsięwzięciom w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności w celach energetycznych, w tym morskim farmom wiatrowym w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy o promowaniu i zespołom urządzeń służącym do wy- prowadzenia mocy w rozumieniu art. 3 pkt 13 ustawy o promowaniu, oraz podmorskim sieciom elektroenergetycznym i światłowodowym lub rurociągom, a także związanej z nimi infrastruk turze,
11. terminalowi regazyfikacyjnemu skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu
    – powstałego na skutek użycia statku lub obiektu pływającego jako środka ataku o charakterze terrorystycznym, w przy- padku gdy siły i środki Policji oraz Straży Granicznej są ni ewystarczające lub mogą okazać się niewystarczające, Minister Obrony Narodowej, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych, może podjąć decyzję o zastosowaniu przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej na polskich obszarach morskich niezbędnych środków, do zatopienia tego statku lub obiektu pływającego włącznie.

2. Wniosek o podjęcie decyzji o zastosowaniu przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej na polskich obszarach morskich niezbędnych środków w celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięc ia poważnego i bezpośredniego niebezpie- czeństwa grożącego obiektom, o których mowa w ust. 1, może być skutecznie przekazany także ustnie, telefonicznie, za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2020 r. poz. 344) lub za pomocą innych środków łączności, a ich treść oraz istotne motywy takiego załatwienia sprawy utrwala się w formie pisemnej w postaci papierowej.
3. O podjęciu decyzji o zastosowaniu p rzez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej na polskich obszarach morskich niezbędnych środków w celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego i bezpośredniego niebezpieczeństwa grożą- cego obiektom, o których mowa w ust. 1, Minister Obrony Narodow ej powiadamia niezwłocznie Prezydenta Rzeczypospolitej
   Polskiej oraz Prezesa Rady Ministrów.
4. Decyzję o zastosowaniu przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej na polskich obszarach morskich niezbędnych środków w celu zapobieżenia, ograniczenia lub usu nięcia poważnego i bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego obiek- tom, o których mowa w ust. 1, Minister Obrony Narodowej przekazuje Dowódcy Operacyjnemu Rodzajów Sił Zbrojnych w formie pisemnej w postaci papierowej, ustnie, telefonicznie, za pomocą środk ów komunikacji elektronicznej w rozumie- niu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną lub za pomocą innych środków łącz- ności, określając w szczególności:

1. oddziały lub pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Po lskiej niezbędne do wykonania decyzji, zwane dalej „zgrupo- waniem zadaniowym”, i ich zadania;

2. środki będące na wyposażeniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej obejmujące środki przymusu bezpośredniego, broń i inne uzbrojenie, które mogą być użyte, or az ewentualne ograniczenia dotyczące ich użycia.

3. W brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 ustaw y, o której mowa w odnośniku 2.

Dziennik Ustaw – 13 – Poz. 597

5. W przypadku gdy decyzja o zastosowaniu przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej na polskich obszarach mor- skich niezbędnych środków w celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego i bezpośred niego niebezpieczeństwa grożącego obiektom, o których mowa w ust. 1, została przekazana ustnie, telefonicznie, za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną lub za po- mocą innych środków łączności, Minister Obrony Narodowej niezwłocznie potwierdza wydanie decyzji w formie pisemnej w postaci papierowej.
6. Dowódca Operacyjny Rodzajów Sił Zbrojnych niezwłocznie powiadamia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, ministra właściwego do spraw zagranicznych, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, dyrek- torów właściwych urzędów morskich oraz właściwe terytorialnie organy administracji rządowej o planowanych działaniach, które mają być podjęte przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, w zakresie niezbędnym do zorganizowania współdziałania organów chroniących obszary morskie Rzeczypospo litej Polskiej.
7. Rozkaz o użyciu środków przymusu bezpośredniego, broni i innego uzbrojenia w celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego i bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego obiektom, o których mowa w ust. 1, wydaje nie- zwłocznie Dowó dca Operacyjny Rodzajów Sił Zbrojnych. Rozkaz wydaje się adekwatnie do zagrożenia, w granicach określo- nych w wiążących Rzeczpospolitą Polską ratyfikowanych umowach międzynarodowych, po rozpatrzeniu całokształtu oko- liczności konkretnego zdarzenia i wynikają cego z niego realnego i poważnego zagrożenia dla życia osób postronnych, w tym możliwych ofiar ataku o charakterze terrorystycznym, z uwzględnieniem nadrzędności ochrony życia osób postronnych , traktując możliwość zatopienia statku lub obiektu pływającego jako środek ostateczny.
8. Rozkaz o użyciu środków przymusu bezpośredniego, broni i innego uzbrojenia w celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego i bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego obiektom, o których mowa w ust. 1, może być przekaz any ze skutkiem wiążącym także ustnie, telefonicznie, za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną lub za pomocą innych środków łączności, a jego treść oraz is totne motywy takiego załatwienia sprawy utrwala się w formie pisemnej w postaci papierowej.
9. Atakiem o charakterze terrorystycznym jest czyn zabroniony, o którym mowa w art. 115 § 20 ustawy z dnia 6 czerwca
   1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2024 r. poz. 17). Art. 271.4) 1. W celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego i bezpośredniego niebezpieczeństwa grożą- cego obiektom, o których mowa w art. 27 ust. 1, powstałego na skutek działania obcych okrętów wojennych lub obcych wojskowych obiektów pływających Minister Obrony Narodowej może podjąć decyzję o zastosowaniu przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej na polskich obszarach morskich niezbędnych środków, do zatopienia tego okrętu lub obiektu pływającego włącznie.
10. Przepisy art. 27 ust. 3–9 stosuje się.
    Art. 272.4) 1. W przypadkach, o których mowa w art. 27 ust. 1 i art. 271 ust. 1, użycie środków przymusu bezpośred- niego, broni i inneg o uzbrojenia, będących na wyposażeniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, jest środkiem ostatecz- nym i następuje w sposób:

1. minimalizujący spowodowanie zagrożenia życia lub zdrowia osób postronnych;
2. wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobom, przeciwko którym środki zostały użyte;
3. ograniczający zniszczenie statku lub obiektu pływającego użytego jako środek ataku o charakterze terrorystycznym, innych statków, obiektów portowych i portów oraz związanej z nimi infrastruktury.

2. Ograniczeń wym ienionych w ust. 1 pkt 2 i 3 nie stosuje się:

1. w przypadku, o którym mowa w art. 271 ust. 1, lub

2. jeżeli jest to niezbędne do przeciwdziałania bezpośredniemu, bezprawnemu, gwałtownemu zamachowi na życie lub zdrowie człowieka lub do uwolnienia zakładnik a, lub

3. w przypadku uzasadnionego podejrzenia o:
   a) obecności na statku lub obiekcie pływającym urządzenia wybuchowego,
   b) zamiarze niezwłocznego i nieuchronnego wykorzystania statku lub obiektu pływającego jako środka ataku o charak- terze terrorystycznym.

