Dz.U. 2024 poz. 628

DZIENNIK USTAW
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Warszawa, dnia 24 kwietnia 2024 r. Poz. 628 OBWIESZCZENIE
MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z dnia 11 marca 2024 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy – Kodeks karny skarbowy

Na podstawie art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i nie- których innych aktów prawnych ( Dz. U. z 2019 r. poz. 1461 ) ogłasza się w załączniku do niniejszego obwieszczenia jedno- lity tekst ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy ( Dz. U. z 2023 r. poz. 654), z uwzględnieniem zmian y wprowadzon ej ustawą z dnia 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 818) oraz zmian wynikających z przepisów ogłoszonych przed dniem 7 marca 2024 r.
Podany w załączniku do niniejszego obwieszczenia tekst jednolity ustawy nie obejmuje art. 8 ustawy z dnia 14 kwietnia
2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego or az niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 818), który stanowi:
„Art. 8. Ustawa wchodzi w ż ycie z dniem 15 lutego 2024 r., z wyjątkiem art. 2 i art. 4, które wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. ”. Marszałek Sejmu: S. Hołownia

Dziennik Ustaw – 2 – Poz. 628

Załącznik do obwieszczenia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 marca 2024 r. (Dz. U. poz. 628) USTAWA
z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy1) TYTUŁ I
PRZESTĘPSTWA SKARBOWE I WYKROCZENIA SKARBOWE
DZIAŁ I
Część ogólna
Rozdział 1
Przepisy wstępne
Art. 1. § 1. Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe lub odpowiedzialności za wykroczenie skarbowe pod- lega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy, zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego pope łnienia.
§ 2. Nie jest przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym czyn zabroniony, którego społeczna szkod li- wość jest znikoma.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu prz ypisać winy w czasie czynu.
§ 4. Jeżeli do dokonania przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego wymagane jest nastąpienie określonego
w kodeksie skutku, sprawca zaniechania podlega odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe lub odpowiedzialn ości za wykroczenie skarbowe tylko wtedy, jeżeli ciążył na nim prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.
Art. 2. § 1. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym nastąpiło zachowanie sprawcy, chyba że kodeks stanowi inaczej.
§ 2. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykro- czenia skarbowego, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względ- niejsza dla sprawcy.
§ 3. Niedopuszczalne jest stosowanie w części ustawy nowej i w części ustawy obowiązującej poprzednio.
§ 4. Jeżeli według nowej ustawy czyn zabroniony objęty orzeczeniem zagrożony jest karą, której górna granica jest niższa od kary orzeczonej, wymierzoną karę obni ża się do górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za taki czyn zabroniony w nowej ustawie; jeżeli nowa ustawa nie przewiduje możliwości zastosowania środka objętego orzecze- niem, to środka tego nie wykonuje się.
§ 5. Jeżeli według nowej ustawy c zyn zabroniony objęty orzeczeniem nie jest już zagrożony karą pozbawienia wolności , wymierzoną karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu zamienia się na karę grzywny, przyjmując jeden dzień kary pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dzienny m kary grzywny.
§ 6. Jeżeli według nowej ustawy czyn zabroniony objęty orzeczeniem nie jest już zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa, a ukaranie uważa się za niebyłe.
Art. 3. § 1. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym nastąpiło zachowanie sprawcy, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.
§ 2. Przepisy kodeksu stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terytoriu m Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym, chyba że kodeks stanowi inaczej.

1)I) Niniejsza ustawa w zakresie swojej regulacji realizuje postanowie nia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (Dz. Urz. UE L 198 z 28.07.2017, str. 29). I) Odnośnik nr 1 do tytułu ustawy d odany przez art. 4 ustawy z dnia 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego or az niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 818); wszedł w życie z dniem 13 maja 2023 r.

Dziennik Ustaw – 3 – Poz. 628

§ 3. Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia przestępstwa skarbowego, przepisy kodeksu sto- suje się także do obywatela polskiego oraz cudzoziemca w razie popełnienia za granicą przestępstwa skarbowego skierowanego
przeciwko istotnym interesom finansowym państwa polskiego.
§ 3a. Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia przestępstwa skarbowego, przepisy kodeksu sto- suje się także do obywatela polskiego w razie popełnienia za granicą przestępstwa skarbowego określonego w rozdziale 6 i 7 działu II tytułu I, skierowanego przeciwko interesom finansowym Wspólnot Europejskich.
§ 4. Przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe określone w rozdziale 7 są karalne także w razie popełnienia ich za granicą, jeżeli zostały ujawnione w wyniku czynności kontrolnych przeprowadzonych tam przez polski organ celny lub inny organ uprawniony na podstawie umów międzynarodo wych; przepis stosuje się odpowiednio, jeżeli wykroczenie skar- bowe określone w art. 106e, art. 106f i art. 106h popełnione zostało za granicą.
§ 5. Przepisy kodeksu stosuje się także do obywateli polskich oraz cudzoziemców, którzy przebywając na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej nakłaniają lub udzielają pomocy do popełnienia za granicą przestępstwa skarbowego skierowa- nego przeciwko interesom finansowym Wspólnot Europejskich, określonego w rozdziale 6 i 7 działu II tytułu I.
Art. 4. § 1. Przestępstwo skar bowe lub wykroczenie skarbowe można popełnić umyślnie, a także nieumyślnie, jeżeli kodeks tak stanowi.
§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełn ienia, na to się godzi.
§ 3. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.
Art. 5. § 1. Na zasadach określonych w kodeksie odpowiada ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony po ukończeniu lat 17, chyba że przepis ustawy stanowi inaczej.
§ 2. W stosunku do sprawcy, który popełnił przestępstwo ska rbowe lub wykroczenie skarbowe po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18, sąd zamiast kary lub środka karnego stosuje środki wychowawcze, lecznicze albo poprawcze przewidziane dla nieletnich, jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawc y, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają.
Art. 6. § 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo skarbowe albo tylko jedno wykroczenie skarbowe.
§ 2. Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wyko- rzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony; w zakresie czynów zabronionych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za krótki odstęp czasu uważa się okres d o 6 miesięcy.
Art. 7. § 1. Jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe lub tylko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
§ 2. W wypadku określonym w § 1 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, a jeżeli
zbiegające się przepisy przewidują zagrożenia takie same – na podstawie przepisu, którego znamiona najpełniej charaktery- zują czyn sprawcy. Nie stoi to na przeszkodzie orzeczeniu także innych środków przewidzianych w kodeksie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
Art. 8. § 1. Jeżeli ten sam czyn będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów.
§ 2. Wykonaniu podlega tylko najsurowsza z kar, co nie stoi na przeszkodzie wykonaniu środków karnych lub innych środków orzeczonych na podstawi e wszystkich zbiegających się przepisów. Środki karne i środki zabezpieczające oraz dozór
stosuje się, chociażby je orzeczono tylko na podstawie jednego ze zbiegających się przepisów; w razie orzeczenia za zbie- gające się czyny zabronione zakazów tego sameg o rodzaju lub pozbawienia praw publicznych, sąd stosuje odpowiednio przepisy o karze łącznej.
§ 3. Jeżeli obok kary najsurowszej, która podlega wykonaniu, orzeczono także karę grzywny, również ta kara podlega łącznemu wykonaniu; w razie orzeczenia obok kar y najsurowszej kilku kar grzywny, łącznemu wykonaniu podlega tylko najsurowsza kara grzywny.

Dziennik Ustaw – 4 – Poz. 628

Art. 9. § 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonan iem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.
§ 2. Każdy ze współsprawców wykonujących czyn zabroniony odpowiada w granicach swej umyślności lub nie umyśl - ności, niezależni e od odpowiedzialności pozostałych sprawców; okoliczność osobistą, wyłączającą lub łagodzącą albo za - ostrzającą odpowiedzialność, która nie stanowi znamienia czynu zabronionego, uwzględnia się tylko co do sprawcy , którego ona dotyczy.
§ 3. Za przestę pstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpo wiada, jak sprawca, takż e ten, kto na podst awie prze- pisu prawa, decyzji właś ciwego organu, umowy lub faktycznego wykonyw ania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególnoś ci finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawn ej albo jed nostki organizacyjnej niemającej osobowoś ci prawnej.
Art. 10. § 1. Nie popełnia umyślnie czynu zabronionego, kto pozostaje w błędzie co do okoliczności stanowiącej jego
znamię.
§ 2. Odpowiada na podstawie przepisu przewidującego łagodniejszą odpowiedzialność sprawca, który dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność stanowiąca znamię czynu zabro- nionego, od której taka łagodniejsza odpowiedzialność zależy.
§ 3. Nie popełnia prze stępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto dopuszcza się czynu zabronionego w uspra - wiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność.
§ 4. Nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto dopusz cza się czynu zabronionego w uspra - wiedliwionej nieświadomości jego karalności.
§ 5. W wypadku określonym w § 3 lub 4, jeżeli błąd sprawcy jest nieusprawiedliwiony, sąd może zastosować nadzwy- czajne złagodzenie kary, a jeżeli czyn zabroniony jest wykroczeni em skarbowym – sąd może odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego wymienionego w art. 47 § 2 pkt 2 i 3, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4. Art. 11. § 1. Nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych nie mógł w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem.
§ 2. Jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego zdolność r ozpoznania znaczenia czynu lub kierowania po- stępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd może orzec karę w wysokości nieprzekraczającej dwóch trzecich górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane sprawcy przestępstwo skarbowe; sąd może zastoso- wać także nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego wymienionego w art. 22 § 2 pkt 2–6, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4. § 3. Jeżeli w wypadku określonym w § 2 sprawca popełnił wykroczenie skarbowe, sąd może odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego wymienionego w art. 47 § 2 pkt 2 i 3, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4. § 4. Przepisów § 1–3 nie stosuje się, gdy sprawca wpra wił się w stan nietrzeźwości lub inny stan odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć.
Art. 12. § 1. Kary, środki karne oraz inne środki przewidziane w kodeksie stosuje się z uwzględnieniem zasad humanita- ryzmu, w szczególności z poszanowaniem godności człowieka.
§ 2. Sąd wymierza karę, środek karny lub inny środek według swego uznania, w granicach przewidzianych przez
kodeks bacząc, aby ich dolegliwość nie przekraczała stopn ia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz
biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają one osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
§ 3. Wymierzają c karę, środek karny lub inny środek młodocianemu albo nieletniemu, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować.
Art. 13. § 1. Wymierzając karę, środek karny lub inny środek, sąd uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujem- nych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego moty- wację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i za- chowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej
lub o jej późniejsze wyrównanie.
§ 2. Okoliczności wpływające na wymiar kary, środka karnego lub innego środka uwzględnia się tylko co do osoby, której one dotyczą.

Dziennik Ustaw – 5 – Poz. 628

Art. 14. Jeżeli sąd lub organ postępowania przygotowawczego określa także obowiązek, sposób lub termin uiszczenia uszczuplonej należności publicznoprawnej lub równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów lub równowartości pienięż- nej przepadku korzyści majątko wej, to powinien przy tym wziąć pod uwagę w szczególności sytuację majątkową sprawcy oraz wysokość uszczuplonej należności publicznoprawnej lub równowartości pieniężnej przedmiotów bądź korzyści podlega- jących przepadkowi.
Art. 15. § 1. Orzeczenie zapadłe w postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe nie zwalnia od obowiązku uiszczenia należności publicznoprawnej.
§ 2. W razie orzeczenia przepadku przedmiotów, ściągnięcia ich równowartości pieniężnej lub obowiązku uiszczenia ich równowartości pieniężnej wygasa obowiązek uiszczenia należności publicznoprawnej dotyczącej tych przedmiotów.
§ 3. W razie uiszczenia należności publicznoprawnej sąd może orzec przepadek przedmiotów tylko w warunkach okreś - lonych w art. 31 § 3 pkt 2. § 4. W razie potrzeby orzeczenie kończące postępowanie, na mocy którego nie orzeczono przepadku przedmiotów, ściągnięcia ich równowartości pieniężnej lub obowiązku uiszczenia równowartości pieniężnej tych przedmiotów, powinno zawierać również rozstrzygnięc ie co do przekazania przedmiotu właściwemu organowi do odrębnego postępowania.
Rozdział 2
Zaniechanie ukarania sprawcy
Art. 16. § 1. Nie podlega karze za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe sprawca, który po popełnieniu czynu zabronionego zawiad omił o tym organ powołany do ścigania, ujawniając istotne okoliczności tego czynu, w szcze- gólności osoby współdziałające w jego popełnieniu.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się tylko wtedy, gdy w terminie wyznaczonym przez uprawniony organ postępowania przygo- towawczego uiszczono w całości wymagalną należność publicznoprawną uszczuploną popełnionym czynem zabronionym. Jeżeli czyn zabroniony nie polega na uszczupleniu tej należności, a orzeczenie przepadku przedmiotów jest obowiązkowe, sprawca powinien złożyć te przedmioty, natomiast w razie niemożności ich złożenia – uiścić ich równowartość pieniężną; nie nakłada się obowiązku uiszczenia ich równowartości pieniężnej, jeżeli przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4. § 3. Jeżeli złożone przedmioty podlegające przepadkowi mogą ulec szybkiemu zniszczeniu lub zepsuciu, ich przecho- wywanie byłoby połączone z niewspółmiernymi kosztami lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne o b- niżenie ich wartości, organ postępowania przy gotowawczego nakłada na sprawcę obowiązek uiszczenia ich równowartości
pieniężnej, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4. § 4. Zawiadomienie wnosi się na piśmie albo ustnie do protokołu.
§ 4a. Zawiadomienie do finansowego organ u postępowania przygotowawczego może być złożone także za pośrednic- twem konta w e-Urzędzie Skarbowym.
§ 5. Zawiadomienie jest bezskuteczne, jeżeli zostało złożone:

w czasie, kiedy organ ścigania miał już wyraźnie udokumentowaną wiadomość o popełnieniu p rzestępstwa skarbo- wego lub wykroczenia skarbowego;
po rozpoczęciu przez organ ścigania czynności służbowej, w szczególności przeszukania, czynności sprawdzającej lub kontroli zmierzającej do ujawnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, chyba że czynność ta nie dostarczyła podstaw do wszczęcia postępowania o ten czyn zabroniony.
§ 6. Przepisu § 1 nie stosuje się wobec sprawcy, który:
kierował wykonaniem ujawnionego czynu zabronionego;
wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebi e, polecił jej wykonanie ujawnionego czynu zabronionego;
zorganizował grupę albo związek mający na celu popełnienie przestępstwa skarbowego albo taką grupą lub związkiem kierował, chyba że zawiadomienia, o którym mowa w § 1, dokonał ze wszystkimi członk ami grupy lub związku;
nakłaniał inną osobę do popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego w celu skierowania przeciwko
niej postępowania o ten czyn zabroniony.

Dziennik Ustaw – 6 – Poz. 628

Art. 16a. § 1. Nie podlega karze za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe sprawca czynu zabronionego dotyczącego złożenia deklaracji lub przesłania księgi, jeżeli po jego popełnieniu została złożona organowi podatkowemu
prawnie skuteczna korekta deklaracji lub księgi dotycząca obowiązku, którego nieprawidłow e wykonanie stanowi ten czyn zabroniony.
§ 2. Jeżeli w związku z czynem zabronionym określonym w § 1 nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, przepis ten stosuje się tylko wtedy, gdy należność ta została uiszczona niezwłocznie, nie później jedna k niż w terminie wyznaczonym przez finansowy organ postępowania przygotowawczego.
§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli przed złożeniem korekty deklaracji lub księgi wszczęto postępowanie przygoto- wawcze o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe lub ujawniono w toku toczącego się postępowania przygotowaw- czego to przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe.
Art. 16b. Nie podlega karze za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe podatnik, który złożył zeznanie, o którym mowa w art. 45ca ust . 6 i 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 i 232), w przypadku gdy zawiera ono błędy lub oczywiste omyłki powstałe z winy organu podatkowego lub płatnika.
Art. 17. § 1. Sąd może udzielić zezwol enia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, jeżeli wina sprawcy i oko- liczności popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego nie budzą wątpliwości, a jednocześnie:

uiszczono w całości wymagalną należność publicznoprawną, jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym lub wykro - czeniem skarbowym nastąpiło uszczuplenie tej należności;
sprawca uiścił kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej karze grzywny grożącej za dany czyn zabroniony;
sprawca wyraził zgodę na przepadek przedmi otów co najmniej w takim zakresie, w jakim ten przepadek jest obo wiąz- kowy , a w razie niemożności złożenia tych przedmiotów – uiścił ich równowartość pieniężną; przepisy art. 16 § 2 zdanie
trzecie oraz art. 31 § 3 pkt 2 stosuje się odpowiednio;
uiszczono co najmniej zryczałtowaną równowartość kosztów postępowania.
§ 2. Niedopuszczalne jest udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, jeżeli:
przestępstwo skarbowe zagrożone jest karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności;
przestępstwo skarbowe zagrożone tylko karą grzywny popełniono w warunkach określonych w art. 37 § 1 lub art. 38 § 2;
zgłoszono interwencję co do przedmiotu podlegającego przepadkowi, chyba że zostanie ona cofnięta przez inter we- nienta do czasu wniesienia aktu oskarżenia do sądu.
Art. 18. § 1. Sąd, udzielając zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, orzeka:
tytułem kary grzywny kwotę uiszczoną przez sprawcę;
przepadek przedmiotów tylko w takich granicach, w jakich sprawca wyraził na to zgodę, a w razie niemożności ich złożenia – uiścił ich równowartość pieniężną.
§ 2. Prawomocny wyrok o zezwoleniu na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności nie podlega wpisowi do Krajo- wego Rejestru Karnego.
§ 3. Uiszczenie ok reślonej kwoty tytułem kary grzywny za przestępstwo skarbowe w drodze dobrowolnego poddania się odpowiedzialności nie stanowi przesłanki recydywy skarbowej określonej w art. 37 § 1 pkt 4. Art. 19. § 1. Sąd może odstąpić od wymierzenia kary, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środka karnego wymie- nionego w art. 22 § 2 pkt 2–6 lub w art. 47 § 2 pkt 2 i 3, jeżeli zachodzą warunki jego orzeczenia i cele kary zostaną przez ten środek spełnione, w szczególności w wypadkach przewidzianych w kodeksie, a ponadto:
za przestępstwa skarbowe – zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat lub karą łagodniejszą, gdy stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu nie jest znaczny; przepisu nie stosuje się do sprawcy przestępstwa skarbowego popełnion ego w warunkach określonych w art. 37 § 1 lub w art. 38 § 2, z zastrzeżeniem art. 37 § 2 i 3 oraz art. 38 § 3;
za wykroczenia skarbowe – w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie, biorąc pod uwagę charakter i okoliczności popełnienia wykrocz enia skarbowego, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego zachowanie się po popełnieniu tego wykroczenia.
§ 2. Jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, sąd może odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego wymienionego w art. 22 § 2 pkt 2–6 lub w art. 47 § 2 pkt 2 i 3 tylko wtedy, gdy ta wymagalna należność została w całości uiszczona przed wydaniem wyroku.

Dziennik Ustaw – 7 – Poz. 628

§ 3. Odstępując od wymierze nia kary, sąd może również odstąpić od orzeczenia środka karnego, chociażby jego orzecze- nie było obowiązkowe; przepisu nie stosuje się, jeżeli przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4. § 4. W postępowaniu w stosunku do nieobecnych orzeczen ie co do kary, środka karnego lub innego środka można ograniczyć do przepadku przedmiotów.
Rozdział 3
Przestępstwa skarbowe
Art. 20. § 1. Do przestępstw skarbowych nie mają zastosowania przepisy części ogólnej i rozdziału XXXVIII Kodeksu
karnego, z zastrze żeniem § 2. § 2. Przepisy art. 18 § 2 i 3, art. 19, art. 20, art. 21 § 2 i 3, art. 22 –24, art. 27 § 1, art. 40 § 1, art. 41, art. 43 § 2, art. 43c, art. 57, art. 58 § 1 i 2a, art. 60 § 1 i 2, art. 62, art. 63, art. 66 § 1, art. 67, art. 68, art. 69 § 1 i 2 , art. 70, art. 72–77, art. 78 § 1 i 3,
art. 80 § 1 i 3, art. 81 –83, art. 85, art. 86 § 2 i 3, art. 87, art. 88, art. 89, art. 89a § 3 zdanie pierwsze, art. 90, art. 93b–93g, art. 103 § 1, art. 106, art. 107, art. 108, art. 114 oraz art. 114a, a także wska zane w innych przepisach niniejszego rozdziału przepisy części ogólnej Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio do przestępstw skarbowych; do żołnierzy, którzy dopuścili się
czynu zabronionego jako przestępstwo skarbowe, stosuje się odpowiednio także przepi sy art. 318, art. 321, art. 322 § 1 i 3, art. 323, art. 324 § 1, art. 326 –333, art. 335 oraz art. 336 Kodeksu karnego.
§ 3. W wypadku określonym w art. 21 § 3 Kodeksu karnego sąd może także odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego wymienionego w art. 22 § 2 pkt 2, 3, 5 i 6 niniejszego kodeksu, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów okreś lo- nych w art. 29 pkt 4. § 4. Wymieniona w art. 23 Kodeksu karnego przesłanka „dobrowolności ” nie ma zastosowania do przestępstw skar- bowych.
§ 5. W wypadku określonym w art. 27 § 1 Kodeksu karnego dopuszczalny eksperyment dotyczy tylko eksperymentu ekonomicznego lub technicznego.
§ 6. Wymienione w § 2 oraz w art. 21 § 3, art. 26 § 4, art. 40 § 1 i art. 45 przepisy części ogólnej Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio także do osób wymienionych w art. 53 § 36, które dopuściły się przestępstwa skarbowego, chyba że część wojskowa Kodeksu karnego zawiera odmienne przepisy ogólne.
Art. 21. § 1. Usiło wanie przestępstwa skarbowego zagrożonego karą nieprzekraczającą roku pozbawienia wolności lub karą łagodniejszą jest karalne tylko wtedy, gdy kodeks tak stanowi.
§ 2. Za usiłowanie można wymierzyć karę w wysokości nieprzekraczającej dwóch trzecich górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa skarbowego.
§ 3. Do usiłowania stosuje się odpowiednio także przepisy art. 13, 14 § 2 oraz art. 15 Kodeksu karnego; przepis art. 20 § 4 niniejszego kodeksu stosuje się odpowiednio.
Art. 22. § 1. Karami za przestępstwa skarbowe są:

kara grzywny w stawkach dziennych;
kara ograniczenia wolności;
kara pozbawienia wolności.
§ 2. Środkami karnymi są:
dobrowolne poddanie się odpowiedzialności;
przepadek przedmiotów;
ściągnięcie równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów;
przepadek korzyści majątkowej;
4a) ściągnięcie równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej;
zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej, wykonywania określonego zawodu lub zajmowan ia okreś lo- nego stanowiska;
podanie wyroku do publicznej wiadomości;
pozbawienie praw publicznych;
środki związane z poddaniem sprawcy próbie:
a) warunkowe umorzenie postępowania karnego,
b) warunkowe zawieszenie wykonania kary,
c) warunkowe zwolnienie.

Dziennik Ustaw – 8 – Poz. 628

§ 3. Środkami zabezpieczającymi są:

elektroniczna kontrola miejsca pobytu;
terapia;
terapia uzależnień;
pobyt w zakładzie psychiatrycznym;
przepadek przedmiotów;
zakazy wymienione w § 2 pkt 5.
Art. 23. § 1. Wymierzając karę grzywny, sąd określa liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki dziennej; jeżeli kodeks
nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, najwyższa – 720. § 2. Wyrokiem nakazowym można wymierzyć karę grzywny w granicach nieprzekraczaj ących wysokości 200 stawek
dziennych, chyba że kodeks przewiduje karę łagodniejszą.
§ 3. Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki
mająt kowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagro- dzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności.
Art. 24. § 1. Za karę grzywny wymierzoną sprawcy przestępstwa skarbowego czyni się w całości albo w części odpo- wiedzialną posiłkowo osobę fizyczn ą, osobę prawną albo jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, której od- rębne przepisy przyznają zdolność prawną, jeżeli sprawcą czynu zabronionego jest zastępca tego podmiotu prowadzący jego sprawy jako pełnomocnik, zarządca, pracownik lub dzi ałający w jakimkolwiek innym charakterze, a zastępowany podmiot odniósł albo mógł odnieść z popełnionego przestępstwa skarbowego jakąkolwiek korzyść majątkową.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przed miotów.
§ 3. W razie nałożenia odpowiedzialności posiłkowej przy wymiarze kary grzywny stosuje się odpowiednio art. 23 § 3. § 4. Jeżeli odpowiedzialność, o której mowa w § 1 i 2, nałożono na kilka podmiotów odpowiedzialnych posiłkowo, odpowiadają oni solid arnie, chyba że ze względu na okoliczności sprawy sąd określi zakres odpowiedzialności każdego z nich stosownie do osiągniętej korzyści majątkowej.
§ 5. Niezależnie od nałożenia odpowiedzialności posiłkowej sąd zobowiązuje podmiot, który uzyskał korzyść ma jąt- kową, do jej zwrotu w całości albo w części na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego; nie dotyczy to korzyści majątkowej podlegającej zwrotowi na rzecz innego uprawnionego podmiotu.
Art. 25. § 1. Odpowiedzialności posiłkowej nie stosuje się wobec państwowych jednostek budżetowych, o których mowa w przepisach o finansach publicznych.
§ 2. Odpowiedzialność posiłkowa nie obciąża spadku.
§ 3. Odpowiedzialność posiłkowa nie wygasa:
w razie śmierci sprawcy skazanego po uprawomocnieniu się orzeczenia;
jeżeli kary grzywny lub środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów nie wykonano z powodu nieobecności skazanego w kraju.
Art. 26. § 1. Jeżeli przestępstwo skarbowe jest zagrożone karą pozba wienia wolności, sąd może orzec zamiast niej karę ograniczenia wolności, w szczególności jeżeli orzeka równocześnie środek karny wymieniony w art. 22 § 2 pkt 2–6, co nie stoi na przeszkodzie wymierzeniu także kary grzywny grożącej za to przestępstwo obok k ary pozbawienia wolności.
§ 2. Wymierzając karę ograniczenia wolności za przestępstwo skarbowe, w związku z którym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej i tej wymagalnej należności nie uiszczono, sąd określa także obowiązek uiszczenia jej w całości w wyznaczonym terminie.
§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się do sprawcy przestępstwa skarbowego popełnionego w warunkach określonych w art. 37 § 1 lub w art. 38 § 2, z zastrzeżeniem art. 37 § 2 i 3 oraz art. 38 § 3. § 4. Do wymiaru kary ograniczenia wol ności stosuje się odpowiednio także art. 34 i art. 35 Kodeksu karnego.
Art. 27. § 1. Jeżeli kodeks nie stanowi inaczej, kara pozbawienia wolności trwa najkrócej 5 dni, najdłużej – 5 lat; wymierza się ją w dniach, miesiącach i latach.
§ 2. Kara aresztu wojs kowego trwa najkrócej 5 dni, najdłużej – 2 lata; wymierza się ją w dniach, miesiącach i latach.

Dziennik Ustaw – 9 – Poz. 628

Art. 28. § 1. Jeżeli kodeks przewiduje obniżenie albo nadzwyczajne obostrzenie górnej granicy ustawowego zagroże- nia, w wypadku łącznego zagrożenia karami wymienionymi w art. 22 § 1, obniżenie albo nadzwyczajne obostrzenie odnosi się do każdej z tych kar.
§ 2. Kara nadzwyczajnie obostrzona nie może przekroczyć 1080 stawek dziennych kary grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 10 lat kary pozbawienia wolnoś ci; karę ograniczenia wolności wymierza się w miesiącach i latach.
Art. 29. Przepadek przedmiotów obejmuje:

przedmiot pochodzący bezpośrednio z przestępstwa skarbowego;
narzędzie lub inny przedmiot stanowiący mienie ruchome, które służyło lub było pr zeznaczone do popełnienia prze- stępstwa skarbowego;
opakowanie oraz przedmiot połączony z przedmiotem przestępstwa skarbowego w taki sposób, że nie można dokonać ich rozłączenia bez uszkodzenia któregokolwiek z tych przedmiotów;
przedmiot, którego wyt warzanie, posiadanie, obrót, przechowywanie, przewóz, przenoszenie lub przesyłanie jest za- bronione.
Art. 30. § 1. Sąd może orzec przepadek przedmiotów tylko w wypadkach przewidzianych w kodeksie, a orzeka, jeżeli
kodeks tak stanowi.
§ 2. W wypadkach określ onych w art. 54 § 1 i 2, art. 55 § 1 i 2, art. 56 § 1 i 2, art. 63 § 1–6, art. 63a § 1 i 2, art. 64 § 1–6, art. 65 § 1–3, art. 66 § 1, art. 67 § 1 i 2, art. 67a § 1, art. 68 § 1 i 2, art. 69 § 1–3, art. 69a § 1 i 1a, art. 69b § 1, art. 69c § 1, art. 70 § 1, 2 i 4, art. 72, art. 73 § 1 oraz art. 73a § 1 i 2 można orzec przepadek przedmiotów określonych w art. 29 pkt 1–3. § 3. W wypadkach określonych w art. 86 § 1–3, art. 87 § 1–3, art. 88 § 1 i 2, art. 89 § 1 i 2, art. 90 § 1 oraz art. 91 § 1 i 3 orzeka się przepadek przedmiotów wymienionych w art. 29 pkt 1 lub 2, a także można orzec przepadek przedmiotów wy- mienionych w art. 29 pkt 3. § 4. W wypadku określonym w art. 106d § 1 orzeka się przepadek wartości dewizowych lub krajowych środków płat- niczych, a także można orzec przepadek innych przedmiotów, określonych w art. 29 pkt 1–3. § 4a. (uchylony)
§ 5. W wypadkach określonych w art. 107 § 1 –3 orzeka się przepadek dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemne go, a także znajdujących się w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek. Przepis stosuje się odpowiednio także w wypadkach określonych w art. 107a § 1, art. 108 § 1, art. 109 i art. 110. § 5a. Sprzedaż urządzeń lub automatów do gier, w stosunku do których sąd nie zarządził zniszczenia, jest dopuszczalna wyłącznie na rzecz podmiotów, które uzyskały koncesje albo zezwolenie na u rządzanie gier.
§ 6. W wypadkach określonych w § 2–4 orzeka się przepadek przedmiotów, o których mowa w art. 29 pkt 4. Art. 31. § 1. Sąd może orzec albo orzeka przepadek przedmiotów określonych w art. 29 pkt 1, 3 i 4 w wypadkach przewidzianych w kodeksie, także wówczas, gdy przedmioty te nie są własnością sprawcy.
§ 1a. Sąd może orzec przepadek przedmiotów określonych w art. 29 pkt 2, niebędących własnością sprawcy, jeżeli ich właściciel lub inna osoba uprawniona przewidywała, że mogą one służyć lub być prz eznaczone do popełnienia przestępstwa skarbowego albo mogła to przewidzieć przy zachowaniu ostrożności wymaganej w danych okolicznościach.
§ 2. Przepadku przedmiotów nie orzeka się, jeżeli są własnością osoby trzeciej, a sprawca uzyskał je w drodze czynu zabronionego jako przestępstwo lub wykroczenie.
§ 3. Przepadku przedmiotów nie orzeka się także, jeżeli:
orzeczenie jego byłoby niewspółmierne do wagi popełnionego przestępstwa skarbowego;
uiszczono należność publicznoprawną dotyczącą przedmiotów zagr ożonych przepadkiem, chyba że należność ta jest niewspółmiernie niska do kwoty równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów albo przepadek dotyczy przedmio- tów określonych w art. 29 pkt 4 lub które zostały specjalnie przysposobione do popełnienia czynu za bronionego.
§ 4. Przedmioty objęte przepadkiem przechodzą na własność Skarbu Państwa z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.
§ 5. Sąd, orzekając przepadek przedmiotów, w szczególności napojów alkoholowych, produktów kosmetycznych lub produktów leczniczych, może zarządzić ich zniszczenie w całości albo w części, jeżeli sprzedaż tych przedmiotów jest nie- możliwa, znacznie utrudniona lub nieuzasadniona lub gdy przedmioty te nie odpowiadają warunkom dopuszczenia do obrotu w kraju określonym w odrębny ch przepisach.

Dziennik Ustaw – 10 – Poz. 628

§ 6. Wykonanie orzeczenia sądu o przepadku wyrobów tytoniowych, suszu tytoniowego, płynu do papierosów elek- tronicznych i wyrobów nowatorskich oraz urządzeń i maszyn do ich produkcji lub pakowania następuje poprzez ich znisz- czenie.
§ 7. Koszty zniszczenia przedmiotów, których przepadek orzeczono, ponosi sprawca czynu zabronionego, chyba że ich wysokość nie przekracza jednej pięćdziesiątej części minimalnego wynagrodzenia.
Art. 32. § 1. W razie niemożności orzeczenia w całości albo w częśc i przepadku, o którym mowa w art. 29, gdy przed- miot został zniszczony, zgubiony, ukryty lub z innych przyczyn faktycznych lub prawnych nie może być objęty w posiada- nie, sąd orzeka środek karny ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów, chy ba że przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4. § 2. Jeżeli równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów nie można określić dokładnie, oznacza się ją w przybli- żeniu.
§ 3. Jeżeli w popełnieniu przestępstwa skarbowego brało udział kilka os ób, odpowiadają one solidarnie za uiszczenie równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów.
§ 4. Przepis art. 31 § 4 stosuje się odpowiednio.
Art. 33. § 1. Jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa skarbowego, chociażby pośrednio, korzyść majątko wą niepodlegającą przepadkowi przedmiotów określonych w art. 29 pkt 1 lub 4, sąd orzeka środek karny przepadku tej korzyści. W razie niemożności orzeczenia środka karnego przepadku korzyści majątkowej orzeka się środek karny ściąg nięcia jej równowartości pieniężnej.
§ 1a. Za korzyść majątkową osiągniętą z popełnienia przestępstwa skarbowego uważa się także pożytki z rzeczy lub praw stanowiących tę korzyść.
§ 2. W razie skazania za przestępstwo skarbowe, z którego popełnienia sprawca osiągnął, chociażby pośrednio, korzyść majątkową dużej wartości, albo przestępstwo skarbowe, z którego sprawca osiągnął lub mógł osiągnąć, chociażby pośrednio,
korzyść majątkową, zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica jest wyższa niż 3 lata, lub popełnione w zorgani- zowanej grupie albo związku mających na celu pope łnienie przestępstwa skarbowego za korzyść uzys kaną z popełnienia przestępstwa uważa się mienie, które sprawca objął we władanie lub do którego uzyskał jakikolwiek tytuł w okresie 5 lat przed popełnieniem przestępstwa skarbowego do chwili wydania chociażby nieprawomocnego wyroku, chyba że sprawca lub inna zainteresowana osoba przedstawi dowód przeciwny.
§ 3. Jeżeli mienie stanowiące korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa, o którym mo wa w § 2, zostało przeniesione na osobę fizyczną, prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, faktycznie lub pod jakimkolwiek tytułem prawnym, uważa się, że rzeczy będące w samoistnym posiadaniu tej osoby lub jednostki oraz przysługują ce jej prawa majątkowe należą do sprawcy, chyba że na podstawie okoliczności towarzyszących ich nabyciu nie można było przy- puszczać, że mienie to, chociażby pośrednio, pochodziło z czynu zabronionego.
§ 4. Przepisy § 2 i 3 stosuje się także przy dokonaniu zajęcia przy zabezpieczeniu grożącego przepadku korzyści
majątkowej oraz przy egzekucji tego środka. Osoba lub jednostka, której dotyczy domniemanie ustanowione w § 3, może wystąpić z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o obalenie domniemania; do czasu p rawomocnego rozstrzygnięcia sprawy postępowanie egzekucyjne ulega zawieszeniu.
§ 5. W razie współwłasności orzeka się przepadek udziału należącego do sprawcy lub równowartości pieniężnej tego udziału.
§ 6. Środka karnego przepadku korzyści majątkowej lub ś ciągnięcia jej równowartości pieniężnej nie orzeka się, jeżeli
korzyść majątkowa podlega zwrotowi innemu uprawnionemu podmiotowi.
§ 7. Objęta przepadkiem korzyść majątkowa lub ściągnięcie jej równowartości pieniężnej przechodzi na własność Skarbu
Państwa z chwilą uprawomocnienia się wyroku, a w wypadku, o którym mowa w § 4 zdanie drugie, z chwilą uprawo moc- nienia się wyroku oddalającego powództwo przeciwko Skarbowi Państwa.
Art. 34. § 1. Zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej oraz pozbawienie praw publicznych można orzec tylko wtedy, gdy kodeks tak stanowi.
§ 2. Sąd może orzec środek karny zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej w wypadkach określonych w art. 38 § 1 i 2 oraz w razie skazania sprawcy za przestępstwo s karbowe określone w art. 54 § 1, art. 55 § 1, art. 56 § 1, art. 63 § 1–5, art. 63a § 1, art. 64 § 1–6, art. 65 § 1, art. 66 § 1, art. 67 § 1 i 2, art. 68 § 1 i 2, art. 69 § 1–3, art. 69a § 1, art. 69b § 1, art. 69c § 1, art. 70 § 1, 2 i 4, art. 72, art. 73 § 1, art. 73a § 1, art. 76 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 80f § 1–4, art. 82 § 1, art. 83 § 1, art. 85 § 1 i 2, art. 86 § 1 i 2, art. 87 § 1 i 2, art. 88 § 1 i 2, art. 89 § 1 i 2, art. 90 § 1 i 2, art. 91 § 1, art. 92 § 1, art. 93, art. 97 § 1 i 2, art. 100 § 1, art. 101 § 1, art. 102 § 1, art. 103 § 1, art. 104 § 1, art. 106c § 1, art. 106d § 1, art. 106j § 1, art. 107 § 1–3, art. 107a § 1 oraz art. 110.