4. Dodany przez art. 1 pkt 3 ustawy, o której mowa w odnośniku 2.

Dziennik Ustaw – 14 – Poz. 597

3. Od stosowania środków przymusu bezpośredniego, broni i innego uzbrojenia należy odstąpić, gdy cel ich zastoso- wania został osiągnięty.
4. Jeżeli w wyniku użycia środków przymusu bezpośredniego, broni i innego uzbrojenia nastąpiło zranie nie osoby albo wystąpiły inne widoczne objawy zagrożenia życia lub zdrowia, dowódca zgrupowania zadaniowego zapewnia udzielenie osobie poszkodowanej niezbędnej pierwszej pomocy medycznej, wezwanie kwalifikowanej pierwszej pomocy lub podmio- tów świadczących medyczne czynności ratunkowe.
5. Jeżeli w wyniku użycia środków przymusu bezpośredniego, broni i innego uzbrojenia nastąpiła konieczność udzielenia
   osobie poszkodowanej niezbędnej pomocy medycznej, nastąpiła śmierć osoby lub wyrządzona została szkoda w mieniu znacznej wartości, dowódca zgrupowania zadaniowego niezwłocznie:

1. zapewnia zabezpieczenie miejsca zdarzenia, w tym przed dostępem osób postronnych;
2. zapewnia zabezpieczenie śladów i dowodów zastosowania środków przymusu bezpośredniego, broni i innego uzbro- jenia;
3. powiadamia Dowódcę Operacyjnego Rodzajów Sił Zbrojnych.
   Art. 27a. 1. W celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego niebezpieczeństwa, w tym wystąpienia zda- rzenia o charakterze terrorystycznym, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach anty- terrorystycznych, grożącego terminalowi regazyfikacyjnemu skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu, właściwy miejscowo wojewoda, na wniosek lub po zasięgnięciu opinii właściwego miejscowo kom endanta oddziału Straży Granicznej oraz kierow- nika właściwej terytorialnie jednostki organizacyjnej Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, może wprowadzić czasowy zakaz przebywania na określonym obszarze w odległości do 200 m od granicy nieruchomości, na któ rej znajduje się ten terminal.

2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy osób, które:

1. stale zamieszkują, prowadzą działalność gospodarczą, wykonują pracę zarobkową, wykonują pracę w gospodarstwach rolnych znajdujących się na obszarze objętym zakazem , pobierają naukę lub są opiekunami osób pobierających naukę na obszarze objętym zakazem;
2. będąc małżonkiem, wstępnym, zstępnym lub rodzeństwem, sprawują opiekę lub udzielają pomocy w załatwianiu bieżą- cych spraw życia codziennego osobie stale zamieszkują cej na obszarze objętym zakazem;
3. są objęte wychowaniem przedszkolnym lub formami opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 na obszarze objętym zaka- zem, oraz ich opiekunów;
4. przebywają na obszarze objętym zakazem w celu załatwienia sprawy w urzędzie administ racji publicznej lub w celu sprawowania lub udziału w kulcie religijnym;
5. są właścicielami lub posiadaczami nieruchomości zlokalizowanych na obszarze objętym zakazem;
6. są osobami niepełnosprawnymi albo opiekunami osób niepełnosprawnych przebywającymi n a obszarze objętym zaka- zem w związku z korzystaniem z ośrodka dla osób niepełnosprawnych.

3. W uzasadnionych przypadkach właściwy miejscowo komendant placówki Straży Granicznej może zezwolić na prze- bywanie, na czas określony i na określonych zasadach, na o bszarze objętym zakazem, o którym mowa w ust. 1, innych osób niż wymienione w ust. 2, w szczególności dziennikarzy w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 1914).
4. Osoby przebywające na obs zarze, na którym wprowadzono zakaz, o którym mowa w ust. 1, obowiązane są posiadać przy sobie dowód osobisty lub inny dokument stwierdzający tożsamość.
5. Zakazu, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do:

1. załóg przemieszczających się pojazdami ratowni ctwa medycznego i innych służb interwencyjnych oraz osób przewo- żonych w tych pojazdach w związku z prowadzoną przez te załogi lub służby działalnością;

2. osób przemieszczających się bezpośrednio do podmiotów wykonujących działalność leczniczą w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2023 r. poz. 991, 1675 i 1972 ) w celu skorzystania ze świadczeń zdrowotnych;

3. funkcjonariuszy i pracowników służb państwowych oraz żołnierzy i pracowników Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol- skiej wykonujących zadania służbowe.

Dziennik Ustaw – 15 – Poz. 597

Art. 27b. 1. Obszar objęty zakazem, o którym mowa w art. 27a ust. 1, oznacza się w dobrze widocznych miejscach tablicami z napisem „Obszar objęty zakazem przebywania – wejście zabronione”.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory tablic, o których mowa w ust. 1, oraz sposób ich utrzymywania przez właściwego miejscowo komendanta oddziału Straży Granicznej, uwzględniając konieczność n ależytego oznaczenia obszaru objętego zakazem, o którym mowa w art. 27a ust. 1. Art. 27c. Informację o wprowadzeniu zakazu, o którym mowa w art. 27a ust. 1, ogłasza się w sposób zwyczajowo przyjęty na obszarze objętym tym zakazem oraz zamieszcza się na str onie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej właściwego miejscowo urzędu wojewódzkiego oraz urzędu miasta Świnoujście.
Art. 28. 1. Każdy, a w szczególności SSO, CSO i PFSO, ma obowiązek zastosowania się do poleceń i instrukcji dotyczących ochrony żeglu gi i portów, wydanych przez organy administracji morskiej.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, sposób przekazywania i obiegu informacji w zakresie ochrony żeglugi i portów, mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa teleinforma- tycznego przetwarzanych i przekazywanych informacji oraz ochronę informacji niejawnych.
Rozdział 7
Weryfikacja ochrony żeglugi i portów
Art. 29. 1. Statki, obiekty portowe i porty podlegają weryfikacji i próbom efektywności w zakresie ochrony żeglugi
i portów.
2. Weryfikacja polega na badaniu systemów, środków, procedur i struktur systemu ochrony żeglugi i portów, w celu okreś - lenia ich zgodności z ustawą, Konwencją SOLAS, w szczególności Kodeksem ISPS oraz rozporządzeniem (WE) nr 725/2004.
3. Próba efektywności polega na sprawdzeniu środków ochrony żeglugi i portów, polegającym na symulacji zamiaru popełnienia aktu bezprawnego, w celu zbadania skuteczności wdrożonych procedur.
4. Podczas przeprowadzania prób y efektywności jest dopuszczalne stosowanie tylko takich środków, które odpowia- dają potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji, aby można było skutecznie oraz bezpiecznie przeprowadzić taką próbę.
Art. 30. 1. Weryfikacje i próby efektywności przeprowadza:

1. inspekcja państwa bandery lub inspekcja państwa portu – w odniesieniu do statków;
2. zespół, który powołuje i którego przewodniczącego wyznacza:
   a) minister właściwy do spraw gospodarki morskiej lub osoba przez niego upoważniona – w odnies ieniu do portów,
   b) dyrektor właściwego urzędu morskiego – w odniesieniu do obiektów portowych.

2. W skład zespołu wchodzą:

1. w odniesieniu do statków – inspektorzy inspekcji państwa bandery lub inspekcji państwa portu;
2. w odniesieniu do portów:
   a) przedstawiciele ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej oraz dyrektorów urzędów morskich,
   b) funkcjonariusze Policji wyznaczeni przez Komendanta Głównego Policji;
3. w odniesieniu do obiektów portowych:
   a) przedstawiciele dyrektora właściwego urzę du morskiego,
   b) funkcjonariusze Policji wyznaczeni przez Komendanta Głównego Policji.

3. (uchylony)
4. Dyrektor właściwego urzędu morskiego:

1. jest uprawniony, za pośrednictwem DAO, do prowadzenia doraźnych kontroli przestrzegania wymagań Kodeksu ISPS przez statki oraz obiekty portowe;
2. wydaje dokumenty identyfikacyjne DAO oraz prowadzi listę DAO na stronie podmiotowej urzędu morskiego.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, wzór dokumentu identyfikacyj- nego D AO, kierując się koniecznością określenia niezbędnych informacji umożliwiających identyfikację inspektora, a także potrzebą określenia jednolitego wzoru tego dokumentu.