Dziennik Ustaw – 11 – Poz. 628

§ 3. Pozbawienie praw publicznych sąd może orzec w wypadkach określonych w art. 38 § 1 i 2 w razie skazania na karę
pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
§ 4. Zakazy wymienione w art. 22 § 2 pkt 5 oraz pozbawienie praw publicznych orzeka się w latach, od roku do lat 5.
Art. 35. W uzasadnionych wypadkach sąd może orzec podanie wyroku do pu blicznej wiadomości w sposób przez siebie
określony.
Art. 36. § 1. Stosując nadzwyczajne złagodzenie kary, sąd może:

wymierzyć karę ograniczenia wolności, jeżeli przestępstwo skarbowe jest zagrożone karą pozbawienia wolności; przepis
art. 26 § 2 stosuje się;
odstąpić od wymierzenia kary i orzec środek karny wymieniony w art. 22 § 2 pkt 2–6;
odstąpić od wymierzenia środka karnego, chociażby jego orzeczenie było obowiązkowe; przepis art. 19 § 3 zdanie
drugie stosuje się.
§ 2. Jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej i przed wyda- niem wyroku wymagalna należność została w całości uiszczona, nadzwyczajne złagodzenie kary może polegać na orzeczeniu tylko kary grzywny w wysokości nieprzek raczającej połowy górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przy- pisane przestępstwo skarbowe, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych wymienionych w art. 22 § 2 pkt 2–6, przewidzianych za to przestępstwo . § 3. Sąd stosuje nadzwy czajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z inną osobą lub osobami w popełnieniu przestępstwa skarbowego, jeżeli ujawnił przed organem postępowania przygotowawczego wszystkie istotne info rmacje dotyczące tych osób oraz okoliczności jego popełnienia.
§ 3a. Jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w przypadku, gdy sprawca w terminie złożył informacje o schemacie podatko- wym, a uszczuplona należność publicznoprawna wynika bezpośrednio z zastosowania tego schematu podatkowego.
§ 4. Przepisu § 3 nie stosuje się, jeżeli sprawca:
wezwany do złożenia wyjaśnień lub zeznań, nie p otwierdził w postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe ujaw- nionych przez siebie informacji;
kierował wykonaniem ujawnionego przestępstwa skarbowego;
wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, polecił jej wykonanie ujawnionego przestępstwa skarbowego;
nakłaniał inną osobę do popełnienia przestępstwa skarbowego w celu skierowania przeciwko niej postępowania o ten czyn zabroniony.
§ 5. Warunkowego zawieszenia wykonania kary, o którym mowa w § 3, nie stosuje się także do sprawcy określonego
w art. 37 § 1 pkt 2 i 5. Art. 37. § 1. Sąd stosuje nadzwyczajne obostrzenie kary, jeżeli sprawca:
popełnia umyślnie przestępstwo skarbowe, powodując uszczuplenie należności publicznoprawnej dużej wartości albo popełnia umyślnie przestępstwo skarbowe, a wartość przedmiotu czynu zabronionego jest duża;
1a) popełnia przestę pstwo skarbowe okreś lone w art. 62 § 2, a kwota podatku wynikają ca z faktury albo suma kwot podat ku wynikają cych z f aktur jest dużej wartoś ci;
uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu;
popełnia dwa albo więcej przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie;
skazany za umyślne przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności lub karę ograniczenia wolności albo karę grzywny, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolnoś ci lub 6 miesięcy kary ograniczenia wolności albo po uiszczeniu grzywny wynoszącej co najmniej 120 stawek dziennych popełnia umyślnie przestępstwo skarbowe tego samego rodzaju;
popełnia przestępstwo skarbowe, działając w zorganizowanej grupie albo w związku mającym na celu popełnienie przestępstwa skarbowego;
popełnia przestępstwo skarbowe, używając przemocy lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo działając wspól- nie z inną osobą, która używa przemocy lub grozi natychmiastowym jej użyciem;
przez nadużycie stosunku zależności lub wykorzystanie krytycznego położenia doprowadza inną osobę do popełnienia czynu zabronionego jako przestępstwo skarbowe.

Dziennik Ustaw – 12 – Poz. 628

§ 2. Przepisów § 1 pkt 1 i 3 nie stosuje się, jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym nastąpiło us zczuplenie należności
publicznoprawnej, a wymagalna należność została w całości uiszczona przed zamknięciem przewodu sądowego w pierwszej instancji.
§ 2a. Przepisu § 1 pkt 1a nie stosuje si ę, jeżeli wymagalna nale żność została w cało ści uiszczona przed zam knięciem przewodu s ądowego w pierwszej instancji.
§ 3. Przepisu § 1 pkt 5 nie stosuje się, jeżeli sprawca odstąpił od udziału w zorganizowanej grupie lub związku i ujaw- niając przed organem ścigania istotne okoliczności zamierzonego przestępstwa skarbowego, zapobiegł jego popełnieniu.
§ 4. W wypadkach określonych w § 1 pkt 3 sąd orzeka tylko jeden raz karę za wszystkie zbiegające się przestępstwa skarbowe na podstawie przepisu, którego znamiona każde z nich wyczerpuje, w granicach określonych w art. 38 § 1 lub 2. Art. 38. § 1. Stosując nadzwyczajne obostrzenie kary, sąd wymierza karę pozbawienia wolności:

do 6 miesięcy albo karę ograniczenia wolności, jeżeli przestępstwo skarbowe jest zagrożone tylko karą grzywny do 360 stawek dziennych, co nie wyłącza wymierzenia także kary grzywny grożącej za to przestępstwo;
do roku albo karę ograniczenia wolności, jeżeli przestępstwo skarbowe jest zagrożone tylko karą grzywny przekracza- jącą 360 stawek dziennych, co nie wyłącza wymierzenia także kary grzywn y grożącej za to przestępstwo;
przewidzianą za przypisane przestę pstwo skarbowe w wysokości powyż ej dolnej granicy ustawowego zagroż enia, nie niższej niż 1 miesią c do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwię kszonego o połowę, co nie wyłącza wymierzeni a z takim samym obostrzeniem takż e kary grzywny grożącej za to przestę pstwo obok kary pozbawienia wolności.
§ 2. Stosu jąc nadzwyczajne obostrzenie kary, sąd wymierza ka rę pozbawienia wolności w wysok ości pow yżej dolnej granicy ustawowego zagr ożenia, nie n iższej n iż 3 mies iące do górnej granicy ustawowego zagr ożenia zw iększonego po dwójnie, co nie wyłą cza wymierzenia w wysok ości do górnej granicy ustawowego zagr ożenia zw iększonego o poło wę także kary grzywny gr ożącej za to przes tępstwo, jeż eli sprawca popełnia ten czyn zabroniony okr eślony w:
art. 54 § 1, art. 55 § 1, art. 56 § 1, art. 63 § 1–5, art. 63a § 1, art. 65 § 1, art. 67 § 1, art. 69a § 1, art. 70 § 1, 2 i 4, art. 73a § 1, art. 76 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 86 § 1 i 2, art. 87 § 1 i 2, art. 90 § 1, art. 91 § 1 oraz art. 92 § 1, a kwota uszczuplonej należności publicznoprawnej lub wartość przedmiotu czynu zabronionego jest wielka;
(uchylony)
art. 62 § 2, a kwota podatku wynikająca z faktury albo suma kwot podatku wynikaj ących z faktur stanowiących przed- miot czynu zabronionego jest wielkiej wartości.
§ 3. W wypadku określonym w § 1 pkt 1 lub 2 stosuje się odpowiednio przepis art. 26 § 2, a w wypadku określonym w § 2 stosuje się odpowiednio przepis art. 37 § 2 lub 3. Art. 39. § 1. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa skarbowe do ich sumy, nie przekraczając jednak 1080 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności; kar ę ograniczenia wolności wymierza się w miesiącach i latach.
§ 2. W razie skazania za zbiegające się przestępstwo skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej, sąd wymierza karę łączną na zasadach określonych w Kodeksie karnym.
Art. 40. § 1. Jeż eli sprawca w warunkach określonych w art. 85 Kodeksu karnego popełnia dwa albo więcej ciągów przestępstw skarbowych określonych w art. 37 § 1 pkt 3 albo ciąg przestępstw skarbowych oraz przestępstwo skarbowe, sąd orzeka karę łączną, stosując odpowiednio p rzepisy Kodeksu karnego o zbiegu przestępstw oraz o łączeniu kar i środków karnych.
§ 2. Jeżeli sprawca został skazany dwoma albo więcej orzeczeniami za przestępstwa skarbowe należące do ciągu prze- stępstw skarbowych określonego w art. 37 § 1 pkt 3, orzeczo na w wyroku łącznym kara nie może przekroczyć górnych granic wymiaru określonych w art. 38 § 1 lub 2. § 3. Kara łączna ograniczenia wolności nie może przekraczać 18 miesięcy, a kara łączna grzywny nie może przekraczać 1080 stawek dziennych. Przy określaniu na nowo stawki dziennej, sąd kieruje się wskazaniami określonymi w art. 23 § 3. Art. 41. § 1. Warunkowe umorzenie postępowania karnego można zastosować do sprawcy przestępstwa skarbowego, chyba że przestępstwo to popełniono w warunkach określonych w art. 37 § 1 pkt 1–3, 5–7 lub w art. 38 § 2, z zastrzeżeniem
art. 37 § 2 i 3 oraz art. 38 § 3. § 2. Umarzając warunkowo postępowanie karne za przestępstwo skarbowe, w związku z którym nastąpiło uszczuplenie
należności publicznoprawnej i tej wymagalnej należności nie uiszczono, sąd określa także obowiązek uiszczenia jej w całości
w wyznaczonym terminie.

Dziennik Ustaw – 13 – Poz. 628

§ 3. Sąd może także podjąć warunkowo umorzone postępowanie karne, jeżeli sprawca w okresie próby uchyla się od wykonania określonego obowiązku uiszczenia należnośc i publicznoprawnej.
§ 4. Przepisy § 2 i 3 stosuje się odpowiednio w razie:

warunkowego zawieszenia wykonania kary;
warunkowego zwolnienia.
Art. 41a. § 1. Warunkowego zawieszenia wykonania kary nie stosuje się także do sprawcy określonego w art. 37 § 1 pkt 2 i 5, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.
§ 2. W wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy określonego w art. 37 § 1 pkt 2 i 5 okres próby wynosi od 3 do 5 lat, a dozór jest obowiązkowy.
Art. 42. § 1. Jeżeli sprawca skazany za umyślne przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku tej kary umyślnie przestępstwo skarbowe tego samego rodzaju, sąd może go warunkowo zw olnić po odbyciu dwóch trzecich kary.
§ 2. Skazanego określonego w art. 37 § 1 pkt 2 i 5 można warunkowo zwolnić po odbyciu trzech czwartych kary.
§ 3. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do sumy dwóch lub więcej niepodlegających łączeniu kar pozbawienia wol- ności, które skazany ma odbyć kolejno; przepis § 1 stosuje się, jeżeli chociażby jedno z przestępstw popełniono w okreś lo- nych tam warunkach.
§ 4. Jeżeli skazanym jest osoba określona w § 2, okres próby nie może być krótszy niż 3 lata. Art. 43. § 1. Przepadek przedmiotów wymieniony w art. 22 § 3 pkt 5 można orzec tytułem środka zabezpieczającego, jeżeli:
sprawca dopuścił się czynu zabronionego w stanie niepoczytalności;
społeczna szkodliwość czynu jest znikoma;
zastosowano warunkowe umorzenie postępowania karnego;
zachodzi okoliczność wyłączająca ukaranie sprawcy czynu zabronionego;
zastosowano art. 5 § 2. § 2. Przepisy o przepadku przedmiotów tytułem środka zabezpieczającego stosuje się odpowiednio także w razie umo- rzenia postępowania wobec niewykrycia sprawcy.
§ 3. Przepis art. 31 § 4 stosuje się odpowiednio.
§ 4. Jeżeli sprawca dopuścił się czynu zabronionego w stanie niepoczytalności, sąd może orzec tytułem środka zabez- pieczającego także zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej, wykonywania określonego zawodu lub zajmo- wania określonego stanowiska, gdy jest to konieczne ze względu na ochronę porządku prawnego.
§ 5. Wymienione w § 4 zakazy orzeka się bez wyznaczenia terminu; sąd uchyla zakaz, jeżeli ustał y przyczyny jego orzeczenia.
Art. 43a. Jeżeli zebrane dowody wskazują, że w razie skazania zostałby orzeczony przepadek, sąd może go orzec także w przypadku śmierci sprawcy, umorzenia postępowania z powodu niewykrycia sprawcy, a także w przypadku zawieszenia postępowania w sprawie, w której nie można ująć oskarżonego albo oskarżony nie może brać udziału w postępowaniu z po- wodu choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby.
Art. 44. § 1. Karalność przestępstwa skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jeg o popełnienia upłynęło lat:
5 – gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą po zbawie- nia wolności nieprzekraczającą 3 lat;
10 – gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata. § 2. Karalność przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności pub - licznoprawnej ustaje także wówczas, gdy nastąpiło przedawnienie tej należności.
§ 3. W wypadkach przewidzianyc h w § 1 lub § 2 bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego polegającego na uszczup - leniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności. Jeżeli sprawca przestępstwa skarbowego dopuścił się uszczuplenia lub narażenia na uszczuplenie należności celnej, bieg jego przedawnienia rozpoczyna się z dniem, w którym powstał dług celny; jeżeli nie jest możliwe określenie dnia powstania długu celnego, bieg przedawnienia przestęp stwa skarbowego rozpoczyna się z dniem najwcześ - niejszym, w którym istnienie długu celnego zostało ustalone.

Dziennik Ustaw – 14 – Poz. 628

§ 4. W wypadkach przewidzianych w § 1 lub § 2, jeżeli dokonanie przestępstwa skarbowego zależy od nastąpienia określonego w kodeksie skutku, bieg p rzedawnienia rozpoczyna się od czasu, gdy skutek nastąpił.
§ 5. Jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 lub § 2 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnione go przez niego przestępstwa skarbowego określonego w § 1 pkt 1 ustaje z upływem 5 lat, a przestępstwa skarbowego okreś lonego
w § 1 pkt 2 – z upływem 10 lat od zakończenia tego okresu.
§ 6. W razie uchylenia prawomocnego orzeczenia przedawnienie biegnie od dnia wydania orzeczenia w tym przed- miocie, chyba że karalność przestępstwa skarbowego już ustała.
§ 7. Przedawnienie nie biegnie, jeżeli przepis ustawy nie pozwala na wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe.
Art. 45. § 1. Do przedawnienia wykonania środków karnych wymienionych w art. 22 § 2 pkt 2–7 stosuje się odpo- wiednio art. 103 § 1 pkt 3 Kodeksu karnego.
§ 1a. Środków zabezpieczających określonych w art. 22 § 3 nie można wykonać, jeżeli od uprawomocnienia się orze- czenia upłynęło 10 lat. § 2. Do zatarcia skazania w odniesieniu do środków karnych wymienionych w art. 22 § 2 pkt 2–7 stosuje się odpo- wiednio art. 107 § 6 Kodeksu karnego.
Rozdział 4
Wykroczenia skarbowe
Art. 46. Do wykroczeń skarbowych nie mają zastosowania przepisy części ogólnej Kodeksu wykroczeń.
Art. 47. § 1. Karą za wykroczenia skarbowe jest kara grzywny określona kwotowo.
§ 2. Środkami karnymi są:

dobrowolne poddanie się odpowiedzialności;
przepadek przedmiotów;
ściągnięcie równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów.
§ 3. Do środka karneg o ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów stosuje się odpowiednio art. 31 § 4 i art. 32. § 4. Przepadek przedmiotów określony w § 2 pkt 2 można orzec tytułem środka zabezpieczającego; przepisy art. 31 § 1, art. 43 § 1 pkt 1, 2 i 4 oraz § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
Art. 48. § 1. Kara grzywny może być wymierzona w granicach od jednej dziesiątej do dwudziestokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia, chyba że kodeks stanowi inaczej.
§ 2. Mandatem karnym można nałożyć karę grzywn y w granicach nieprzekraczających pięciokrotnej wysokości mini mal- nego wynagrodzenia.
§ 3. Wyrokiem nakazowym można wymierzyć karę grzywny w granicach nieprzekraczających dziesięciokrotnej wyso - kości minimalnego wynagrodzenia.
§ 4. Wymierzając karę grzywny lub nakładając ją mandatem karnym, uwzględnia się także stosunki majątkowe i rodzinne
sprawcy oraz jego dochody i możliwości zarobkowe.
§ 5. W razie zatrzymania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia skarbowego, zgodnie z art. 244–248 Kodeksu po- stępo wania karnego, na poczet orzeczonej kary grzywny sąd zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności, zaokrąg lając do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny karze grzywny w wysokości od jednej pięćsetnej d o jednej pięćdziesiątej górnej granicy ustawowego zagrożenia karą grzywny.
Art. 49. § 1. Do przepadku przedmiotów stosuje się odpowiednio przepisy art. 29, art. 30 § 1 i 6 oraz art. 31, przy czym
nie obejmuje on środka przewozowego stanowiącego przedmiot określony w art. 29 pkt 2, chyba że został on specjalnie przysposobiony do popełnienia czynu zabronionego jako przestępstwo skarbowe, wykroczenie skarbowe, przestępstwo lub wykroczenie.
§ 2. W wypadkach określonych w art. 54 § 3, art. 55 § 3, art. 56 § 3, art. 63 § 7, art. 63a § 3, art. 64 § 7, art. 66 § 2, art. 67 § 4, art. 68 § 3, art. 69a § 2, art. 69b § 2, art. 69c § 2, art. 70 § 5, art. 73 § 2, art. 73a § 3, art. 86 § 4, art. 87 § 4, art. 88 § 3, art. 89 § 3, art. 90 § 3, art. 107 § 4 oraz art. 107a § 2 można orzec przepadek przedmiotów określonych w § 1.