Dziennik Ustaw – 16 – Poz. 597

Art. 31. 1. Weryfikacje i próby efektywności w portach przeprowadza się co najmniej raz na 5 lat. 2. Weryfikacja portu obejmuje zagadnienia zawarte w planie ochrony portu, określone w załączniku nr 2 do ustawy.
Art. 32. 1. Weryfikacje i próby efektywności w obiektach portowych przeprowadza się co roku, nie wcześniej niż 3 miesiące przed upływem kolejnego roku od daty wydania potwierdzenia zgodności obiektu portowego i nie później niż 3 miesiące po upływie tej daty.
2. Weryfikacja obiektu portowego obejmuje zagadnienia zawarte w planie ochrony obiektu portowego, zgodnie z po- stanowieniami s ekcji 1 6 w części A Kodeksu ISPS oraz sekcji 1 6 w części B Kodeksu ISPS.
Art. 33. 1. O terminie planowanej weryfikacji portu lub obiektu portowego informuje się zarządzającego portem lub obiektem portowym oraz określa się zakres tej weryfikacji, a także im iona i nazwiska członków zespołu, który będzie jej dokonywał.
2. Z przeprowadzonej weryfikacji sporządza się protokół w terminie 14 dni roboczych od dnia jej zakończenia.
3. Protokół z weryfikacji zawiera w szczególności stwierdzone nieprawidłowości, a także wnioski i zalecenia.
4. Do protokołu z weryfikacji mogą zostać dołączone dowody w postaci zdjęć, nagrań obrazu lub dźwięku.
5. Protokół z weryfikacji podpisują przewodniczący zespołu oraz odpowiednio oficer ochrony portu, PFSO lub kapitan statku, a w razie ich nieobecności osoba przez nich upoważniona.
6. Odmowę podpisania protokołu przez kontrolowanego odnotowuje się w protokole z weryfikacji.
Art. 34. 1. Statki o polskiej przynależności podlegają weryfikacji zgodnie z postanowieniami sekcji 19 w części A Kodeksu ISPS w ramach inspekcji państwa bandery.
2. Statki o obcej przynależności podlegają weryfikacji zgodnie z Prawidłem 9/2 Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS w ramach inspekcji państwa portu.
3. Do przeprowadzenia weryfikacji statków stosuje się odpo wiednio przepisy o bezpieczeństwie morskim.
Art. 35. Dyrektor właściwego urzędu morskiego w sprawach określonych w Prawidle 9/2. 5 Rozdziału XI -2 Konwencji
SOLAS wydaje decyzje administracyjne.
Art. 36. 1. Za przeprowadzenie weryfikacji ochrony obiektu portowego pobiera się opłatę określoną w załączniku nr 3 do ustawy.
2. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.
3. Opłaty nie pobiera się, jeżeli zarządzającym obiektem portowym jest dyrektor urzędu morskiego.
Art. 37. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, sposób przeprowadzania weryfikacji i prób efektywności w zakresie ochrony żeglugi i portów , mając na uwadze:

1. zapewnienie skuteczności weryfikacji i prób efektywności;
2. (uchylony)
3. postanowienia Kodeksu ISPS.
   Rozdział 8
   Kontrola osób, bagażu i ładunku
   Art. 38. 1. Osoby udające się na teren portu, obiektu portowego lub na statek oraz ich bagaż poddaje się kontroli w celu zapewnienia ochrony żeglugi i portów, w szczególn ości ustalenia, czy posiadają uprawnienia do przebywania na terenie portu, obiektu portowego lub statku, a także wykrycia przedmiotów lub substancji, o których mowa w art. 41 ust. 1.

2. Zadania związane z kontrolą, o której mowa w ust. 1, wykonuje zarządzający portem lub obiektem portowym – we współdziałaniu z Policją, w zakresie określonym w planie ochrony portu lub obiektu portowego. W przypadku gdy osoba jest poddawana kontroli granicznej, zarządzający portem lub obiektem portowym współdziała ze Strażą Graniczną.
   Art. 39. 1. Ładunek statkowy oraz inne przedmioty, wyłączając bagaż, o którym mowa w art. 38 ust. 1, przeznaczone do transportu na teren portu, obiektu portowego lub na statek poddaje się kontroli w celu ochrony statków, obiektów portowyc h i portów, w szczególności ustalenia zgodności z dokumentami przewozowymi lub wykrycia niezgodnych z tymi dokumen- tami przedmiotów lub substancji, o których mowa w art. 41 ust. 1.

Dziennik Ustaw – 17 – Poz. 597

2. Zadania związane z kontrolą, o której mowa w ust. 1, wykonuje zarządzają cy portem lub obiektem portowym zgod- nie z planem ochrony portu lub obiektu portowego, we współdziałaniu odpowiednio ze Służbą Celno -Skarbową lub Strażą Graniczną, w zakresie określonym w tych planach.
   Art. 40. 1. Zarządzający portem lub obiektem portowym realizuje zadania, o których mowa w art. 38 i art. 39, przez jednostkę ochrony portu lub obiektu portowego.
3. W przypadku gdy zadania jednostki ochrony portu lub obiektu portowego wykonuje przedsiębiorca, o którym mowa
   w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 2 2 sierpnia 199 7 r. o ochronie osób i mienia, pracownicy tego przedsiębiorcy powinni być prze- szkoleni w zakresie ochrony żeglugi i portów, w tym w zakresie wykonywania dodatkowych uprawnień, wynikających
   z ust. 4. Przeszkolenie zapewnia zarządzający p ortem lub obiektem portowym w porozumieniu z przedsiębiorcą.
4. Jednostka ochrony portu lub obiektu portowego wykonuje zadania wynikające odpowiednio z planu ochrony portu lub obiektu portowego, w szczególności w zakresie:

1. kontroli przepustek wydawanych przez zarządzających portem lub obiektem portowym;
2. prowadzenia kontroli dostępu do obszarów o ograniczonym dostępie;
3. ujęcia i przekazania Policji osoby naruszającej ochronę;
4. ochrony obszarów o ograniczonym dostępie;
5. czynności, o których mowa w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 2 2 sierpnia 199 7 r. o ochronie osób i mienia.

4. Pracownik jednostki ochrony portu lub obiektu portowego przy wykonywaniu zadań z zakresu ochrony żeglugi i por- tów, niezależnie od uprawnień określonych w ustawie z dnia 22 sierpnia 199 7 r. o ochronie osób i mienia, ma prawo do:

1. niedopuszczenia do wejścia na obszar lub do obiektu podlegającego ochronie osoby nieposiadającej wymaganych uprawnień;
2. kontroli manualnej i przeglądania zawartości bagażu;
3. stosowania urząd zeń technicznych do wykrywania przedmiotów lub substancji, o których mowa w art. 41 ust. 1.

5. Kontrola manualna jest zespołem czynności wykonywanych ręcznie bez ingerencji w wewnętrzne powłoki ciała oraz
   w sposób powodujący w jak najmniejszym stopniu naru szenie intymności, w celu wykrycia w odzieży lub na ciele oraz
   w przedmiotach osobistych osoby kontrolowanej przedmiotów lub substancji, o których mowa w art. 41 ust. 1.
6. Komendant Główny Policji sprawuje nadzór nad działalnością jednostki ochrony portu lub obiektu portowego w za- kresie określonym w art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 2 2 sierpnia 199 7 r. o ochronie osób i mienia oraz niniejszej ustawie.
7. Nadzór, o którym mowa w ust. 6, polega na:

1. realizacji czynności określonych w art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 199 7 r. o ochronie osób i mienia;
2. kontroli prawidłowości prowadzenia dokumentacji organizacji i przebiegu ochrony oraz zgodności sprawowanej ochrony z prowadzoną dokumentacją ochronną;
3. kontroli sposobu zabezpieczenia broni palnej i amunicji oraz środków przymusu bezpośredniego oraz zgodności ewi- dencji broni palnej, amunicji i środków przymusu bezpośredniego ze stanem faktycznym.