Dziennik Ustaw – 15 – Poz. 628

§ 3. W wypadkach określonych w art. 65 § 4 oraz art. 91 § 4 można orzec przepadek przedmiotów określonych w § 1, jeżeli czyn zabroniony zosta ł popełniony umyślnie.
§ 4. W wypadku określonym w art. 106d § 2 orzeka się przepadek wartości dewizowych lub krajowych środków płat- niczych, a także można orzec przepadek innych przedmiotów określonych w § 1. Art. 50. § 1. Jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa albo więcej wykroczeń skarbowych, sąd wymierza łącz- nie karę grzywny w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, co nie stoi na przeszko- dzie orzeczeniu także innych środków za pozostające w zbiegu wykroczenia.
§ 2. (uchylony)
Art. 51. § 1. Karalność wykroczenia skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Przepisy art. 44 § 2–4 i 6–7 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego wykroczenia skarbowego ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu.
§ 3. Orzeczona kara lub środek karny wymieniony w art. 47 § 2 pkt 2 i 3 nie podlega wykonaniu, jeżeli od daty uprawo - mocnienia się orzeczenia upłynęły 3 lata. § 4. Środka zabezpieczającego określonego w art. 47 § 3 nie można wykonać, jeżeli od uprawomocnienia się orzeczenia upłynęły 3 lata. Art. 52. § 1. Orzeczenie kary lub środka karnego wymienionego w art. 47 § 2 pkt 2 i 3 uważ a się za niebyłe z upływem 2 lat od wykonania, darowania albo przedawnienia ich wykonania, chyba że kodeks stanowi inaczej.
§ 2. W razie odstąpienia od wymierzenia kary lub środka karnego, zatarcie skazania następuje z upływem roku od wy- dania prawomocnego orzeczenia.
§ 3. Jeżeli ukarany po rozpoczęciu, lecz przed upływem okresu przewidzianego w § 1 ponownie popełnił przestępstwo skarbowe, wykroczenie skarbowe, przestępstwo lub wykroczenie, za które orzeczono karę lub środek karny, wymieniony w art. 22 § 2 pkt 2–7 i 8 lit. b lub w art. 47 § 2 pkt 2 i 3, lub w razie odstąpienia od ich wymierzenia, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań.
§ 4. Nałożenie kary grzywny w drodze mandatu karnego uważa się za niebyłe z upływem roku od uiszczeni a lub ściąg - nięcia tej grzywny albo od przedawnienia jej wykonania.
Rozdział 5
Objaśnienie wyrażeń ustawowych
Art. 53. § 1. Czyn zabroniony jest to zachowanie o znamionach określonych w kodeksie, chociażby nie stanowiło ono przestępstwa skarbowego lub wykr oczenia skarbowego. Określenie czynu zabronionego jako przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego może nastąpić tylko w niniejszym kodeksie.
§ 2. Przestępstwo skarbowe jest to czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny w stawkach dziennyc h, kary ograniczenia wolności lub kary pozbawienia wolności.
§ 3. Wykroczenie skarbowe jest to czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny określonej kwotowo, jeżeli
kwota uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej albo wartość przedmiotu czynu nie prze- kracza pięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie jego popełnienia. Wykroczeniem skarbowym jest także inny czyn zabroniony, jeżeli kodeks tak stanowi.
§ 4. Minimalne wynagrodzenie jest to wynagrodzenie za pracę ustalone na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę ( Dz. U. z 2020 r. poz. 2207 oraz z 2023 r. poz. 1667 ). § 5. Zagrożenie ka rne jest to zagrożenie karą przewidziane w odpowiednim przepisie tytułu I działu II – Część szcze- gólna, określającym dany typ przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego.
§ 6. Ustawowy próg, o którym mowa w tytule I w dziale II – Część szczególna, j est to wysokość kwoty określonej w § 3 zdanie pierwsze.
§ 7. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego bierze się pod uwagę rodzaj i charakter zagrożo- nego lub naruszonego dobra, wagę naruszonego przez sprawcę obowiązku finansowego, wys okość uszczuplonej lub nara- żonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonej reguły ostrożności i stopień jej naruszenia.

Dziennik Ustaw – 16 – Poz. 628

§ 8. W rozumie niu kodeksu wypadek mniejszej wagi jest to czyn zabroniony jako wykroczenie skarbowe, które w kon- kretnej sprawie, ze względu na jej szczególne okoliczności – zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe – zawiera niski stopień społecznej szkodliwości czynu, w szczególności gdy uszczuplona lub narażona na uszczuplenie należność publiczno - prawna nie przekracza ustawowego progu z § 6, a sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie wskazują na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowoprawnego l ub reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznoś - ciach , albo sprawca dopuszczający się czynu zabronionego, którego przedmiot nie przekracza kwoty małej wartości, czyni to z pobudek zasługujących na uwzględnienie.
§ 9. W rozumieniu kodeksu zasada terytor ialności, o której mowa w art. 3 § 2, obejmuje również znajdującą się poza morzem terytorialnym wyłączną strefę ekonomiczną, w której Rzeczpospolita Polska na podstawie prawa wewnętrznego i zgodnie z prawem międzynarodowym wykonuje prawa odnoszące się do b adania i eksploatacji dna morskiego i jego pod- glebia oraz ich zasobów naturalnych.
§ 10. Za statek wodny uważa się także stałą platformę umieszczoną na szelfie kontynentalnym.
§ 11. Przestępstwo skarbowe skierowane przeciwko istotnym interesom finansowym p aństwa polskiego, o którym mowa w art. 3 § 3, jest to takie przestępstwo skarbowe, które zagraża Skarbowi Państwa powstaniem uszczerbku finan so- wego w wysokości co najmniej dziesięciokrotności wielkiej wartości.
§ 12. Przestępstwa skarbowe tego samego rodzaju są to przestępstwa skarbowe określone w tym samym rozdziale kodeksu; przestępstwa skarbowe z użyciem przemocy lub groźby jej użycia uważa się za przestępstwa skarbowe tego samego rodzaju.
§ 13. Korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść z arówno dla siebie, jak i dla kogo innego.
§ 14. Mała wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia.
§ 15. Duża wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czy nu zabronionego przekracza pięćsetkrotną wysokość minimalnego wynagrodzenia.
§ 16. Wielka wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza tysiąckrotną wysokość minimalnego wynagrodzenia.
§ 17. Jeżeli kodeks nie stanowi ina czej, jako wartość przedmiotu czynu zabronionego przyjmuje się jego wartość ryn - kową, ustaloną według przeciętnej ceny rynkowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w razie braku tych danych – na podstawie oszacowania. O wartości rozstrzyga czas pope łnienia czynu zabronionego, a gdy nie można go ustalić – czas jego ujawnienia, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 18. W rozumieniu kodeksu środek przewozowy jest to przedmiot używany do przewozu osób lub towarów, w szcze- gólności: pojazd drogowy, szynowy śr odek transportu, przyczepa, naczepa, jednostka pływająca oraz statek powietrzny.
§ 19. Młodociany jest to osoba, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie ukończyła 21 lat i w czasie orze- kania w pierwszej instancji 24 lat. § 20. Dokument jest to ka żdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo,
albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.
§ 21. Księgami są:

księgi rachunkow e;
podatkowa księga przychodów i rozchodów;
ewidencja;
rejestr;
inne podobne urządzenia ewidencyjne, do których prowadzenia zobowiązuje ustawa, a w szczególności zapisy kasy rejestrującej.
§ 22. Księga nierzetelna jest to księga prowadzona niez godnie ze stanem rzeczywistym.
§ 23. Księga wadliwa jest to księga prowadzona niezgodnie z przepisem prawa.
§ 24. (uchylony)
§ 25. (uchylony)

Dziennik Ustaw – 17 – Poz. 628

§ 26. W rozumieniu kodeksu należność publicznoprawna jest to należność państwowa lub samorządowa, będąca przed- miotem przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego; należnością państwową jest podatek stanowiący dochód budżetu państwa, należność z tytułu rozliczenia udzielonej dotacji lub subwencji lub należność celna, a należ nością samo- rządową – podatek stanowiąc y dochód jednostki samorządu terytorialnego lub należność z tytułu roz liczenia udzielonej dotacji lub subwencji.
§ 26a. W rozumieniu kodeksu należnością publicznoprawną, w tym podatkiem, jest także należność stanowiąca przy- chód budżetu ogólnego Wspólnot E uropejskich lub budżetu zarządzanego przez Wspólnoty Europejskie lub w ich imieniu, w rozumieniu wiążących Rzeczpospolitą Polską przepisów prawa Unii Europejskiej, będąca przedmiotem przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego.
§ 27. Należność publi cznoprawna uszczuplona czynem zabronionym jest to wyrażona liczbowo kwota pieniężna, od której uiszczenia lub zadeklarowania uiszczenia w całości lub w części osoba zobowiązana uchyliła się i w rzeczywistości
ten uszczerbek finansowy nastąpił.
§ 28. Narażenie na uszczuplenie należności publicznoprawnej czynem zabronionym jest to spowodowanie konkretnego niebezpieczeństwa takiego uszczuplenia – co oznacza, że zaistnienie uszczerbku finansowego jest wysoce prawd opodobne, choć nie musi nastąpić.
§ 29. Przepisy § 27 i 28 stosuje się odpowiednio do następujących określeń: „kwota niewpłaconego podatku ”, „nienależny
zwrot należności celnej lub umorzenie należności celnej należnej do zapłacenia ”, „nienależny zwrot należności p odatkowej ”, „nie pobiera podatku ”, „nie wpłaca w terminie podatku ”, „pobrany podatek ”, „pobranego podatku nie wpłaca ”, „podatek ” oraz „wypłata l ub pobranie nienależnej, nadmiernej lub wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem dotacji lub subwencji ”. § 30. Użyte w rozdziale 6 kodeksu określenia, a w szczególności: „czynności sprawdzające”, „deklaracja”, „ informacja podatkowa”, „inkasent”, „kontrola podatkowa”, „obowiązek podatkowy”, „podatek”, „podatnik”, „płatnik”, „zwrot podatku ”, „schemat podatkowy”, „schemat podatkowy standaryzowany”, „NSP”, mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 29 sierp- nia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że określenie:

„podatek” oznacza również zaliczkę na podatek, ratę podatku, a także opłaty, inne niepodatkowe należności budżetu państwa o podobnym charakterze daninowym oraz daninę solidarnościową, o której mowa w art. 30h ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do chodowym od osób fizycznych;
„podatnik” oznacza również osobę zobowiązaną do uiszczenia opłat, niepodatkowych należności budżetu państwa o podobnym charakterze daninowym oraz daniny solidarnościowej, o której mowa w art. 30h ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
§ 30a. Użyte w rozdziale 6 kodeksu określenie „podatnik ” oznacza również podmiot zobowiązany do uiszczenia należ - ności , o których mowa w § 26a. § 30b. (uchylony) § 30c. Użyte w rozdziale 6 kodeksu określenia „informacja podsumowująca”, „mecha nizm podzielonej płatności” oraz „procedura magazynu typu call -off stock” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa- rów i usług (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570, 1598 i 1852 ). § 30d. Użyte w rozdziale 6 kodeksu określenia: „dokument zastępujący e -SAD ”, „dokument zastępujący e -AD”, „dostawa
wewnątrzwspólnotowa ”, „e-AD”, „eksport ”, „import ”, „legalizacyjne znaki akcyzy ”, „nabycie wewnątrzwspólnotowe ”, „numer
referencyjny ”, „procedura zawieszenia poboru akcyzy ”, „przedpłata akcyzy ”, „skład podatkowy ”, „System ”, „terytorium kraju ”, „terytorium państwa członkowskiego ”, „e-SAD ”, „uszkodzone znaki akcyzy ”, „wyroby akcyzowe ”, „znaki akcyzy ”, „zniszczone
znaki akcyzy ” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 6 grudnia 2 008 r. o podatku akcyzowym ( Dz. U. z 2023 r. poz. 1542,
1598 i 1723 ). § 30e. Użyte w rozdziale 6 kodeksu określenia: „koncentrat ”, „urobek rudy miedzi ” oraz „wydobycie miedzi oraz srebra ” mają znaczenia nadane im w ustawie z dnia 2 marca 2012 r. o podatku od wydobycia niektórych kopalin ( Dz. U. z 2022 r. poz. 1539 ). § 30f. Użyte w rozdziale 6 kodeksu określenia „sprawozdanie finansowe ” i „sprawozdanie z badania ” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości ( Dz. U. z 2023 r. poz. 120, 295 i 1598 ) oraz ustawie z dnia 11 maja 2017 r. o biegłych rewidentach, firmach audytorskich oraz nadzorze publicznym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1015, 1723 i 1843 ). § 31. Użyte w kodeksie określenia „kontrola celno -skarbowa”, „nabycie sprawdzające”, „audyt”, „czynności au dy- towe”, „urzędowe sprawdzenie” , „składanie za pośrednictwem konta w e-Urzędzie Skarbowym”, „doręczenie na konto w e-Urzędzie Skarbowym ” mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skar- bowej.

Dziennik Ustaw – 18 – Poz. 628

§ 31a. (uchylony)
§ 32. Użyte w rozdziale 7 kodeksu określenia, a w szczególności: „dozór celny ”, „kontrola celna ”, „magazyn czasowego składowania ”, „odprawa czasowa ”, „organ celny ”, „pozwolenie ”, „przedstawienie towaru organowi celnemu ”, „skład celny ”, „stawka celna ”, „wolny obszar celny ”, „zamknięcie celne ”, „zgłoszenie celne ”, mają znaczenie nadane im w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającym unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10.10.2013, str. 1, z późn. zm.2)), zwanym dalej „unijnym kodeksem celnym ”, w rozporządzeniu wy- konawczym Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającym szczegółowe zasady wykonania niektórych
przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawia jącego unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 343 z 29.12.2015, str. 558, z późn. zm.3)) oraz w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniającym rozporządzenie Parlamen tu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do s zczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (Dz. Urz. UE L 343 z 29.12.2015, str. 1, z późn. zm.4)). Określenie „należność celna ” oznacza odpowiednio „należności celne przywozowe ” i „należności celne wywozowe ” w rozu- mieniu unijnego kodeksu celnego.
§ 33. Użyte w rozdziale 7 kodeksu określenie „reglamentacja pozataryfowa ” oznacza odpowiednio środki polityki hand - lowej ustanowione przez Wspólnotę Europejską w ramach wspólnej polityki handlowej postanowieniami wspólnotowymi stosowanymi w odniesieniu do ograniczenia świadczenia usług, wywozu lub prz ywozu towarów, takie jak środki nadzoru lub ochrony, ograniczenia ilościowe i zakazy przywozu oraz wywozu, a także środki administrowania obrotem towarami lub usługami z zagranicą, ustanowione przez właściwy organ administracji państwowej.
§ 33a. Jeżeli pr zedmiotem czynu zabronionego określonego w rozdziale 7 kodeksu jest towar wprowadzany na obszar
celny Wspólnoty, przez wartość przedmiotu czynu zabronionego rozumie się wartość celną towaru.
§ 34. Użyte w rozdziale 8 kodeksu określenia, a w szczególności: „działalność kantorowa ”, „indywidualne zezwolenie dewizowe ”, „jednostki uczestnictwa w funduszu zbiorowego inwestowania ”, „kontrola ”, „kraj”, „kraje trzecie ”, „krajowe środki
płatnicze ”, „nierezydent ”, „nierezydent z kraju trzeciego ”, „obrót dewizowy ”, „obrót dewizowy z zagranicą ”, „papiery war- tościowe ”, „rezydent ”, „uprawniony bank ”, „wartości dewizowe ”, „waluta polska ”, „waluta wymienialna ”, „zagraniczne środki
płatnicze ”, „zezwolenie dewizowe ”, mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe ( Dz. U. z 2022 r. poz. 309). § 35. Użyte w rozdziale 9 kodeksu określenia, a w szczególności: „gra bingo fantowe ” „gra losowa ”, „gra na auto ma- cie”, „loteria audioteksowa ”, „loteria fantowa ”, „loteria promocyjna ”, „zakłady wzajemne ”, „koncesja ”, „zezwolenie ”, mają znaczenie nadane im w ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych ( Dz. U. z 2023 r. poz. 227). § 35a. Ilekroć w ustawie jest mowa o „automacie ” lub „grze na automacie ” rozumie się przez to także odpowiednio „automa t o niskich wygranych ” lub „grę na automacie o niskich wygranych ” w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.
§ 36. Żołnierz jest to osoba, która pełni czynną służbę wojskową, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie; przepisy Kodeksu karnego skarbowego dotyczące żołnierzy stosuje się odpowiednio także do żołnierzy sił zbrojnych państw obcych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz członków ich personelu cywilnego, jeżeli ich przestępstw a skarbowe lub wykroczenia skarbowe pozostają w związku z pełnieniem obowiązków służbowych.
§ 37. Finansowym organem postępowania przygotowawczego jest:

naczelnik urzędu skarbowego;
naczelnik urzędu celno -skarbowego;
Szef Krajowej Administracji Skarbowej.
§ 38. Niefinansowy organ postępowania przygotowawczego jest to:
Straż Graniczna;
Policja;
Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
Żandarmeria Wojskowa;
Centralne Biuro Antykorupcyjne.
Zmiana wymienionego rozporządzenia została ogłoszona w Dz. Urz. UE L 287 z 29.10.2013, str. 90.
Zmiana wymienionego rozporządzenia została ogłoszona w Dz. Urz. UE L 87 z 02.04.2016, str. 35.
Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 69 z 15.03.2016, str. 1, Dz. Urz. UE L 87 z 02.0 4.2016, str. 35 oraz Dz. Urz. UE L 111 z 27.04.2016, str. 1.