8. Do zarządzającego portem stosuje się odpowiednio przepisy art. 43 ust. 3 i art. 50a ustawy z dnia 2 2 sierpnia 199 7 r. o ochronie osób i mienia.
9. Funkcjonariuszowi Policji przysługuje prawo do wykonywania czynności, o których mowa w art. 40 ust. 7, po oka- zaniu legitymacji służbowej i pisemnego upoważnienia, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2024 r. poz. 236).
10. Przeprowadzenie kontroli przez jednostkę ochrony portu lub obiektu portowego nie wyklucza przeprowadzenia kontroli zgodnie z planem ochrony statku.
    Art. 41. 1. Zabrania się, z zastrzeżeni em ust. 2 i 3, nieuprawnionego posiadania oraz transportu na teren portu, obiektu portowego lub na statek następujących przedmiotów lub substancji:

1. broni;

2. materiałów wybuchowych i pirotechnicznych;

3. środków drażniących lub ogłuszających;

4. substancji chemicznych palnych i żrących;

5. innych materiałów chemicznych, biologicznych lub radiacyjnych.

Dziennik Ustaw – 18 – Poz. 597

2. Przedmioty lub substancje zabronione, o których mowa w ust. 1, mogą być transportowane na teren portu lub obiektu portowego prz ez pracowników portu lub obiektu portowego, zarządzającego portem lub obiektem portowym, przedstawicieli
   innych podmiotów wykonujących czynności służbowe lub prowadzących działalność na terenie portu lub obiektu porto- wego, o ile jest to niezbędne do zapewn ienia funkcjonowania tych podmiotów. Czynności te odbywają się zgodnie z posta- nowieniami planu ochrony portu lub obiektu portowego.
3. Przedmioty lub substancje, o których mowa w ust. 1, mogą być transportowa ne na statek przez uprawnionych żołnierzy oraz f unkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Wywiadu Wojskowego, Agencji Bezpieczeństwa
   Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Policji, Straży Granicznej, straży pożarnej, Służby
   Ochrony Państwa oraz Służby Celno -Skarbowej, p odczas wykonywania czynności służbowych.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, listę przedmiotów lub substancji, o których mowa w ust. 1, oraz metody i środki ochrony przewozu broni, mając na uwadze przepisy o broni i amunicji oraz potrzebę zapewnienia ochrony żeglugi i portów.
   Art. 42. Rada Ministrów, mając na uwadze poziomy ochrony żeglugi i portów, określi, w drodze rozporządzenia, metody i środki kon troli, uwzględniając w szczególności organizację i formy kontroli, działania zapobiegawcze oraz działania
   w przypadkach bezprawnej ingerencji oraz rodzaje urządzeń technicznych stosowanych do kontroli.
   Rozdział 9
   Wejście do portu oraz deklaracja ochrony
   Art. 43. 1. Kapitan statku lub jego przedstawiciel przed wejściem statku do portu, zgodnie z art. 6 rozporz ądzenia (WE) nr 725/2004, zgłasza statek do regionalnego punktu kontaktowego na formularzu zgłoszenia wstępnego za pomocą Krajowego Pojedynczego Punktu Kontaktowego, o którym mowa w art. 91 ust. 1a ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bez- pieczeństwie morski m (Dz. U. z 2023 r. poz. 1666 i 2005 ).
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, wzór formularza zgłoszenia wstępnego, mając na uwadze zakres informacji niezbędnych do zgłoszenia statku.
   Art. 44. 1. Zgłoszenia nie wymaga się w stosunku do statków, które uzyskały zwolnienie z obowiązku zgłoszenia wstęp- nego zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 725/2004.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w drodze decyzji administracyjnej, wydaje zwolnienie, o którym
   mowa w ust. 1:

1. na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej;
2. na wniosek polskiego armatora.

3. We wnioskach, o których mowa w ust. 2, zamieszcza się:

1. nazwę statku;
2. numer IMO statku;
3. sygnał wywoławczy statku;
4. państwo bandery statku;
5. oznaczenie armatora;
6. wykaz statków prowadzących regularne usługi między portami znajdującymi się na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej oraz dane dotyczące 2 4-godzinnego punktu kontaktowego, o których mowa w art. 7 ust. 1 rozporzą- dzenia (WE) nr 725/2004.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w drodze decyzji administracyjnej, wycofuje zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, jeżeli choćby jeden z warunków określonych w art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 725/2004 przestał być spełniany.
   Art. 45. Kapitan statku jest obowiązany do okazania dyrektorowi właściwego urzędu morskiego:

1. międzynarodowego certyfikatu ochrony statku lub tymczasowego międzynarodowego certyfikatu ochrony statku;

2. zapisu historii statku;

3. listy portów zawinięć statku.

Dziennik Ustaw – 19 – Poz. 597

Art. 46. W celu ustalenia, czy zachodzi potrzeba sporządzenia deklaracji ochrony, kapitan statku lub SSO oraz PFSO obiektu portowego, do którego zmierza statek, przekazują właściwemu regionalnemu punktowi kontaktowemu i sobie nawzajem informację o aktualnym poziomie ochrony odpowiednio statku lub obiektu portowego.
Art. 47. 1. Deklarację ochrony sporządza się, w przypadku gdy:

1. statek i obiekt portowy, między którymi będą zachodzić działania statek – obiekt portowy, mają ustalone różne poziomy
   ochrony;
2. statki, między którymi będą zachodzić działania statek – statek, mają ustalone różne poziomy ochrony.

2. Deklarację ochrony sporządza się także w przypadku, gdy statek i obiekt portowy mają ustalony ten sam poziom ochrony 2 lub 3.
3. Deklarację ochrony spor ządza się także w przypadku, gdy statek i obiekt portowy, między którymi będą zachodzić działania, znajdują się na poziomie ochrony 1, jeżeli:

1. działania są prowadzone ze statkiem, który w ciągu ostatnich 1 0 zawinięć do portów znajdował się w porcie lub w obiek- cie portowym, który nie posiadał zatwierdzonego planu ochrony, lub
2. działania są prowadzone ze statkiem, który nie posiada zatwierdzonego planu ochrony, lub
3. statek prowadzi działania w porcie lub w obiekcie portowym, który nie posiad a zatwierdzonego planu ochrony, lub
4. obowiązek posiadania deklaracji ochrony wynika z planu ochrony statku lub obiektu portowego.

4. Statek może żądać wypełnienia deklaracji ochrony w przypadkach określonych w sekcji 5. 2 w części A Kodeksu ISPS.
5. W przypadku gdy poziom ochrony zostaje podwyższony w stosunku do poziomu określonego w deklaracji ochrony, sporządza się nową deklarację, a następnie wdraża jej postanowienia.
6. Dyrektor właściwego urzędu morskiego może wprowadzić, w drodze decyzji administracyjnej, obowiązek sporzą- dzenia deklaracji ochrony i wdrożenia jej postanowień, jeżeli jest to niezbędne ze względu na ochronę żeglugi i portów.
   Art. 48. 1. Deklarację ochrony sporządzają, w formie pisemnej, odpowiednio kapitan statku lub SSO w imieniu statku oraz PFSO w imieniu obiektu portowego.
7. Deklarację ochrony sporządza się i wdraża jej postanowienia przed podjęciem jakichkolwiek działań statek – statek lub statek – obiekt portowy.
   Art. 49. 1. Deklaracja ochrony dla statku i obiektu portow ego zachowuje ważność przez okres prowadzenia działań statek – statek lub statek – obiekt portowy.
8. W odniesieniu do statków odbywających krótkie podróże międzynarodowe na stałych trasach deklaracja ochrony zachowuje ważność przez okres:

1. 90 dni – w odniesieniu do poziomu ochrony 1;
2. 30 dni – w odniesieniu do poziomu ochrony 2.

3. Termin ważności deklaracji ochrony sporządzonej na poziomie ochrony 3 jest równy okresowi wskazanemu w ust. 1 lub okresowi trwania tego poziomu.
   Art. 50. 1. Na statku prze chowuje się deklarację ochrony z 10 ostatnich zawinięć do portów, jednakże nie krócej niż przez okres 9 0 dni.