Dziennik Ustaw – 19 – Poz. 628

§ 39. Organem nadrzędnym nad finans owym organem postępowania przygotowawczego jest:

miejscowo właściwy dyrektor izby administracji skarbowej – w sprawach należących do właściwości naczelnika urzędu
skarbowego oraz naczelnika urzędu celno -skarbowego;
Szef Krajowej Administracji Skarbow ej – jeżeli postanowienie lub zarządzenie wydał organ nadrzędny nad finanso- wym organem postępowania przygotowawczego określony w pkt 1;
minister właściwy do spraw finansów publicznych – w sprawach należących do właściwości Szefa Krajowej Administracji
Skarbowej.
§ 39a. Organem nadrzędnym nad niefinansowymi organami postępowania przygotowawczego określonymi w § 38 pkt 1–3 jest prokurator, a nad niefinansowym organem postępowania przygotowawczego określonym w § 38 pkt 4 – proku- rator do spraw wojskowych.
§ 40. Podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej jest to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, którą organ prowadzący postępowanie w sprawie o przestępstwo skarbowe wezwał do udziału w tym charakterz e. § 41. Interwenientem jest podmiot, który nie będąc podejrzanym lub oskarżonym w postępowaniu w sprawie o prze- stępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, zgłosił w tym postępowaniu roszczenie do przedmiotów podlegających przepad- kowi , a zgłoszenie to zost ało przyjęte.
DZIAŁ II
Część szczególna
Rozdział 6
Przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe przeciwko obowiązkom podatkowym i rozliczeniom
z tytułu dotacji lub subwencji
Art. 54. § 1. Podatnik, który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub pod- stawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota podat ku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 55. § 1. Podatnik, który w celu zatajenia prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub rzeczywis - tych rozmiarów tej działalności, posługuje się imieniem i nazwiskiem, naz wą lub firmą innego podmiotu i przez to naraża podatek na uszczuplenie,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wart ości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wy kroczenie skarbowe.
Art. 56. § 1. Podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi dekla - rację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronioneg o określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Dziennik Ustaw – 20 – Poz. 628

§ 3. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 4. Karze określonej w § 3 podlega także ten podatnik, który mimo ujawnienia przedmiotu lub podstawy opodatko- wania nie składa w terminie organowi podatkowemu lub płatnikowi deklaracji lub oświadczenia lub wbrew obowiązkowi nie składa ich za pomocą środków komunikacj i elektronicznej lub składa je niezgodnie z wzorem dokumentu elektronicz- nego.
Art. 56a. § 1. Podatnik, który wbrew obowiązkowi nie składa właściwemu organowi podatkowemu informacji, o której
mowa w art. 86a ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, albo składa ją po terminie lub podaje w niej dane niezgodne ze stanem rzeczywistym, dokonując odliczenia podatku niezgodnie z przepisami o podatku od towarów
i usług,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykro- czenie skarbowe.
§ 3. Nie podlega karze określonej w § 1 i 2 podatnik, który złożył właściwemu organowi podatkowemu informację, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, po terminie, jeżeli złożenie tej informacji nastąpiło przed dniem:

rozpoczęcia czynności sprawdzających w zakresie podatku od towarów i usług;
doręczenia zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kont roli podatkowej w zakresie podatku od towarów i usług, a w przy- padku gdy nie stosuje się zawiadomienia – przed dniem wszczęcia takiej kontroli, jeżeli nie miał miejsca przypadek wskazany w pkt 1;
2a) wszczęcia kontroli celno -skarbowej w zakresie podatku od towarów i usług;
wszczęcia postępowania podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, jeżeli nie miał miejsca przypadek wska- zany w pkt 1 lub 2.
Art. 56b. § 1. Kto wbrew obowiązkom określonym w art. 20a ust. 1 oraz art. 20f ust. 2–4 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym nie składa wniosku o wpis do rejestru pośredniczących podmiotów tytoniowych lub nie powiadamia o zaprzestaniu prowadzenia działalności jako pośredniczący podmiot tytoniowy, lub nie powiadamia o zmianie danych zawartych we wniosku o wpis do rejestru pośredniczących podmiot ów tytoniowych lub we wniosku o dokonanie zmiany wpisu do tego rejestru albo składa wniosek lub dokonuje powiado mienia po terminie lub podaje w nich dane nie - zgodne ze stanem rzeczywistym, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Kto wbrew obowiązkom określonym w art. 16, art. 16b, art. 17 i art. 19 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym nie składa zgłoszenia rejestracyjnego, zgłoszenia rejestracyjnego uproszczonego, powiadomienia, zgłoszenia o zaprzestaniu prowadzenia działalności, albo nie zgłasza zmiany danych w nich zawartych, albo składa je po terminie lub podaje w nich dane niezgodne ze stanem rzeczywistym, podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.
Art. 56c. § 1. Kto wbre w obowiązkowi nie sporządza lokalnej dokumentacji cen transferowych, o której mowa w art. 23w ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 11k ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, albo nie dołącza do lokalnej dokumentacji cen transfero- wych grupowej dokumentacji cen transferowych, o której mowa w art. 23zb ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 11p ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
podlega karze grz ywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto sporządza dokumentację, o której mowa w § 1, niezgodnie ze stanem rzeczywistym.
§ 3. Kto wbrew obowiązkowi dokumentację, o której mowa w § 1, sporządza po terminie, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1–3 podlega karze grzywny za wykro- czenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 21 – Poz. 628

Art. 56d. § 1. Kto podaje nieprawdę lub zataja prawdę, składając:

oświadczenie lub informację, o których mow a w art. 41 ust. 4da, 15, 21 lub 25 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w art. 26 ust. 1ab, 2ca, 7a lub 7g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych,
oświadczenie co do zgodności z prawd ą faktów przedstawionych we wniosku o zwrot podatku, o którym mowa w roz- dziale 7b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w rozdziale 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, lub we wnios ku o wydanie opinii o stosowaniu prefe rencji , o którym mowa w art. 41d ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w art. 26b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz co do zg odności z oryginałem dokumentacji załączonej do tych wniosków,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 1a. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto wbrew obowiązkowi nie składa informacji, o których mowa w art. 41 ust. 4da ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w art. 26 ust. 2ca ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, albo składa je po terminie.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 1a podlega karze grzywny za wy- kroczenie skarbowe.
Art. 56e. § 1. Osoba fizyczna będąca udziałowcem lub akcjonariuszem podatnika opodatkowanego ryczałtem od do- chodów spółek zgodnie z przepisami rozdziału 6b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku docho dowym od osób praw- nych, która wbrew obowiązkowi nie składa temu podatnikowi oświadczenia, o którym mowa w art. 28s ust. 1 tej ustawy, albo składa je po terminie lub podaje w nim dane niezgodne ze stanem rzeczywistym,
podlega karze grzywny do 720 stawek dz iennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykro- czenie skarbowe.
Art. 57. § 1. Podatnik, który uporczywie nie wpłaca w terminie podatku,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 2. Sąd może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli przed wszczęciem postępowania w sprawie o wykroczenie skar- bowe określone w § 1 wpłacono w całości należny podatek na rzecz właściwego organu.
Art. 57a. § 1. Komornik sądowy, który wbrew obowiązkowi, o którym mowa w art. 149 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca
2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1691 i 1860 ), nie przekazuje na rachunek właściwego urzędu skar- bowego podlegających przekazaniu opłat egzekucyjnych albo przekazuje je w niewłaściwej wysokości,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota należności, o których mowa w § 1, jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota należności, o których mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego
określonego w § 1
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 57b. § 1. Komornik sądowy, któr y wbrew obowiązkowi nie składa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego
informacji, o której mowa w art. 149 ust. 5 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych, albo składa ją po ter- minie lub podaje w niej dane niezgodne ze stanem rzeczywistym,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi sprawca czynu zabronionego określonego w § 1
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 57c. § 1. Podatnik, który wbrew obowiązkowi dokonuje płatności kwoty należności wy nikającej z faktury z po- minięciem mechanizmu podzielonej płatności,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie
skarbowe.

Dziennik Ustaw – 22 – Poz. 628

Art. 58. (uchyl ony) Art. 59. (uchylony)
Art. 60. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie prowadzi księgi,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 2. Kto wbrew obowiązkowi nie przechowuje księgi w miejscu wykonywania działalności lub w miejscu wskazanym
przez podatnika jako jego siedziba, przedstawicielstwo lub oddział, a jeżeli prowadzenie księgi zostało zlecone biuru rachun - kowemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi – w miejscu określonym w umowie z biurem rachunkowym lub w miejscu wskazanym przez kiero wnika jednostki,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega także ten podatnik lub płatnik, który nie zawiadamia w terminie właściwego organu
o prowadzeniu księgi przez doradcę podatkowego, lub inny podmiot upoważnio ny do prowadzenia ksiąg w jego imieniu i na jego rzecz.
§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1–3 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 61. § 1. Kto nierzetelnie prowadzi księgę,
podlega karze grzywny do 24 0 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega także ten, kto wadliwie prowadzi księgę.
Art. 61a. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie przesyła księgi właściwemu organowi podatkowemu albo przesyła ją nie- rzetelną,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega także ten, kto księgę przesyła po terminie lub wadliwą.
Art. 62. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie wystawia faktury lub rachunku, wystawia je w sposób wadliwy albo odmawia
ich wydania,
podlega kar ze grzywny do 180 stawek dziennych.
§ 2. Kto fakturę lub rachunek wystawia w sposób nierzetelny albo takim dokumentem się posługuje,
podlega karze grzywny do 720 stawek dzienn ych albo karze pozbawienia wolnoś ci na czas nie krótszy od roku, albo obu tym kar om łącznie.
§ 2a. Kto fakturę lub rachunek wystawia w sposób nierzetelny albo takim dokumentem się posługuje, a kwota podatku wynikająca z faktur y albo suma kwot podatku wynikają cych z faktur jest małej wartości,
podlega karze grzywny do 720 stawek dzienny ch albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 3. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto wbrew obowiązkowi nie przechowuje wystawionej lub otrzymanej faktury lub rachunku, bądź dowodu zakupu towarów.
§ 4. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto wbrew przepisom ustawy dokona sprzedaży z pominięciem kasy rejestrującej albo nie wyda dokumentu z kasy rejestrującej, stwierdzającego dokonanie sprzedaży.
§ 5. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1–4 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 23 – Poz. 628

Art. 63. § 1. Kto wbrew przepisom ustawy wydaje wyroby akcyzowe, w stosunku do których zakończono procedurę zawieszenia poboru akcyzy, bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisom ustawy sprowadza na terytorium kraju wyroby akcyzowe bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy.
§ 3. Tej samej karze podlega, kto, produkując poza składem podatkowym wyroby akcyzowe, o których mowa w art. 47 ust. 1 pkt 1, 2, 4 lub 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, wydaje z magazynu wyrobów gotowych wyroby
akcyzowe bez ich uprzed niego oznaczenia znakami akcyzy.
§ 4. Tej samej karze podlega, kto wyprowadza ze składu podatkowego na podstawie zezwolenia na wyprowadzanie jako podatnik wyrobów akcyzowych z cudzego składu podatkowego poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, wyroby akcy zowe bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy.
§ 5. Karze określonej w § 1 podlega także, kto dopuszcza się czynu zabronionego określonego w § 1–4 w stosunku do wyrobów akcyzowych, które oznaczono nieprawidłowo lub nieodpowiednimi znakami akcyzy, w szczególności znakami uszkodzonymi, zniszczonymi, podrobionymi, przerobionymi lub nieważnymi.
§ 6. Jeżeli należny podatek akcyzowy jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1–5 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 7. Jeżeli należny podatek akcyzowy nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego
w § 1–5 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 63a. § 1. Kto wbrew przepisom ustawy sprzedaje wyroby akcyzowe bez ich uprzedniego prawidłowego ozn acze- nia odpowiednimi znakami akcyzy,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli należny podatek akcyzowy jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega k arze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli należny podatek akcyzowy nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego okreś lonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenia skarbowe.
Art. 64. § 1. Kto bez powiadomienia na piśmie w termini e właściwego organu wyprowadza ze składu podatkowego wyroby akcyzowe nieoznaczone znakami akcyzy z przeznaczeniem do dokonania ich dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto produkując poza składem podatkowym wina gronowe uzyskane z winogron pocho- dzących z upraw własnych, o których mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, bez powiadomienia na piśmie w terminie właściwego org anu wydaje te wyroby akcyzowe nieoznaczone znakami akcyzy z przeznaczeniem do dokonania ich dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu.
§ 3. Tej samej karze podlega, kto produkując poza składem podatkowym alkohol etylowy, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, w gorzelni prawnie i ekonomicznie niezależnej od wszelkich innych gorzelni oraz niedziałającej na podstawie licencji uzyskanej od innego podmiotu, bez powiadomienia na piśmie w terminie właściwego organu wydaje te wyroby akcyzowe nieoznaczone znakami akcyzy z przeznaczeniem do dokonania ich dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu.
§ 4. Tej samej karze podlega, kto produkując poza skład em podatkowym wyroby akcyzowe z wykorzystaniem wyłąc z- nie wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona w wysokości równej lub wyższej od kwoty akcyzy przy - padającej do zapłaty od wyprodukowanych wyrobów akcyzowych, bez powiadomienia na piśmie w terminie właś ciwego organu wydaje te wyroby akcyzow e nieoznaczone znakami akcyzy z przeznaczeniem do dokonania dostawy wewnątrz - wspólnotowej lub na eksport.
§ 5. Tej samej karze podlega, kto produkując poza składem podatkowym wyroby akcyzowe, od których została zapła - cona przedpłata akcyzy, bez powiadomien ia na piśmie w terminie właściwego organu wydaje te wyroby akcyzowe nie - oznaczone znakami akcyzy z przeznaczeniem do dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej lub na eksport.

Dziennik Ustaw – 24 – Poz. 628

§ 6. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto bez powiadomienia na piśmie w terminie właściwego organu umieszcza w wolnym obszarze celnym wyroby akcyzowe nieoznaczone znakami akcyzy, przeznaczone do sprzedaży w jed- nostkach handlowych tam usytuowanych.
§ 7. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1–6 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 65. § 1. Kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63–64, art. 69 § 1 lub 3, art. 69a, art. 73 lub art. 73a, lub pomag a w ich zbyciu, albo te wyroby akcyzowe przyjmuje lub pomaga w ich ukryciu,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi wyroby akcy zowe, o których na podstawie towarzy- szących okoliczności powinien i może przypuszczać, że stanowią one przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63–64, art. 69 § 1 lub 3, art. 69a, art. 73 lub art. 73a, lub pomaga w ich zbyciu albo te wyroby akcyzowe przyjmuje lub pomaga w ich ukryciu,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2a. Kto podejmuje czynności zmierzające bezpośrednio do nabycia wyrobów akcyzowych stanowiących przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63–64, art. 69 § 1 lub 3, art. 69a, art. 73 lub art. 73a, podlega karze grzywny do 360 stawek dziennych.
§ 2b. Kto podejmuje czynności zmierzające bezpośrednio do nabycia wyrobów akcyzowych, o których na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że stanowi ą one przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63–64, art. 69 § 1 lub 3, art. 69a, art. 73 lub art. 73a, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronion ego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 4. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1–2b podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 66. § 1. Kto wyroby akcyzowe oznacza nieprawidłowo lub nieodpowiednimi znakami akcyzy, w szczególności znakami uszkodzonymi, zniszczonymi, podrobionymi, przerobionymi lub nieważnymi,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejs zej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 67. § 1. Kto podrabia albo przerabia znak akcyzy albo upoważnienie do odbioru banderol,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Kto w celu popełnienia przestępstwa skarbowego określonego w § 1 uzyskuje lub przysposabia środki,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym k arom łącznie.
§ 3. Nie podlega karze za przestępstwo skarbowe określone w § 2 sprawca, który odstąpił od jego dokonania, w szczegól- ności zniszczył uzyskane lub przysposobione środki lub zapobiegł skorzystaniu z nich w przyszłości.
§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 67a. § 1. Kto posiada, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi podrobione lub przerobione znaki akcyzy lub upoważnienie do odbioru banderol,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 25 – Poz. 628

Art. 68. § 1. Kto nie dopeł nia obowiązku sporządzenia spisu i przedstawienia go do potwierdzenia właściwemu organowi
w przypadku wystąpienia w obrocie poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy wyrobów akcyzowych nieoznaczonych, oznaczonych nieprawidłowo lub nieodpowiednimi znakami ak cyzy, w szczególności znakami uszkodzonymi, zniszczonymi,
podrobionymi, przerobionymi lub nieważnymi,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto nie dopełnia obowiązku oznaczenia wyrobów akcyzowych legalizacyjnymi znak ami akcyzy.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2 podlega karze grzywny za wy- kroczenie skarbowe.
Art. 69. § 1. Kto bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia podejmuje czynności bezpośrednio związane z pro- dukcją, importem lub obrotem wyrobami akcyzowymi, a także z ich oznaczaniem znakami akcyzy,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Kto podaje nieprawdziwe dane o rodzaju, ilości lub jakości wyprodukowanych wyrobów akcyzowych,
podlega karze grzywny do 360 stawek dziennych.
§ 3. Kto wbrew przepisom usuwa wyroby akcyzowe z miejsca produkcji, przerobu, zużycia, przechowywania lub pod- czas przewozu,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 4. Usiłowanie przestępstwa skarbowego określonego w § 2 lub 3 jest karalne.
Art. 69a. § 1. Kto wbrew przepisom ustawy produkuje, magazynuje lub przeładowuje wyroby akcyzowe poza składem podatkowym,
podlega karze grzywny d o 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 1a. Kto wbrew przepisom ustawy podejmuje czynności zmierzające do produkcji lub magazynowania wyrobów akcyzowych poza składem podatkowym, lub podejmuje czynności mające s tworzyć ku temu warunki, w szczególności w tym celu wchodzi w porozumienie z innymi osobami, uzyskuje lub przysposabia środki lub sporządza plan działania,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łą cznie.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 1a
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 69b. § 1. Kto wbrew przepisom ustawy dokonuje dostawy wewnątrzwspólnotowej lub nabycia wewnątrzwspól- notowego wyrob ów akcyzowych,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 69c. § 1. Kto wbrew obowiązkowi przemieszcza wyroby akcyzowe z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez terytorium kraju bez e -SAD albo dokumentu zastępującego e -SAD albo bez wydruku e -AD z nadanym numerem refe rencyjnym albo innego dokumentu handlowego, w którym umieszczono numer referencyjny nadany e -AD w Systemie, albo dokumentu zastępującego e -AD, albo na podstawie tych dokumentów zawierających dane niezgodne ze stanem rzeczywistym,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 70. § 1. Kto wbrew przepisom ustawy zbywa lub w inny sposób przekazuje znaki akcyzy osobie nieupraw nionej,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w celu użycia lub wprowadzenia w obieg nabywa lub w inny sposób przyjmuje znaki akcyzy od osoby nieuprawnionej lub usuwa je z wyrobu akcyzowego w celu ponownego ich użycia lub wprowadzenia w obieg.

Dziennik Ustaw – 26 – Poz. 628

§ 3. Usiłowanie przestępstwa skarbowego określonego w § 1 lub 2 jest karalne.
§ 4. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto, nie będąc do tego uprawnionym, posiada, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi znaki akcyzy.
§ 5. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1, 2 i 4 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 71. Kto przez rażące naruszenie przepisów dotyczących przewozu lub przechowywania znaków akcyzy naraża je na bezpośrednie niebezpieczeństwo kradzieży, zniszczenia, uszkodzenia lub zgubienia,
podlega karze grzywny do 480 stawek dziennych.
Art. 72. Kto wbr ew obowiązkowi nie rozlicza się w terminie z właściwym organem ze stanu zużycia znaków akcyzy,
w szczególności nie zwraca znaków niewykorzystanych, uszkodzonych, zniszczonych lub nieważnych,
podlega karze grzywny do 360 stawek dziennych.
Art. 73. § 1. Kto, w użyciu wyrobu akcyzowego, zmienia cel, przeznaczenie lub nie zachowuje innego warunku, od którego ustawa uzależnia zwolnienie wyrobu akcyzowego z obowiązku oznaczania znakami akcyzy,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Jeżeli niepobrany podatek akcyzowy nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego
w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 73a. § 1. Kto w użyciu wyrobu akcyzowego zmienia jego przeznaczenie, w szczególności używa oleju opałowego jako oleju napędowego, przez co naraża podatek akcyzowy na uszczuplenie,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota narażonego na uszczuplenie podatku akcyzowego jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota narażonego na uszczuplenie podatku akcyzowego nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu
zabronionego określonego w § 1 podleg a karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 74. (uchylony)
Art. 75. Importer, podmiot dokonujący nabycia wewnątrzwspólnotowego oraz przedstawiciel podatkowy, który nie dopełnia obowiązku uzyskania od podmiotu mającego siedzibę poza terytorium kraju rozli czenia z przekazanych mu znaków akcyzy,
podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych.
Art. 75a. § 1. Podatnik podatku od wydobycia niektórych kopalin, który wbrew obowiązkowi nie dokonuje pomiaru zawartości miedzi oraz srebra w urobku rudy miedzi lub koncentracie, lub dokonuje pomiaru z naruszeniem zasad okreś lo- nych w art. 15 ust. 1 pkt 2 i 3, ust. 2 pkt 2 i 3 oraz ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2012 r. o podatku od wydobycia niektórych kopalin, przez co naraża podatek od wydobycia niektórych kopalin na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek
dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Tej samej karze podlega podatnik podatku od wydobycia niektórych kopalin, który wbrew obowiązkowi nie dokonuje
pomiaru i lości urobku rudy miedzi, koncentratu, gazu ziemnego lub ropy naftowej lub dokonuje pomiaru z naruszeniem zasad określonych w art. 15 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1, ust. 5 lub art. 15a ustawy z dnia 2 marca 2012 r. o podatku od wydo- bycia niektórych kopalin, p rzez co naraża podatek od wydobycia niektórych kopalin na uszczuplenie.
§ 3. Jeżeli kwota narażona na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 oraz § 2 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
Art. 75b. § 1. Poda tnik podatku od wydobycia niektórych kopalin, który wbrew obowiązkowi nie prowadzi ewidencji
pomiarów zawartości miedzi oraz srebra w urobku rudy miedzi lub koncentracie lub pomiaru ilości urobku rudy miedzi, wyprodukowanego koncentratu, wydobytego gazu zi emnego lub wydobytej ropy naftowej, o której mowa w art. 16 ustawy z dnia 2 marca 2012 r. o podatku od wydobycia niektórych kopalin, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Dziennik Ustaw – 27 – Poz. 628

§ 2. Podatnik podatku od wydobycia niektórych kopalin, który nierzetelnie pr owadzi ewidencję pomiarów zawar tości miedzi oraz srebra w urobku rudy miedzi lub koncentracie lub pomi aru ilości urobku rudy miedzi i wyprodukowanego kon- centratu, wydobytego gazu ziemnego lub wydobytej ropy naftowej, o której mowa w art. 16 ustawy z dnia 2 marca 2012 r. o podatku o d wydobycia niektórych kopalin, podlega karze grzywny do 360 stawek dziennych.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2 podlega karze grzywny za wy- kroczenie skarbowe.
§ 4. Karze określonej w § 3 podlega podatnik podatku od wydobycia niektórych kopalin, który wadliwie prowadzi ewidencję pomiarów zawartości miedzi oraz srebra w urobku rudy miedzi lub koncentracie lub pomiaru ilości urobku rudy miedzi, wyprodukowanego koncentratu, wy dobytego gazu ziemnego lub wydobytej ropy naftowej, o której mowa w art. 16 ustawy z dnia 2 marca 2012 r. o podatku od wydobycia niektórych kopalin.
Art. 75c. Podatnik podatku od wydobycia niektórych kopalin, który bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzeni a prowadzi działalność w zakresie wydobycia miedzi, srebra, g azu ziemnego lub ropy naftowej, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
Art. 76. § 1. Kto przez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy wprowadza w błąd właściwy organ narażając na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej, w szczegól - ności podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, podatku akcyzowym, zwrot nadpłaty lub jej zaliczenie na poczet za ległości podatkowej lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot podatku jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego
w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot podatku nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronio- nego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykro czenie skarbowe.
Art. 76a. § 1. Kto przez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy wprowadza w błąd właściwy organ narażając na nienależny zwrot wydatków, o których mowa w przepisach o zwrocie
osobom fizycz nym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot wydatków, o których mowa w § 1, jest małej wartości, sprawca czynu
zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot wydatków, o których mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu,
sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 76b. § 1. Kto przez p odanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy wprowadza w błąd właściwy organ narażając na ni enależny zwrot wydatków, o których mowa w przepisach o zwrocie
osobom fizycznym niektórych wydatków poniesionych w związku z budową pierwszego własnego mieszkania,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot wydatków, o których mowa w § 1, jest małej wartości, sprawca czynu
zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot wydatków, o których mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu,
sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 28 – Poz. 628

Art. 77. § 1. Płatnik lub inkasent, który pobranego podatku nie wpłaca w terminie na rzecz właściwego organu,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota niewpłaconego podatku jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podleg a karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota niewpłaconego podatku nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 4. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego, jeżeli przed wszczęciem postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe określone w § 1 lub 2 wpłacono w całości pobrany
podatek na rzecz właściwego organu.
§ 5. Sąd może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli przed wszczęciem postępowania w sprawie o wykroczenie skar- bowe określone w § 3 wpłacono w całości pobrany podatek na rzecz właściwego organu.
Art. 78. § 1. Płatnik, który nie pobiera podatku albo pobiera go w kwocie niższej od nal eżnej,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota niepobranego podatku jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota niepobranego podatku nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 79. § 1. Płatnik lub inkasent, który nie wyznacza w wymaganym termin ie osoby, do której obowiązków należy obliczanie i pobieranie podatków oraz terminowe wpłacanie organowi podatkowemu pobranych kwot, lub nie zgłasza właś ci- wemu miejscowo organowi podatkowemu wymaganych danych takiej osoby,
podlega karze grzywny za wykrocz enie skarbowe.
§ 2. Tej samej karze podlega płatnik, który nie składa w terminie deklaracji.
Art. 80. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie składa w terminie właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej,
podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.
§ 2. Płatnik oraz podmiot, o którym mowa w art. 41 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, niepełniący funkcji płatnika, który wbrew obowiązkowi nie składa w terminie podatnikowi lub właś ciwemu organowi wymaganej informacji podatkowej lub informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy,
podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych.
§ 2a. Kto wbrew obowiązkowi nie składa w terminie właściwemu organowi informacji o amerykańskich rachunkach
raportowanych, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o wykonywaniu Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki w sprawie poprawy wypełniania między - narodowych obowiązków podatkowych oraz wdrożenia ustawodawstwa FATCA (Dz. U. z 2023 r. poz. 41) podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli informację określoną w § 1–2a złożono nieprawdziwą, sprawca podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1–3 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 80a. § 1. Kto w informacji podsumowującej podaje nieprawdę lub zataja prawdę,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 2. Kto, wbrew obowiązkowi, nie składa w terminie właściwemu organowi informacji podsumowującej lub wbrew obowiązkowi nie składa jej za pomocą środków komunikacji elektronicznej,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 29 – Poz. 628

Art. 80b. Kto wbrew obowiązkowi nie przekazuje w terminie właściwemu organowi podatkowemu sprawo zdania finansowego lub sprawozdania z badania, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 80c. § 1. Kto, działając w imieniu lub interesie raportującej instytucji finansowej, wbrew przep isom ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami (Dz. U. z 2023 r. poz. 241), nie dopełnia obowiązku:

stosowania zasad i procedur należytej staranności oraz procedur sprawozdawczych,
rejestrowania czynności pode jmowanych w ramach procedur należytej staranności,
gromadzenia dokumentacji wymaganej w ramach stosowania procedur należytej staranności,
usunięcia w terminie nieprawidłowości wskazanych w wyniku kontroli, o którym mowa w art. 70 ust. 4 tej ustawy , podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykro- czenie skarbowe.
Art. 80d. § 1. Kto, działając w imieniu lub interesie podatnika, wbrew przepisom ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o wy- mianie informacji podatkowych z innymi państwami, składa nieprawdziwą informację dla celów informacji o jednostkach wchodzących w skład grupy podmiotów , podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 2. W wypad ku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze g rzywny za wykro- czenie skarbowe.
Art. 80e. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie składa właściwemu organowi podatkowemu informacji o cenach transfe- rowych, o której mowa w art. 23zf ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 11t ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, albo składając ją podaje w niej dane niezgodne z lokalną dokumentacją cen transferowych lub ze stanem rzeczywistym, podlega karze grzywny do 720 stawek
dziennych.
§ 2. Kto wbrew obowiązkowi informację, o której mowa w § 1, składa po terminie,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronion ego określonego w § 1 lub 2 podlega karze grzywny za wykro - czenie skarbowe.
Art. 80f. § 1. Kto wbrew obowiązkowi:
nie przekazuje właściwemu organowi informacji o schemacie podatkowym albo przekazuje informacje po terminie,
nie przekazuje właściwemu o rganowi danych dotyczących podmiotów, którym udostępniono standaryzowany schemat podatkowy, albo przekazuje je po terminie,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi nie składa informacji, o której m owa w art. 86j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.
§ 3. Karze określonej w § 1 podlega również, kto wbrew obowiązkowi:
nie informuje na piśmie podmiotu obowiązanego do przekazania schematu podatkowego o tym obowiązku lub robi to
po terminie;
nie przekazuje podmiotowi obowiązanemu do przekazania schematu podatkowego danych, o których mowa w art. 86f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, dotyczących schematu podatkowego lub robi to po terminie;
nie info rmuje na piśmie podmiotów obowiązanych do przekazania informacji o schemacie podatkowym, o tym, że nie przekaże informacji o schemacie podatkowym lub robi to po terminie;
nie występuje do podmiotu zlecającego czynności z odrębnym pismem o przekazanie mu oświadczenia na piśmie, że uzgodnienie nie stanowi schematu podatkowego, lub robi to po terminie.
§ 4. Kto wbrew art. 86i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa posługuje się unieważnionym NSP,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 5. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1–4, podlega karze grzywny za wykro - czenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 30 – Poz. 628

Art. 80g. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie składa zawiadomienia o prowadzeniu magazynu wykorzystywanego w pro- cedurze magazynu typu call -off stock albo składa je po terminie lub podaje w nim dane niezgodne ze stanem rzeczy wistym,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 2. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto wbrew obowiązkowi nie składa zawiadomienia o zmianie danych zawartych w zawiadomieniu, o którym mowa w § 1, albo składa je po terminie lub podaje w nim dane niezgodne ze stanem
rzeczywistym.
Art. 81. § 1. Podatnik lub płatnik, który wbrew obowiązkowi:

nie dokonuje w terminie zgłosz enia identyfikacyjnego albo aktualizacji objętych nim danych albo też podaje w nim dane niezgodne ze stanem rzeczywistym lub niepełne,
dokonuje zgłoszenia więcej niż jeden raz,
nie podaje numeru identyfikacji podatkowej lub podaje numer nieprawdziwy,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 2. (uchylony)
Art. 82. § 1. Kto naraża finanse publiczne na uszczuplenie poprzez nienależną wypłatę, pobranie lub niezgodne z prze- znaczeniem wykorzystanie dotacji lub subwencji,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 2. Jeżeli wypłata lub pobranie nienależnej, nadmiernej lub wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem dotacji lub subwencji nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczen ie skarbowe.
§ 3. (uchylony)
Art. 83. § 1. Kto osobie uprawnionej do przeprowadzenia czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli celno -skarbowej , audytu lub czynności audytowych , lub dokonania nabycia sprawdzającego udaremnia lub utrudnia wyko- nanie czynności służbowej, w szczególnoś ci kto wbrew żądaniu tej osoby nie okazuje księgi lub innego dokumentu doty- czącego prowadzonej działalności gos podarczej lub księgę lub inny dokument niszczy, uszkadza, czyni bezużyteczn ymi, ukrywa lub usuwa,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 1a. Kto osobie uprawnionej do dokonania nabycia sprawdzającego odmawia przyjęcia zwracanego towaru nabytego w toku nabycia sprawdzającego, przyjęcia paragonu fiskalnego dokumentującego sprzedaż zwracanego towaru lub usługi niewykonanej w toku nabycia sprawdzającego wydanego tej osobie w toku nabycia sprawdzającego, lub zwrotu zapłaty otrzymanej za zwracany towar nabyty w toku nabycia sprawdzającego lub usługę niewykonaną w toku nabycia sprawdza- jącego,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 84. § 1. Kto, nie dopełniając obowiązku nadzoru nad przestrzegani em reguł obowiązujących w działalności danego przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, dopuszcza, chociażby nieumyślnie, do popełnienia czynu zabro - nionego określonego w tym rozdziale,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli czyn sprawcy wyczerpuje znamiona innego przestępstwa skarbowego lub wykro - czenia skarbowego określonego w tym rozdziale albo jeżeli niedopełnienie obowiązku nadzoru należy do ich znamion.
Rozdział 7
Przestępstwa sk arbowe i wykroczenia skarbowe przeciwko obowiązkom celnym oraz zasadom obrotu
z zagranicą towarami i usługami
Art. 85. § 1. Kto wyłudza pozwolenie lub inny podobny dokument, dotyczący warunków obrotu z zagranicą towarami lub usługami, regulowany przez prz episy, o których mowa w art. 53 § 32 lub 33, przez podstępne wprowadzenie w błąd organu uprawnionego do wydania takich dokumentów,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.