4. PFSO przechowuje deklarację ochrony przez okres 9 0 dni. Art. 51. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzeni a, wzór deklaracji ochrony, mając na uwadze postanowienia Kodeksu ISPS.
   Rozdział 10
   Szkolenia w zakresie ochrony żeglugi i portów
   Art. 52. 1. Funkcję SSO, CSO oraz PFSO mogą pełnić osoby, które posiadają ważne świadectwo przeszkolenia w za- kresie ochrony że glugi i portów.

5. Świadectwo przeszkolenia, na podstawie zaświadczenia o przeszkoleniu, wydaje dyrektor urzędu morskiego właś - ciwy dla ośrodka prowadzącego szkolenie.

Dziennik Ustaw – 20 – Poz. 597

3. Za wydanie świadectwa pobiera się opłatę, która stanowi dochód budżetu państwa.
4. Szkolenia prowadzi się zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie morskim.
5. Programy szkoleń oraz wzór świadectwa przeszkolenia SSO określają przepisy dotyczące wyszkolenia i kwalifikacji zawodowych marynarzy.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, wzór świadectwa przeszkolenia CSO i PFSO oraz programy szkoleń, mając na uwadze zapewnienie odpowiedniej wiedzy.
7. Wysokość opłat za wydanie świadectwa przeszkolenia CSO i PFSO określa załącznik nr 3 do ustawy.
   Art. 53. 1. Na podstawie świadectwa przeszkolenia zarządzający obiektem portowym wydaje PFSO dokument identy- fikacyjny.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, wzór dokumentu identyfikacyj- nego, biorąc pod uwagę zakres danych umożliwiających identyfikację PFSO.
   Art. 54. Piloci morscy wykonujący usługi pilotowe dla statków, o których mowa w art. 2 ust. 1–4, są obowiązani posiadać świadectwo przeszkolenia SSO.
   Art. 55. 1. Ćwiczenia w zakresie ochrony statku i obiektu portowego organizują oraz zapewniają środki do ich prze- prowadzenia odpowiednio:

1. armator – w odniesieniu do statków, zgodnie z postanowieniami sekcji 1 3 w części A Kodeksu ISPS i sekcji 13.5 –13.8 w części B Kodeksu ISPS;
2. zarządzający obiektem portowym – w odniesieniu do obiektów portowych, zgodnie z postanowieniami sekcji 1 8 w części A Kodeksu ISPS i sekcji 1 8 w części B Kodeksu ISPS.

2. Ćwiczenia w zakresie ochrony portu organizuje i zapewnia środki do ich przeprowadzenia zarządzający portem w e współdziałaniu z organem ochrony portu, co najmniej raz w roku kalendarzowym, z tym że przerwa między ćwiczeniami nie może wynosić więcej niż 1 8 miesięcy.
3. Ćwiczenia, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być organizowane łącznie z ćwiczeniami w zakresie reagowania kryzysowego organizowanymi przez inne organy.
   Rozdział 11
   Uznana organizacja ochrony
   Art. 56. 1. Funkcję RSO może sprawować wyłącznie upoważniona organizacja, która spełnia kryteria określone odpo- wiednio w załącznikach nr 4 i 5 do ust awy.
4. W przypadku RSO dla statków upoważnić można tylko organizację, która została uznana przez Unię Europejską.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, po przeprowadzeniu oceny spełniania kryteriów, w uzgodnieniu
   z ministrem właściwym do spra w wewnętrznych, udziela upoważnienia, w drodze decyzji administracyjnej określającej zakres tego upoważnienia, jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia właściwej ochrony żeglugi i portów lub uzasadnione potrzebami polskiej administracji morskiej.
6. Decyzję wydaje się w terminie nieprzekraczającym 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku.
   Art. 57. 1. W sprawach ochrony portu lub obiektu portowego RSO może zostać upoważniona do:

1. sporządzania oceny stanu ochrony portu, konkretnego obiektu portowego lub więcej niż jednego obiektu portowego oraz wprowadzania poprawek do tych ocen;
2. sporządzania, na podstawie ocen stanu ochrony portu lub obiektu portowego, planu ochrony portu lub obiektu porto- wego oraz wprowadzania poprawek do tych planów;
3. doradzania l ub udzielania pomocy zarządzającym portami lub obiektami portowymi w sprawach ochrony.

2. Nie upoważnia się RSO, która przygotowała ocenę stanu ochrony portu lub obiektu portowego, do sporządzenia lub wprowadzenia poprawek do planu ochrony tego samego port u lub obiektu portowego.

Dziennik Ustaw – 21 – Poz. 597

3. W sprawach ochrony statku RSO może zostać upoważniona do:

1. sporządzania oceny stanu ochrony statku oraz wprowadzania poprawek do tej oceny;
2. sporządzania, na podstawie oceny ochrony statku, planu ochrony statku i wprowadzani a poprawek do tego planu;
3. przeprowadzania weryfikacji wstępnej, odnawiającej, pośredniej i dodatkowej statku w celu stwierdzenia zgodności
   z wymaganiami Konwencji SOLAS dotyczącymi ochrony statku;
4. wydawania międzynarodowego certyfikatu ochrony statku lub tymczasowego międzynarodowego certyfikatu ochrony statku;
5. doradzania lub udzielania pomocy armatorom w sprawach ochrony.
   Art. 58. 1. Organizacja ubiegająca się o upoważnienie przedstawia ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej
   pisemny wn iosek zawierający proponowany zakres upoważnienia. Do wniosku dołącza się dokumentację potwierdzającą spełnienie kryteriów, o których mowa w załączniku nr 4 do ustawy, a w przypadku RSO dla statków dodatkowo wymie- nioną w załączniku nr 5 do ustawy.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o udzielenie upo- ważnienia RSO, mając na uwadze zakres wymaganych informacji.
   Art. 59. 1. Upoważnienie cofa się:

1. w przypadku stwierdzenia, że RSO przestała s pełniać kryteria będące podstawą udzielenia upoważnienia;
2. gdy nie zachodzą przesłanki określone w art. 56 ust. 3;
3. na wniosek RSO.

2. Upoważnienie można zawiesić w przypadku stwierdzenia, że RSO nie realizuje w należyty sposób zadań określo- nych w upow ażnieniu.
3. Zawieszenia oraz cofnięcia upoważnienia dokonuje, w drodze decyzji administracyjnej, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych.
   Art. 60. 1. O udzieleniu, zawieszeniu lub cofnięciu upoważnienia zawiadamia się:

1. IMO;
2. Komisję Europejską;
3. właściwe organy państw członkowskich Unii Europejskiej.

2. Podmiotom, o których mowa w ust. 1, przesyła się informacje dotyczące oceny działalności prowadzonej przez RSO.
   Art. 61. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej przeprowadza co najmniej raz na 2 lata kontrolę RSO.
3. W celu przeprowadzania kontroli, o której mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej wyznacza
   komisję kontrolującą, powołuje jej p rzewodniczącego i udziela upoważnienia do przeprowadzenia kontroli.
4. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 2, zawiera:

1. oznaczenie osób przeprowadzających kontrolę;
2. nazwę kontrolowanej RSO;
3. określenie zakresu kontroli.

4. Kontroli podlega działalność RSO w zakresie określonym w upoważnieniu, a w szczególności:

1. doku mentacja;
2. organiz acja pracy RSO.

5. Komisja kontrolująca jest uprawniona do:

1. wstępu na teren siedziby RSO;

2. żądania ustnych i pisemnych wyjaśnień oraz okazania dokument ów związanych z działalnością objętą zakresem kon- troli;

3. żądania udzielenia, w wyznaczonym terminie, pisemnych i ustnych wyjaśnień w sprawach objętych zakresem kontroli.

Dziennik Ustaw – 22 – Poz. 597

6. Czynności kontrolne przeprowadzane są w obecności przedstawiciela RSO.
7. Z przep rowadzonej kontroli, w terminie 1 4 dni od jej zakończenia, sporządza się protokół i przedstawia do wiado- mości RSO.
8. W terminie 1 4 dni od dnia otrzymania protokołu RSO może ustosunkować się do jego treści.
9. Protokół, o którym mowa w ust. 7, powinien zaw ierać opis stanu faktycznego stwierdzonego w trakcie kontroli,
   w tym ustalone nieprawidłowości, a także wnioski i zalecenia.
   Art. 62. 1. Za wykonywanie czynności określonych w upoważnieniu RSO pobiera opłaty zgodnie z załącznikiem nr 3 do ustawy.
10. RSO pr zekazuje 10 % opłaty, o której mowa w ust. 1, do budżetu państwa.
    Rozdział 12
    Finansowanie ochrony żeglugi i portów
    Art. 63. Koszty związane z ochroną żeglugi i portów są finansowane ze środków:

1. budżetu państwa w częściach, których dysponentami są: minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, minister właściwy do spraw wewnętrznych i Minister Obrony Narodowej;
2. pochodzących z budżetu Unii Europejskiej;
3. podmiotów zarządzających portami;
4. podmiotów zarządzających obiektami po rtowymi;
5. armatorów;
6. finansowych i rzeczowych, przekazanych na ten cel przez zagraniczne i krajowe osoby fizyczne i prawne;
7. wojewodów.
   Rozdział 13
   Kary pieniężne
   Art. 64. Kto:
8. wbrew art. 4 pkt 11 i 12 nie dopełnia obowiązku wyznaczenia PFSO, SSO oraz CSO,
   1a) nie opracowuje planu ochrony obiektu portowego w terminach określonych w art. 21 ust. 3a lub 3b,
9. nie przekazuje, w sposób określony w art. 8 ust. 1 i 2, posiadanych wiadomości o zagrożeniu ochrony port u, obiektu portowego lub statku,
10. używa alertu wbrew zaka zowi wyrażonemu w art. 16,
11. nie realizuje postanowień zawartych w planie ochrony portu, obiektu portowego lub statku, przez co obniża bezpie- czeństwo port u, obiektu portowego lub statku,
12. nie stosuje się do poleceń i instrukcji dotyczących ochrony żeglugi i portów wydanych przez organy administracji morskiej, zgodnie z art. 28 ust. 1,
13. nie stosuje się do zakazu posiadania lub transportu na teren portu, obiektu portowego lub na statek urządzeń, substancji lub przedmiot ów określonych w art. 41 ust. 1,
14. wbrew obowiązkowi wyrażonemu w art. 48 ust. 1 nie sporządza deklaracji ochrony
    – podlega karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej dwudziestokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za rok poprzedzający, og łaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
    Polskiej „Monitor Polski ” dla celów emerytalnych i rentowych.
    Art. 65. 1. Karę pieniężną, o której mowa w art. 64, wymierza dyrektor urzędu morskiego, w drodze de cyzji administra- cyjnej , biorąc pod uwagę skalę zagrożenia wywołanego czynami, o których mowa w art. 64.

2. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
   Art. 66. Kwoty z tytułu kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa.

Dziennik Ustaw – 23 – Poz. 597

Rozdział 13a
Przepisy karne
Art. 66a. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, przebywa na obszarze objętym zakazem, o którym mowa w art. 27a ust. 1, w czasie jego obowiązywania podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 66b. Kto zabiera, niszczy , uszkadza, usuwa lub przesuwa tablice, o których mowa w art. 27b ust. 1 podlega karze grzywny.
Rozdział 14
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 67. (pominięty)
Art. 68. (pominięty)
Art. 69. (pominięty)
Rozdział 15
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 70. 1. Dokumenty ochrony statku i obiektu portowego, w tym plany ochrony wydane w związku z wejściem w życie
Kodeksu ISPS, zachowują ważność na czas w nich określony.
2. Świadectwa przeszkolenia SSO wydane w związku z wejściem w życie Kodeksu ISPS zachowuj ą ważność na czas
w nich określony.
3. Osoby pełniące w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy funkcje PFSO i CSO są obowiązane uzyskać świadectwo przeszkolenia w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy.
Art. 71. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 14 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 695), zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych na podstawie art. 14 ust. 3 tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
Art. 72. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na statkach o polskiej przynależności oraz w portach i obiektach portowych obowiązuje poziom ochrony 1.
Art. 73. Ustawa wchodzi w życie po upływie 1 4 dni od dnia ogłoszenia6), z tym że art. 18 i art. 31 ust. 1 wchodzą w życie
po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.

5. Artykuł 69 zawiera zmiany do ustaw y z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim.

6. Ustawa została ogłoszona w dniu 23 września 2008 r.

Dziennik Ustaw – 24 – Poz. 597

Załączniki do ustawy z dnia 4 września 200 8 r.
(Dz. U. z 202 4 r. poz. 597) Załącznik nr 1 ELEMENTY OCENY STANU OCHRONY PORTU
I. Ocena stanu ochrony portu będzie obejmować co najmniej:

1. Określenie i ocenę ważnych składników majątku i infrastruktury, które powinny być chronione.

2. Określenie potencjalnych zagrożeń składników majątku i infrastruktury oraz prawdopodobieństwa ich wystąpienia
   w celu ustanowienia środków ochrony i ustalenia kolejności ich użycia.

3. Określenie, wybór i ustalenie kolejności użycia środków przeciwdziałania oraz poziomu ich skuteczności w zależności od stopnia zagrożenia.

4. Określenie słabych punktów, z uwzględnieniem czynnika ludzkiego, w infrastrukturze, zasadach postępowan ia i pro- cedurach .
   II. W tym celu ocena stanu ochrony powinna zawierać:

5. Określenie wszystkich obszarów istotnych z punktu widzenia ochrony, z uwzględnieniem ich granic.

6. Określenie istotnych zagadnień w zakresie ochrony wynikających z oddziaływania mi ędzy środkami ochrony obiektów portowych a środkami ochrony portu.

7. Określenie, którzy pracownicy portu ze względu na wykonywane obowiązki zostaną poddani podstawowemu postępo- waniu sprawdzającemu lub którzy powinni uzyskać poświadczenia bezpieczeństwa st osownie do przepisów o ochronie informacji niejawnych.

8. Określenie, w razie potrzeby, podziału portu na sektory według prawdopodobieństwa zajścia zdarzeń naruszających ochronę . Poszczególne obszary będą oceniane nie tylko jako potencjalne cele bezpośredn iego ataku, ale również jako potencjalne drogi przejścia na wypadek zaatakowania obszarów sąsiednich.

9. Określenie zmienności zagrożeń, np . związanych ze zmianą sezonu.

10. Określenie charakterystycznych właściwości każdego sektora, takich jak: lokalizacja, dostęp, zasilanie, system komuni- kacyjny , własność i użytkownicy, oraz innych elementów istotnych z punktu widzenia ochrony.

11. Określenie prawdopodobnych scenariuszy zagrożeń portu . Celem zidentyfikowanego zagrożenia może być cały port lub pos zczególne części jego infrastruktury, ładunek, bagaż, ludzie lub środki transportu w obrębie portu.

12. Określenie skutków właściwych dla danego scenariusza wystąpienia zagrożenia . Skutki mogą dotyczyć jednego lub większej liczby sektorów, przy czym określa się zarówno skutki bezpośrednie, jak i pośrednie; szczególną uwagę
    należy zwrócić na ryzyko wystąpienia strat w ludziach.

13. Określenie możliwości wystąpienia eskalacji zdarzeń naruszających ochronę.

14. Określenie podatności na zagrożenia każdego z sekto rów.

15. Określenie wszystkich istotnych aspektów organizacyjnych niezbędnych do zapewnienia kompleksowej ochrony portu,
    w tym określenie zakresów kompetencji organów i podmiotów odpowiedzialnych za ochronę, wskazanie obowiązują- cych przepisów i istniejącyc h procedur .