Dziennik Ustaw – 31 – Poz. 628

§ 2. Tej samej karze podlega, kto używa dokumentu uzyskanego w sposób określony w § 1. § 3. Usiłowanie przestępstwa skarbowego określonego w § 1 lub 2 jest karalne.
§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 86. § 1. Kto, nie dopełniając ciążącego na nim obowiązku celnego, przywozi z zagranicy lub wywozi za granicę towar bez jego przedstawienia organowi celnemu lub zgłoszenia celnego, przez co naraża należność celną na usz czuplenie,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Tej samej karze podlega sprawca, jeżeli przemyt celny dotyczy towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje
reglamentacja poza taryfowa.
§ 3. Jeżeli kwota należności celnej narażonej na uszczuplenie lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego
istnieje reglamentacja pozataryfowa, jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzyw ny do 720 stawek dziennych.
§ 4. Jeżeli kwota należności celnej narażonej na uszczuplenie lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego
istnieje reglamentacja pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 5. (uchylony)
Art. 87. § 1. Kto przez wprowadzenie w błąd organu uprawnionego do kontroli celnej naraża należność celną na uszczup - lenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Tej samej karze podlega sprawca, jeżeli oszustwo celne dotyczy towaru lub usługi w obrocie z zagranicą, co do których istnieje reglamentacja pozataryfowa.
§ 3. Jeżeli kwota należności celnej nara żonej na uszczuplenie lub wartość towaru lub usługi w obrocie z zagranicą, co do których istnieje reglamentacja pozataryfowa, jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 4. Jeżeli kwota należności celnej narażonej na uszczuplenie lub wartość towaru lub usługi w obrocie z zagranicą, co do których istnieje reglamentacja pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego okreś lonego
w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 88. § 1. Kto, będąc uprawnionym do korzystania z procedury odprawy czasowej towaru objętego tą procedurą na podstawie zgłoszenia dokonanego w formie ustnej, nie dokonuje jego powrotnego wywozu lub nie podejmuje i nnych czynności w celu zamknięcia procedury, zgodnie z art. 215 ust. 1 unijnego kodeksu celnego, przez co naraża należność celną na uszczuplenie,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Tej samej karze podlega sprawca, jeżeli czyn zabroniony do tyczy towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje reglamentacja pozataryfowa.
§ 3. Jeżeli kwota należności celnej narażonej na uszczuplenie lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego
istnieje reglamentacja pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 89. § 1. Kto w użyciu towaru zmienia cel, przeznaczenie lub nie zachowuje innego warunku, od którego uzależnione jest zwolnienie towar u w całości lub w części od należności celnej, w szczególności od cła, albo zastosowanie zerowej, obniżonej
lub preferencyjnej stawki celnej,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Tej samej karze podlega sprawca, jeżeli czyn zabroniony dotycz y towaru lub usługi w obrocie z zagranicą, które zwolniono od reglamentacji pozataryfowej.
§ 3. Jeżeli niepobrana należność celna lub wartość towaru lub usługi w obrocie z zagranicą, które zwolniono od regla- mentacji pozataryfowej, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 32 – Poz. 628

Art. 90. § 1. Kto usuwa towar lub środek przewozowy spod dozoru celnego,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bez zgody uprawnionego organu niszczy, uszkadza lub usuwa zamknięcie celne.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podle ga karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 91. § 1. Kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi towar stanowiący przedmiot czynu zabronio- nego określonego w art. 86–90 § 1, lub pomaga w jego zbyciu albo ten towar przyjmuje lub pomaga w jego ukryciu,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi towar, o którym na podstawie towarzyszących oko licz- ności powinien i może przypuszczać, że stanowi przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 86–90 § 1, lub pomaga w jego zbyciu albo ten towar przyjmuje lub pomaga w jego ukryciu,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota należności celnej lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje reglamentacja pozataryfowa, jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 4. Jeżeli kwota należności celnej lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje reglamentacja pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 92. § 1. Kto przez podanie danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub zatajenie rzeczywistego stanu rzeczy wprowadza w błąd właściwy organ narażając na nienależny zwrot należności celnej lub umorzenie należności celnej należ- nej do zapłacenia,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karz e pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot lub umorzenie należności celnej jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli kwota narażona na nienależny zwrot lub umorzenie należności celnej nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 93. § 1. (uchylony)
§ 2. Kto rażąco narusza przepisy prawa celnego w zakresie warunków działalności wolnego obszaru celnego lub składu celnego,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega także ten, kto rażąco narusza przepisy w zakresie warunków prowadzenia magazynu
czasoweg o składowania.
Art. 94. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie udziela wyjaśnień ustnych lub na piśmie mających znaczenie dla kontroli celnej lub nie udostępnia wymaganych dokumentów dotyczących obrotu z zagranicą towarami lub usługami,
podlega karze grzywny do 72 0 stawek dziennych.
§ 2. Tej samej karze podlega ten, kto w inny sposób osobie uprawnionej do przeprowadzania czynności kontrolnych lub dozoru celnego udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności służbowej, w szczególności kto odmawia wykonania czyn- ności przygotowawczych do kontroli celnej lub nie dopełnia obowiązku niezwłocznego dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez organ celny.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 33 – Poz. 628

Art. 95. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie przechowuje dokumentów mających znaczenie dla kontroli celnej,
podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 96. § 1. Kto, nie dopełniając obowiązku nadzoru nad przestrzeganiem reguł obowiązujących w działalności danego
przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, dopuszcza, chociażby nieumyślnie, do po pełnienia czynu zabronionego określonego w tym rozdziale,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli czyn sprawcy wyczerpuje znamiona innego przestępstwa skarbowego lub wykro - czenia skarbowego określonego w tym rozdziale albo jeżeli niedopełnienie obowiązku nadzoru należy do ich znamion.
Rozdział 8
Przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe przeciwko obrotowi dewizowemu
Art. 97. § 1. Kto wyłudza indywidualne zezwolenie dewizowe przez podstępne wprowadzenie w błąd organu uprawnio- nego do udzielania takich zezwoleń,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto używa dokumentu uzyskanego w sposób określony w § 1. § 3. Usiłowanie przestępstwa skarbowego określonego w § 1 lub 2 jest karalne.
§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 98. (uchylony)
Art. 99. (uchylony)
Art. 100. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom wywozi, wysyła lub przekazuje do krajów trzecich krajowe lub zagraniczne środki płatnicze, z przeznaczeniem na podjęcie lub rozszerzenie w tych krajach działalności gospodarczej, w tym na nabycie nieruchomości na potrzeby tej działalności,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca
podlega karze grzyw ny za wykroczenie skarbowe.
Art. 101. § 1. Nierezydent z kraju trzeciego, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warun- kom zbywa w kraju, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innych podmiotów, papiery wartościowe dłużne o ter- minie wykupu krótszym niż rok albo wierzytelności lub inne prawa, których wykonywanie następuje poprzez dokonywanie rozliczeń pieniężnych,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 102. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom nabywa:

(uchylony)
udziały lub akcje w spółkach mających siedzibę w krajach trzecic h albo obejmuje udziały lub akcje w takich spółkach,
jednostki uczestnictwa w funduszach zbiorowego inwestowania mających siedzibę w krajach trzecich,
dłużne papiery wartościowe wyemitowane bądź wystawione przez nierezydentów z krajów trzecich,
wartości dewizowe zbywane przez nierezydentów z krajów trzecich, w zamian za inne wartości dewizowe lub krajowe środki płatnicze,
wierzytelności lub inne prawa, których wykonywanie następuje poprzez dokonywanie rozliczeń pieniężnych, zbywane przez nierezy dentów z krajów trzecich,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Dziennik Ustaw – 34 – Poz. 628

§ 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 103. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom zbywa w kraju trzecim , zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innych podmiotów, papiery wartościowe dłużne o terminie wykupu krótszym niż rok albo wierzytelności lub inne prawa, których wy konywanie następuje poprzez dokonywanie rozliczeń pieniężnych , podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe . Art. 104. § 1. Rezydent, który bez wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom otwiera bądź utrzymuje rachunek w banku lub oddziale banku mającym siedzibę w kraju trzecim,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 105. (uchylony)
Art. 106. (uchylony)
Art. 106a. (uchylony)
Art. 106b. (uchylony)
Art. 106c. § 1. Kto be z wymaganego zezwolenia dewizowego albo wbrew jego warunkom dokonuje w obrocie dewizo- wym z zagranicą rozliczeń pieniężnych,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Jeżeli wartość przedmiotu obrotu, o którym mowa w § 1, nie przekracza ustawowego progu, sprawca
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106d. § 1. Kto wykonuje działalność gospodarczą polegającą na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych oraz pośrednictwie w ich kupnie i sprzedaży bez wpisu do rejestru działalności kantorow ej lub wbrew przepisom ustawy,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do roku, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczen ie skarbowe.
Art. 106e. Kto wbrew obowiązkowi nie udziela wyjaśnień ustnych lub na piśmie albo nie udostępnia wymaganych doku- mentów związanych z zakresem objętym kontrolą dokonywaną na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 53 § 34, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106f. Kto wbrew obowiązkowi nie zgłasza organom celnym lub organom Straży Granicznej przywozu do kraju albo wywozu za granicę wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych albo w zgłoszeniu tym po daje nieprawdę,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106g. (uchylony)
Art. 106h. Kto wbrew obowiązkowi nie przedstawia organom celnym lub organom Straży Granicznej, na ich żądanie,
przywożonych do kraju lub wywożonych za granicę wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106i. (uchylony)
Art. 106j. § 1. Kto wbrew obowiązkowi dokonuje przekazu pieniężnego za granicę lub rozliczenia w kraju, związanego
z obrotem dewizowym, bez pośrednictwa uprawnionego banku, instytucji płatniczej, instytucji pienią dza elektronicznego lub – w przypadku dokonywania rozliczeń w kraju – biura usług płatniczych,
podlega karze grzywny do 480 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Dziennik Ustaw – 35 – Poz. 628

Art. 106k. Kto wbrew obowiązkowi nie przechowuje dokumentów związanych z dokonanym obrotem dewizowym lub wykonywaną d ziałalnością kantorową,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106l. § 1. Kto wbrew obowiązkowi nie zgłasza Narodowemu Bankowi Polskiemu danych o dokonanym obrocie dewizowym lub wykonywanej działalności kantorowej, w zakresie niezbędnym do spo rządzania bilansu płatniczego oraz międzynarodowej pozycji inwestycyjnej, lub zgłasza dane niezgodne ze stanem faktycznym,
podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 106ł. § 1. Kto, nie dopełniając obowiązku nadzoru nad przestrzeganiem reguł obowiązujących w działalności danego przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, dopuszcza, chociażby nieumyślnie, do pop ełnienia czynu zabro nio- nego określonego w tym rozdziale,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli czyn sprawcy wyczerpuje znamiona innego przestępstwa skarbowego lub wykro - czenia skarbowego określonego w tym rozdziale albo jeżeli niedopełnienie obowiązku nadzoru należy do ich znamion.
Rozdział 9
Przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe przeciwko organizacji gier hazardowych
Art. 107. § 1. Kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. Kto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uczestniczy w zagranicznej grze hazardowej,
podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.
§ 3. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu zabronionego określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z orga- nizowania zbiorowego uczestnictwa w grze hazardowej,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.
§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 107a. § 1. Kto urządza lub prowadzi grę hazardową bez wymaganego urzędowego sprawdzenia lub bez nałożenia wymaganych urzędowych zamknięć,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czy nu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 107b. § 1. Kto niszczy losy, kartony lub inne dowody udziału w loterii pieniężnej, loterii fantowej lub grze bingo
fantowe bez wymaganego zawiadomienia właściwego organu,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 107c. Kto wbrew obowiązkowi nie zawiadamia w terminie właściwego organu o zniszc zeniu lub kradzieży auto - matu lub urządzenia do gier,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 107d. Kto wbrew warunkom koncesji lub bez wymaganego urzędowego sprawdzenia lub bez nałożenia wymaga- nych urzędowych zamknięć posiada automat do gier, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.
Art. 108. § 1. Kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom zezwolenia urządza lub prowadzi loterię fantową, grę bingo fantowe, loterię promocyjną lub loterię audioteksową,
podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.

Dziennik Ustaw – 36 – Poz. 628

§ 2. Jeżeli nadwyżka z loterii fantowej, gry bingo fantowe, loterii promocyjnej lub loterii audioteksowej była przezna- czona na cel społecznie użyteczny, w szczególności dobroczynny, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.
Art. 109. Kto uczestniczy w grze hazardowej, urządzanej lub prowadzonej wbrew przepisom ustawy lub warunkom
koncesji lub zezwolenia,
podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.
Art. 110. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej trudni się sprzedażą los ów lub innych dowodów udziału w grze losowej, zakładzie wzajemnym lub grze na automacie,
podlega karze grzywny do 360 stawek dziennych albo karze ograniczenia wolności, albo obu tym karom łącznie.
Art. 110a. § 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, zleca lub prow adzi reklamę lub promocję gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach, umieszcza reklamę takich gier lub zakładów lub informuje
o sponsorowaniu przez podmiot prowadzący działalność w zakresie takich gier lub zakładów,
podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.
§ 2. Tej samej karze podlega kto czerpie korzyści z reklamy lub promocji gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości,
zakładów wzajemnych lub gier na automatach zlecanych lub prowadzonych wbrew p rzepisom ustawy, z umieszczania reklamy wbrew przepisom ustawy albo informowania o sponsorowaniu przez podmiot prowadzący działalność w zakresie takich gier lub zakładów.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
Art. 110b. Kto umożliwia osobie, która nie ukończyła 18. roku życia, udział w grze hazardowej innej niż loteria promo- cyjna lub fantowa,
podlega karze grzywny za wykroczenia skarbowe.
Art. 111. § 1. Kto, nie dopełniając obowiązku nadzoru nad przestrzeganiem reguł obowiązujących w działalności danego przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, dopuszcza, chociażby nieumyślnie, do popełnienia czynu zabro - nionego określonego w tym rozdziale,
podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli czyn sprawcy wyczerpuje znamiona innego przestępstwa skarbowego lub wy- kroczenia skarbowego określonego w tym rozdziale albo jeżeli niedopełnienie obowiązku nadzoru należy do ich zna mion.
Rozdział 10
(uchylony)
TYTUŁ II
POSTĘPOWANIE W SPRAWACH O PRZESTĘPSTWA SKARBOWE I WYKROCZENIA SKARBOWE
DZIAŁ I
Przepisy wstępne
Rozdział 11
Przepisy ogólne
Art. 113. § 1. W postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego, jeżeli przepisy niniejszego kodeksu nie stanowią inaczej.
§ 2. Nie stosuje się przepisów:

Kodeksu postępowania karnego dotyczących pokrzywdzonego i mediacji;
art. 325f Kodeksu po stępowania karnego.
§ 3. W postępowaniu w sprawach o wykroczenia skarbowe nie stosuje się przepisów:
Kodeksu postępowania karnego dotyczących środków zapobiegawczych, poszukiwania oskarżonego i listu gończego;
art. 18 § 1, art. 400 i art. 589a –589f, art. 590 –607zc, art. 611g –611s oraz art. 615 Kodeksu postępowania karnego.

Dziennik Ustaw – 37 – Poz. 628

Art. 114. § 1. Przepisy kodeksu mają ponadto na celu takie ukształtowanie postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, aby osiągnięte zostały cele tego postępowania w zakresie wyrównania uszczerbku finansowego Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innego uprawnionego podmiotu, spowodowanego takim czynem zabronionym.
§ 2. Organ prowadzący postępowanie jest obowiązany także pouczyć sprawcę o przysługujących mu uprawnieniach w razie wyrównania uszczerbku finansowego Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innego uprawnionego podmiotu.
Art. 114a. Postępowanie w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarb owe może być także zawieszone, jeżeli jego prowadzenie jest w istotny sposób utrudnione ze względu na prowadzoną kontrolę podatkową, kontrolę celno - -skarbową lub toczące się postępowanie przed organami podatkowymi, organami celnymi lub sądami administracy jnymi. Zawieszone postępowanie podejmuje się, jeżeli ustąpiły przyczyny uzasadniające jego zawieszenie.
Art. 114b. W razie uzasadnionej potrzeby akta sprawy można udostępnić, wydać z nich odpisy lub kopie także orga- nom prowadzącym kontrolę podatkową, kontr olę celno -skarbową, postępowanie podatkowe, celne lub administracyjne, w zakresie niezbędnym do prawidłowego przeprowadzenia tej kontroli lub tego postępowania.
Art. 114c. W postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez finansowe organy postępowania przyg otowawczego:

wezwania, zawiadomienia oraz inne pisma mogą być doręczane także na konto w e-Urzędzie Skarbowym;
pisma skierowane do tych organów mogą być składane także za pośrednictwem konta w e-Urzędzie Skarbowym.
Art. 115. § 1. W sprawach o przestę pstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe orzekają sądy powszechne albo sądy wojskowe.
§ 1a. Sądy wojskowe orzekają w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe osób, o których mowa w art. 53 § 36:
popełnione podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, w obrębie obiektu wojskowego lub wyzna- czonego miejsca przebywania, na szkodę wojska lub z naruszeniem obowiązku wynikającego ze służby wojskowej;
popełnione za granicą, podczas użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pols kiej poza granicami państwa, w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa ( Dz. U. z 2023 r. poz. 755). § 2. Sąd rejonowy orzeka w pierwszej instancji, z wyjątkiem spraw przekazanych ustawą do właściwości innego sądu.
§ 3. W sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych w pierwszej instancji orzeka:
wojskowy sąd garnizonowy;
wojskowy sąd okręgowy, gdy chodzi o przestępstwa skarbowe popełnione przez żołnierzy, o których mowa w art. 654 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania karnego.
Art. 116. § 1. Orzecznictwu wojskowego sądu garnizonowego podlegają także sprawy o wykroczenia skarbowe po- pełnione przez osoby, o których mowa w art. 53 § 36, w zakresie wy nikającym z art. 115 § 1a, co nie wyklucza odpowie- dzialności dyscyplinarnej. W wypadku popełnienia wykroczenia skarbowego podlegającego właściwości sądów wojsko- wych właściwy dowódca zawiadamia niezwłocznie prokuratora do spraw wojskowych albo wojskowy sąd garnizonowy o wynikach postępowania dyscyplinarnego i zastosowanych karach dyscyplinarnych. Sprawy o wykroczenia skarbowe nie przestają podlegać orzecznictwu wojskowego sądu garnizonowego mimo zwolnienia żołnierza z czynnej służby wojskowej.
§ 2. Przepis § 1 nie wyłącza w stosunku do żołnierzy w czynnej służbie wojskowej postępowania mandatowego na zasa- dach i w trybie określonych w niniejszym kodeksie, z tym że w razie odmowy przyjęcia mandatu karnego lub nieuiszczenia w terminie kary grzywny nałożonej w drodze mandatu karnego – właściwy do rozpoznania sprawy jest wojskowy sąd garnizo- nowy . § 3. O popełnieniu przez żołnierza w czynnej służbie wojskowej wykroczenia skarbowego podlegającego właściwoś ci sądów wojskowych zawiadamia się prokuratora do spraw wojsk owych. Dotyczy to również wypadku przewidzianego w § 2, ale tylko w razie odmowy przyjęcia mandatu karnego lub nieuiszczenia w terminie kary grzywny nałożonej w drodze mandatu karnego.
§ 4. Wojskowy sąd garnizonowy może odmówić wszczęcia postępowania w sprawie o wykroc zenie skarbowe, a wszczęte
umorzyć i sprawę przekazać właściwemu dowódcy z wnioskiem o wymierzenie kary przewidzianej w wojskowych przepi- sach dyscyplinarnych, jeżeli uzna to za wystarczającą reakcję na wykroczenie skarbowe. Przed wniesieniem aktu oskarżenia uprawnienie to przysługuje prokuratorowi do spraw wojskowych; zażalenie na postanowienie prokuratora rozpoznaje woj- skowy sąd garnizonowy.