16. Określenie słabych punktów związanych z aspektami organizacyjnymi, prawnymi i proceduralnymi, istotnych z punktu
    widzenia konieczności zapewnienia kompleksowej ochrony portu.

17. Określenie środków, procedur i działań mających na celu wyel iminowanie ryzyka wystąpienia krytycznych słabych punktów . Należy zwrócić uwagę na potrzebę kontroli dostępu oraz środki kontroli dostępu lub ograniczenia dostępu, dotyczące całego portu lub jego sektorów, w szczególności na identyfikację pasażerów, pracow ników portu oraz
    innych pracowników, gości i członków załóg statków, a także na wymogi monitorowania sektorów i prowadzonej dzia- łalności oraz kontrolę ładunku i bagażu . Środki, procedury i działania będą współmierne do dostrzeżonego zagrożenia, które może być różne w różnych sektorach.

18. Określenie, w jaki sposób wzmocnić środki, procedury oraz działania w przypadku wprowadzenia wyższego poziomu ochrony .

Dziennik Ustaw – 25 – Poz. 597

15. Określenie szczegółowych zasad postępowania w odniesieniu do zidentyfikowanych zagrożeń ochrony, takich jak „podejrzane ”: ładunek, bagaż, zapasy paliwa lub żywności, osoby, paczki niewiadomego pochodzenia, oraz realnych zagrożeń (np . bomb) . Zasady te powinny określać wymagania w zakresie weryfikacji t akiego zagrożenia w miejscu jego wykrycia oraz po przetransportowaniu źródła zagrożenia w bezpieczne miejsce.

16. Określenie środków, procedur i działań mających na celu ograniczenie i złagodzenie skutków zagrożeń ochrony portu.

17. Określenie podziału zad ań umożliwiających właściwe i poprawne wdrożenie środków, procedur i działań .

18. Analizę innych istniejących planów ochrony, określenie wzajemnych relacji pomiędzy rozwiązaniami zawartymi
    w tych planach oraz analizę oddziaływania z innymi środkami ochron y portu . Należy zwrócić uwagę również na środki
    i procedury przewidziane w innych planach reagowania (np . plan reagowania na wyciek ropy, plan reagowania w razie wypadku w porcie, plan na wypadek interwencji medycznej, plan reagowania w razie katastrofy nuklearnej itd.).

19. Określenie wymagań w zakresie wzajemnej komunikacji niezbędnych do prawidłowego wdrożenia środków i procedur.

20. Określenie środków mających zapewnić ochronę przed ujawnieniem informacji istotnych z punktu widzenia ochrony .

21. Określenie, jakie informacje muszą zostać udostępnione wszystkim stronom bezpośrednio zaangażowanym, a także,
    w razie potrzeby, opinii publicznej.

Dziennik Ustaw – 26 – Poz. 597

Załącznik nr 2 ELEMENTY PLANU OCHRONY PORTU
I. Ogólne aspekty planu ochrony portu:

1. Definiowanie ws zystkich sektorów istotnych z punktu widz enia ochrony portu.
   W zależności od oceny stanu ochrony portu, środki, procedury i działania mogą się różnić w poszczególnych sektorach . W niektórych z nich może być wymagane zastosowanie „mocniejszych ” środków zapobiegawczych niż w innych . Należy zwrócić szczególną uwagę na miejsca styku poszczególnych sektorów określone w ocenie stanu ochrony portu.

2. Zapewnienie koordynacji środków ochrony dla sektoró w różniących się w zakresie wymaganej ochrony.

3. Określenie różnych środków ochrony w odniesieniu do różnych sektorów, zmieniających się poziomów ochrony oraz pozyskanych informacji o potencjalnym zagrożeniu .

4. Określenie struktury organizacyjnej ochr ony portu.
   II. Szczegółowe aspekty planu ochrony portu:

5. Wymagania dotyczące dostępu . Wszystkie wymagania i poziomy ochrony zostaną kompleksowo włączone do planu ochrony portu.

6. Wymagania w zakresie kontroli dokumentów tożsamości, bagażu i ładunku .
   Wymagania mogą mieć zastosowanie do poszczególnych bądź wszystkich sektorów . Osoby wchodzące lub znajdujące się w danym sektorze mogą podlegać kontroli . Plan ochrony portu w odpowiedni sposób uwzględni wyniki oceny stanu ochrony portu, stanowiącej narzędzi e, przy użyciu którego zostaną ustalone wymagania w zakresie ochrony dla każ- dego sektora, na każdym poziomie ochrony . Jeżeli zostaną wprowadzone specjalne karty identyfikacyjne dla celów ochrony portu, to zostaną ustanowione przejrzyste procedury ich wydawania, kontroli, używania i zwrotu . Procedury takie powinny uwzględniać szczególny charakter niektórych grup użytkowników portów, dopuszczając specjalne środki w celu ograniczenia negatywnych skutków wymagań dotyczących kontroli dostępu . Kategoryzacja powinna uwzględniać co najmniej: osoby podróżujące, urzędników oraz funkcjonariuszy służb państwowych, osoby stale pracu- jące w porcie lub regularnie go odwiedzające, mieszkańców portu oraz osoby okazjonalnie pracujące w porcie lub okazjonalnie go odwiedzaj ące.

7. Łączność z organami współdziałającymi .
   W razie potrzeby plan powinien przewidywać połączenie systemu informacyjnego portu z systemami informacyjnymi organów i służb współdziałających.

8. Procedury i środki dotyczące postępowania z „podejrzanymi ”: ładunkiem, bagażem, zapasami paliwa lub żywności, osobami, w tym wyznaczenie obszaru chronionego.
   Procedury i środki powinny obejmować inne zidentyfikowane zagrożenia ochrony.

9. Wymagania dotyczące sektorów lub działalności w obrębie sekto rów. Zarówno potrzebę zastosowania różnych rozwiązań technicznych, jak i same rozwiązania określa się na podstawie oceny stanu ochrony portu .

10. Oznakowanie.
    Obszary, w których stosuje się wymagania dotyczące dostępu lub kontroli, powinny być odpowiednio oznakowane . Wymagania dotyczące dostępu i kontroli powinny uwzględniać obowiązujące przepisy prawne i przyjętą praktykę.

11. Komunikacja oraz poświadczenia bezpieczeństwa.
    Wszystkie istotne informacje dotyczące ochrony są odpowiednio przekazywane, zgodnie z przepisami w zakresie ochrony informacji niejawnych oraz zapisami zawartymi w planie . Ze względu na wrażliwość niektórych informacji, komunikacja powinna być oparta na zasadzie ścisłej potrzeby.

12. Raporty o naruszeniach ochrony.
    W celu zapewnienia szybkiego reagowania, plan ochrony portu powinien określać jasne wymagania dotyczące prze- kazywania oficerowi ochrony portu lub organowi ochrony portu raportów o wszystkich naruszeniach ochrony.

13. Integracja z innymi planami w zakresie o chrony.
    Plan uwzględnia rozwiązania przewidziane w innych planach oraz stosowane i obowiązujące w porcie inne działania zapobiegawcze i kontrolne.

Dziennik Ustaw – 27 – Poz. 597

10. Integracja z planami reagowania lub włączenie określonych środków reagowania, procedur i działań.
    Plan b ędzie szczegółowo opisywać wzajemne oddziaływanie i koordynację z innymi planami reagowania i planami awaryjnymi .
11. Wymogi dotyczące szkoleń i ćwiczeń.
12. Organizacja eksploatacyjnej ochrony portu i procedury robocze.
    Plan ochrony portu powinien szcze gółowo określać organizację w zakresie ochrony portu, podział zadań i procedury robocze . Powinien również, w razie potrzeby, szczegółowo określać zasady koordynacji z oficerami ochrony obiektów portowych i statków .
    Plan ochrony portu powinien zawierać również:

1. dane dotyczące jednostki ochrony portu, w tym: a) stan etatowy,
   b) rodzaj i ilość uzbrojenia i amunicji,
   c) sposób zabezpieczenia broni i amunicji;
2. dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych;
3. zasady organizacji i wykonywania ochrony.

13. Procedury przyjmowania i aktualizacji planu ochrony portu.

Dziennik Ustaw – 28 – Poz. 597

Załącznik nr 3 OPŁATY
I. TARYFA OPŁAT ZA PRZEPROWADZENIE CZYNNOŚCI URZĘDOWYCH ZWIĄZANYCH
Z WYDANIEM DOKUMENTÓW OCHRONY PORTÓW

1. Zatwierdzenie oceny stanu ochrony port u 1200 PLN

2. Zatwierdzenie planu ochrony portu 1200 PLN
   II. TARYFA OPŁAT ZA PRZEPROWADZENIE CZYNNOŚCI URZĘDOWYCH ZWIĄZANYCH
   Z WYDANIEM DOKUMENTÓW OCHRONY OBIEKTÓW PORTOWYCH

3. Wydanie potwierdzenia zgodności obiektu portowego 500 PLN

4. Zatwierdzenie oceny stanu ochrony obiektu portowego 600 PLN

5. Zatwierdzenie planu ochrony obiektu portowego 600 PLN

6. Zatwierdzenie poprawek do oceny stanu ochrony obiektu portowego 100 PLN

7. Zatwierdzenie poprawek do planu ochrony obiektu portowego 100 PLN

8. Przeprowadzenie weryfikacji w celu stwierdzenia zgodności stanu ochrony obiektu portowego
   z zatwierdzonym planem i wymaganiami Kodeksu ISPS 800 PLN
   III. TARYFA OPŁAT ZA PRZEPROWADZENIE CZYNNOŚCI URZĘDOWYCH ZWIĄZANYCH
   Z WYDANIEM DOKUMENTÓW OCHRONY STATKÓW

9. Przeprowadzenie weryfikacji w celu stwierdzenia zgodności stanu ochrony statku towarowego
   z zatwierdzonym planem i wymaganiami Kodeksu ISPS:
   1.1. Statki o pojemności brutto powyżej 500 do 2000 800 PLN
   1.2. Statki o pojemności brutto powyżej 2000 do 10 000 1200 PLN
   1.3. Statki o pojemności brutto powyżej 10 000 1600 PLN

10. Przeprowadzenie weryfikacji w celu stwierdzenia zgodności stanu ochrony statku pasażerskiego
    z zatwierdzonym planem i wymaganiami Kodeksu ISPS:
    2.1. Statki o pojemności br utto do 2000 1000 PLN
    2.2. Statki o pojemności brutto powyżej 2000 do 10 000 2000 PLN
    2.3. Statki o pojemności brutto powyżej 10 000 3000 PLN

11. Za tymczasowy międzynarodowy certyfikat ochrony statku lub międzynarodowy certyfikat
    ochrony statku 350 PLN
    4.1. Zatwierdzenie planu ochrony statku 600 PLN
    4.2. Zatwierdzenie poprawek do planu ochrony statku 300 PLN
    5.1. Wydanie zapisu historii statku lub jego duplikatu 300 PLN
    5.2. Wprowadzenie poprawek do zapisu historii statku 50 PLN
    IV. TARYFA OPŁAT ZA PRZEPRO WADZENIE CZYNNOŚCI URZĘDOWYCH ZWIĄZANYCH
    Z WYDANIEM ŚWIADECTW PRZESZKOLENIA CSO I PFSO

12. Wydanie świadectwa przeszkolenia CSO 20 PLN

13. Wydanie świadectwa przeszkolenia PFSO 20 PLN

Dziennik Ustaw – 29 – Poz. 597

V. UWAGI DODATKOWE

1. Opłata za potwierdzenie ważności dokumentu ochrony wynosi 50 % wartości stawki określonej za wydanie dokumentu ochrony.

2. W przypadku gdy weryfikacja – z powodów niezależnych od właściwego urzędu morskiego – zostanie w całości lub częściowo przeprowadzona poza godzinami pracy właściwego urzędu morskiego , opłaty za weryfikację i wydanie dokumentu ochrony wynoszą 130 % opłaty podstawowej.

3. Koszty przejazdów oraz pobytu członków zespołu poza siedzibą właściwego urzędu morskiego, związane z przepro- wadzaniem weryfikacji, ponosi zleceniodawca.

Dziennik Ustaw – 30 – Poz. 597

Załącznik nr 4 KRYTERIA, KTÓRE POWINNA SPEŁNIAĆ ORGANIZACJA UBIEGAJĄCA SIĘ O UPOWAŻNIENIE
Instytucja lub podmiot gospodarczy powinien udowodnić, że posiada:

1. specjalistyczną wiedzę w dziedzinie istotnych aspektów ochrony;

2. odpowiednią znajomość zasad eksploatacji statków;

3. odpowiednią znajomość portów, zarządzania operacjami przeładunkowymi, znajomość zasad obrotu portowo -morskiego
   (jeżeli ma świadczyć usługi w odniesieniu do obiektów portowych);

4. zdolność do oceny prawdopodobnych zdarzeń i ryzyk a w zakresie ochrony, które mogą pojawić się w czasie eksploatacji
   statków i obiektów portowych , np.: w relacji statek – statek, statek – obiekt portowy itp. , oraz sposobów minimalizacji takiego ryzyka;

5. zdolność do utrzymywania, doskonalenia i podnosze nia wiedzy specjalistycznej pracowników;

6. określone zasady sprawowania funkcji kontrolnych oraz nadzoru nad pracownikami i ponoszenia odpowiedzialności;

7. zdolność do utrzymywania odpowiednich środków zapewniających uniknięcie nieuprawnionego dostępu lu b ujawnienia
   do materiałów ważnych dla ochrony;

8. znajomość wymagań Rozdziału XI -2 Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS, a także prawa krajowego i między naro- dowego w tym zakresie;

9. wiedzę o bieżących zagrożeniach i sposobach zapobiegania im;

10. wiedzę w zakresie rozpoznawania i wykrywania wszystkich rodzajów broni biologicznej, chemicznej, masowego rażenia , substancji i urządzeń niebezpiecznych;

11. wiedzę na temat rozpoznawania, w sposób wolny od dyskryminacji, cech charakterystycznych i osobowych wzo rów zachowań osób, które mogą zagrozić bezpieczeństwu, tak aby nie naruszyć dóbr osobistych i zasad takich , jak: tolerancja , równość oraz wolność sumienia i wyznania itp.;

12. znajomość środków ochrony, metod ich zastosowania i zapobiegania im;

13. znajom ość systemów ochrony i nadzoru oraz ich wyposażenia, a także ograniczeń wynikających z eksploatacji portów, obiektów portowych i statków;

14. pracowników z ważnymi poświadczeniami bezpieczeństwa wydanymi w sytuacji wykonywania przez nich zadań wymagających dostępu do informacji niejawnych;

15. zdolność do wytwarzania, przetwarzania, przechowywania i przekazywania informacji niejawnych, odpowiednio do ich klauzuli tajności, zgodnie z przepisami o ochronie informacji niejawnych.

Dziennik Ustaw – 31 – Poz. 597

Załącznik nr 5 DOKUMENTY, KTÓ RE POWINNA PRZEDSTAWIĆ ORGANIZACJA
UBIEGAJĄCA SIĘ O UPOWAŻNIENIE
Instytucja lub podmiot gospodarczy występujące o wyznaczenie do pełnienia funkcji RSO dla statków powinny przedstawić do oceny:

1. procedurę certyfikacji statku na zgodność z wymaganiami Kodeksu ISPS w celu wydania międzynarodowego certyfikatu
   ochrony statku;
2. procedurę szkolenia, nadawania kompetencji i rejestracji audytorów ISPS;
3. wykaz audytorów ISPS;
4. wzór międzynarodowego certyfikatu ochrony statku.