Dziennik Ustaw – 38 – Poz. 628

§ 5. Jeżeli przepisy § 1–4 nie stanowią inaczej, postępowanie w sprawach o wykroczenia ska rbowe podlegające właś ci- wości sądów wojskowych odbywa się według przepisów niniejszego kodeksu, mających zastosowanie w sprawach karnych podlegających orzecznictwu sądów wojskowych, które stosuje się odpowiedni o; w szczególności w sprawach o wykroczenia skarbowe stosuje się przepisy Kodeksu postępowania karnego . Art. 116a. Jeżeli rozpoznanie sprawy w sądzie miejscowo właściwym nie jest możliwe w czasie zapewniającym unik- nięcie przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego w terminie określonym w art. 44 § 1 lub 2 albo wykroczenia skar- bowego w terminie określonym w art. 51 § 1, uwzględniając wniosek sądu właściwego, sąd okręgowy może przekazać taką sprawę do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu.
Art. 117. § 1. Orzekanie w sprawach o przestępstwa skarb owe i wykroczenia skarbowe następuje w postępowaniu:

w przedmiocie udzielenia zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności;
zwyczajnym;
nakazowym;
w stosunku do nieobecnych.
§ 2. W sprawach o wykroczenia skarbowe w postępowaniu zwyczajnym orzeka się, gdy brak jest podstaw do roz - poznania sprawy w postępowaniu nakazowym oraz gdy odmówiono uprzednio udzielenia zezwolenia na dobrowolne pod - danie się odpowiedzialności.
§ 3. W wypadkach wskazanych w kodeksie i na zasada ch w nim określonych upoważniony organ postępowania przygo- towawczego lub jego przedstawiciel może nakładać za wykroczenia skarbowe karę grzywny w drodze mandatu karnego.
Art. 118. § 1. Organami postępowania przygotowawczego w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skar- bowe są:
naczelnik urzędu skarbowego;
naczelnik urzędu celno -skarbowego;
Szef Krajowej Administracji Skarbowej;
Straż Graniczna;
Policja;
Żandarmeria Wojskowa.
§ 2. Organem postępowania przygotowawc zego w sprawach o przestępstwa skarbowe jest także Agencja Bezpieczeń stwa Wewnętrznego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne.
§ 3. Czynności procesowe organów, o których mowa w § 1 i § 2, wykonują upoważnieni przedstawiciele tych organów.
§ 4. (uchylony)
Art. 118a. § 1. W razie potrzeby dokonania czynności procesowej poza siedzibą organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze można zwrócić się do innego organu postępowania przygotowawczego o udzielenie pomocy prawnej.
§ 2. We wniosku o udzielenie pomocy pr awnej należy określić czynności, jakie mają być dokonane, oraz wskazać oko - liczności wymagające wyjaśnienia. Do wniosku powinny być dołączone niezbędne odpisy akt sprawy. Akta lub odpowiednią ich część przesyła się tylko w razie istotnej potrzeby.
§ 3. Organ postępowania przygotowawczego wezwany do udzielenia pomocy prawnej powinien niezwłocznie dokonać czynności tak, aby nie zachodziła konieczność ich powtarzania lub uzupełnienia, a także z własnej inicjatywy wykonać inne niezbędne czynności.
§ 4. Jeżeli z leconych czynności nie można wykonać w ciągu 30 dni, należy niezwłocznie zawiadomić organ wzywa- jący do udzielenia pomocy prawnej o przyczynie zwłoki, z podaniem terminu wykonania czynności.
Art. 119. § 1. Interwenient roszczący sobie prawo do przedmiotów p odlegających przepadkowi może dochodzić swych
roszczeń w postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe.
§ 2. W razie prawomocnego orzeczenia przepadku przedmiotów, co do których podmiot określony w § 1 nie zgłosił interwencji we w łaściwym czasie z przyczyn od siebie niezależnych, odpowiedzialność Skarbu Państwa ocenia się według przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.
§ 3. Roszczenie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia przedawnia się, jeżeli powództwa nie wytoczono przed upły- wem 3 miesięcy od dnia, w którym powód dowiedział się o prawomocnym orzeczeniu przepadku przedmiotów, nie później jednak niż przed upływem 10 lat od prawomocnego orzeczenia przepadku.

Dziennik Ustaw – 39 – Poz. 628

Rozdział 12
Strony i ich procesowi przedstawiciele
Art. 120. § 1. W postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe stronami są: oskarżyciel publiczny, oskarżony, pod- miot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej oraz interwenient.
§ 2. W postępowaniu w sprawach o wykroczenia skarbowe stronami są: oskarżyciel publiczny , oskarżony oraz interwenient.
§ 3. Interwenientowi w toku całego postępowania przysługują uprawnienia w granicach interwencji.
Art. 121. § 1. Oprócz prokuratora, oskarżycielem publicznym przed sądem jest organ, który wnosi i popiera akt oskarżenia.
§ 2. Organy postępowania przygotowawczego określone w art. 133 § 1 i art. 134 § 1 pkt 1 i 2 mają w sprawach o wy- kroczenia skarbowe uprawnienia do sporządzania i wnoszenia aktu oskarżenia oraz do popierania go przed sądem, a także do występowania w toku całego po stępowania, nie wyłączając czynności po uprawomocnieniu się orzeczenia.
§ 3. Oskarżycielem publicznym w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe przed
wojskowym sądem garnizonowym lub w sprawach o przestępstwa skarbowe przed w ojskowym sądem okręgowym jest wy- łącznie prokurator do spraw wojskowych.
Art. 122. § 1. W sprawach, w których finansowy organ postępowania przygotowawczego jest uprawniony do prowa- dzenia takiego postępowania, a następnie do wniesienia i popierania aktu oska rżenia przed sądem:

przez wyrażenie „prokurator” w art. 18 § 2, art. 19 § 1 zdanie pierwsze, § 2 i 4, art. 20 § 1 i 1b, art. 23, art. 71 § 2, art. 87 § 3, art. 93 § 3, art. 135, art. 156 § 5, art. 158, art. 160 § 4, art. 192 § 2, art. 198 § 1, art. 215, art. 218 § 1 zdanie pierwsze, art. 231 § 1, art. 232 § 1, art. 232a § 2, art. 232b § 2, art. 236, art. 281, art. 282 § 1 pkt 1, art. 285 § 1a, art. 288 § 1, art. 290 § 1 i 2, art. 293 § 1 i 4, art. 299 § 3, art. 308 § 1, art. 317 § 2, art. 323 § 1 i 3, art. 324 § 1 i 2, art. 325e § 2 zdanie drugie, art. 327 § 1 i 3, art. 333 § 2, art. 336 § 1 i 3, art. 340 § 2, art. 341 § 1 i 2, art. 343a § 2 zdanie drugi e, art. 387 § 2, art. 441 § 4, art. 446, art. 448, art. 505, art. 526 § 2, art. 527 § 1, art. 530 § 4 i 5, art. 545 § 2, art. 550 § 2, art. 570, art. 571 § 2, art. 611fs, art. 618 § 1 pkt 2 oraz art. 626a Kodeksu postępowania karnego rozumie się także „finansowy organ postępowania przygotowawczego”;
przez wyrażenie „prokurator ” w art. 15 § 1, art. 48 § 1, art. 179 § 3, art. 325, art. 325e § 4 zdanie drugie, art. 326 § 1 –3, art. 327 § 2 i 3 oraz art. 626a Kodeksu postępowania karnego rozumie się także „organ nadrzędny nad finansowym organem postępowania przygotowawczego ”, z tym że z tytułu sprawowanego nadzoru Szef Krajowej Administracji Skarbowej i minister właściwy do spraw finansów publicznych jako organy nadrzędne nie mogą przejąć sprawy do swego
prowa dzenia;
przez wyrażenie „Prokurator Generalny ” w art. 328 Kodeksu postępowania karnego rozumie się także „ministra właś ci- wego do spraw finansów publicznych ”, gdy potrzeba uchylenia prawomocnego postanowienia zachodzi w sprawie o wy- kroczenie skarbowe.
§ 2. Finansowy organ postępowania przygotowawczego może wystąpić z wnioskiem do prokuratora o podjęcie czyn- ności, o których mowa w art. 73 § 2 i 3, art. 180 § 1, art. 202 § 1, art. 203 § 2, art. 214 § 1 i 8, art. 218 § 1 zdanie drugie, art. 220 § 1, art. 226 zdanie drugie, art. 237 § 1 i 2, art. 247 § 1 i 2, art. 250 § 2–4, art. 263 § 2, art. 270 § 1 oraz art. 293 § 1 Kodeksu postępowania karnego. Jeżeli w wypadku, o którym mowa w art. 202 § 1 Kodeksu postępowania karnego, prokurator
powołuje biegłych lekarz y psychiatrów, a także gdy sąd zastosował tymczasowe aresztowanie podejrzanego, prokurator z mocy prawa obejmuje nadzorem postępowanie przygotowawcze. W sprawach o wykroczenia skarbowe w celu zbadania stanu zdrowia psychicznego oskarżonego powołuje się jed nego biegłego lekarza psychiatrę, a powołując go, prokurator może objąć dochodzenie nadzorem.
§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się w razie przejęcia sprawy przez prokuratora do swego prowadzenia.
Art. 122a. § 1. W sprawach o wykroczenia skarbowe oskarżon y może korzystać z pomocy jednego obrońcy.
§ 2. Obrońcą w sprawie o wykroczenie skarbowe może być także radca prawny.
Art. 123. § 1. Podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej i interwenient mogą ustanowić pełnomocnika. Pełnomocnikiem może być adwokat lub radca prawny.
§ 2. Za podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej i interwenienta, którzy nie są osobami fizycznymi, czyn- ności procesowych może dokonać także organ uprawniony do działania w ich imieniu.
§ 3. W sprawach o wykroczenia skarbowe interwenient może mieć tylko jednego pełnomocnika.
Art. 124. § 1. Pociągnięcie do odpowiedzialności posiłkowej następuje w formie postanowienia.
§ 2. Postanowienie, o którym mowa w § 1, wydaje w postępowaniu przygotowawczym or gan prowadzący to postępo- wanie, a po wniesieniu aktu oskarżenia – sąd.

Dziennik Ustaw – 40 – Poz. 628

§ 3. Postanowienie zawiera wskazanie oskarżonego, zarzucanego mu przestępstwa skarbowego, kwalifikacji prawnej, podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej oraz podstaw pocią gnięcia podmiotu do odpowiedzialności posiłkowej.
§ 4. Zmiana lub uzupełnienie postanowienia, o którym mowa w § 1, następuje w formie postanowienia. W razie braku podstaw do pociągnięcia podmiotu do odpowiedzialności posiłkowej zmiana ta może polegać także na uchyleniu wydanego poprzednio postanowienia.
§ 5. (uchylony)
Art. 125. § 1. Do podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej oraz jego pełnomocnika stosuje się odpo- wiednio dotyczące podejrzanego, oskarżonego i obrońcy przepisy: art. 72, art. 74 § 1, art. 75 –79, art. 81, art. 81a, art. 83 –86, art. 89, art. 157 § 1 i 2, art. 174 –176, art. 300, art. 301, art. 315 § 1, art. 316, art. 321, art. 323 § 2, art. 334 § 3 zdanie pierwsze, art. 338 § 1, art. 343 § 5 , art. 353 § 2, art. 386, art. 389, art. 390, art. 391 § 2, art. 431 § 2 i 3, art. 434, art. 435, art. 440 , art. 44 3, art. 453 § 3, art. 454 § 1, art. 455, art. 524 § 3, art. 540 § 2 i 3, art. 542 § 2, art. 545 § 1, art. 547 § 3, art. 548, art. 624 § 1, art. 627, art. 630, art. 632 –633 oraz art. 636 § 1 Kodeksu postępowania karnego.
§ 2. Do osób najbliższych podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej będącego osobą fizyczną stosuje się
odpowiednio art. 182, 185 i 186 Kodeksu postępowania karnego.
§ 3. Od chwili wydania postanowienia, o którym mowa w art. 124 § 1, podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej może być w tym charakterze wezwany do udziału w czynnościach procesowych.
§ 4. Podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej nie może być przesłuchany w charakterze świadka, także w wypadku, gdy jest interwenientem lub p odmiotem obowiązanym do zwrotu korzyści majątkowej, o którym mowa w art. 24 § 5. § 5. Do podmiotu, który uzyskał korzyść majątkową, przepisy art. 117a § 2, art. 156 § 1 i 2, art. 167, art. 171 § 2, art. 370 § 1, art. 384 § 2 i 3, art. 406 § 1, art. 422 § 1 , art. 425 § 1 i art. 444 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio.
§ 6. Przed zakończeniem przewodu sądowego sąd przesłuchuje w charakterze świadka podmiot, który uzyskał korzyść majątkową z przestępstwa. Jeżeli podmiotem tym nie jest osoba fi zyczna, przesłuchuje się organ uprawniony do działania w jego imieniu. Osoba ta może odmówić zeznań. Przepisy art. 72, art. 75, art. 87 i art. 89 stosuje się odpowiednio.
Art. 126. § 1. Interwencja może być zgłoszona do chwili rozpoczęcia przewodu sądowego w pierwszej instancji.
§ 2. Jeżeli interwenient w zgłoszeniu nie podał miejsca swego zamieszkania, pobytu lub siedziby lub podał co do tego
nieprawdziwe dane, zgłoszenie jest bezskuteczne.
Art. 127. § 1. Interwencję zgłasza się na piśmie albo ustnie do protokołu. Do zgłoszenia dołącza się dowody wskazujące
na spełnienie warunków do wystąpienia z interwencją.
§ 2. Jeżeli na podstawie danych zebranych w toku postępowania zostanie ustalony podmiot spełniający warunki do zgłoszenia interwencji, należy go nie zwłocznie zawiadomić o przysługującym uprawnieniu, chyba że nie można ustalić jego miejsca zamieszkania, pobytu lub siedziby.
§ 2a. W postępowaniu przygotowawczym, w razie zgłoszenia interwencji przez podmiot nieuprawniony lub przy braku podstaw do jej zgł oszenia, organ postępowania przygotowawczego lub prokurator wydaje postanowienie o odmowie jej przyjęcia.
§ 2b. Na postanowienie o odmowie przyjęcia interwencji przysługuje zażalenie do organu nadrzędnego, a gdy postę- powanie prowadzi prokurator – do prokur atora nadrzędnego.
§ 3. Jeżeli w toku postępowania zatrzymano przedmiot lub dokonano zajęcia albo zabezpieczenia, należy o tym nie- zwłocznie zawiadomić interwenienta.
§ 4. Odpis wniosku, o którym mowa w art. 323 § 3 Kodeksu postępowania karnego, doręcza się niezwłocznie interwe- nientowi.
Art. 128. § 1. Do interwenienta oraz jego pełnomocnika stosuje się odpowiednio przepisy art. 232 § 3, art. 305 § 4, art. 315 § 1, art. 316 § 1, art. 318, art. 321, art. 323 § 2, art. 334 § 2, art. 338 § 1, art. 343 § 5, art. 343a, art. 540 § 2, art. 549 oraz art. 550 § 2 Kodeksu postępowania karnego.
§ 2. Interwenient może być przesłuchany w charakterze świadka.

Dziennik Ustaw – 41 – Poz. 628

§ 3. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawie prawidłowo zawiadomionego o terminie interwenienta lub jego p ełnomocnika nie jest przeszkodą do jej przeprowadzenia i wydania orzeczenia.
§ 4. (uchylony)
§ 5. W razie nieuwzględnienia interwencji koszty wynikłe z jej zgłoszenia ponosi interwenient.
Rozdział 13
Zatrzymanie rzeczy. Zabezpieczenie majątkowe
Art. 129. W wypadkach niecierpiących zwłoki organ postępowania przygotowawczego może żądać od podmiotów wymienionych w art. 218 § 1 Kodeksu postępowania karnego zatrzymania przesyłki, co do której istnieje podejrzenie, że zawiera przedmioty przestępstwa skarbowego lu b wykroczenia skarbowego. Zatrzymanie to trwa aż do czasu uzyskania zatwierdzenia przez prokuratora – nie dłużej jednak niż 7 dni. Art. 129a. § 1. W razie zarządzenia przez finansowy organ postępowania przygotowawczego sprzedaży przedmiotów, o których mowa w art. 232 § 1 Kodeksu postępowania karnego, jej wykonanie następuje w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( Dz. U. z 2023 r. poz. 2505 i 2760 ). § 2. Uzyskaną ze sprzedaży kwotę pieniężną można złożyć także do depozytu we właściwym miejscowo finansowym organie postępowania przygotowawczego.
Art. 130. Przedmiot, co do którego powstaje wątpliwość, komu należy go wydać, można złożyć do depozytu także we właściwym miejscowo finansowym organie postępowania przygotowawczego.
Art. 131. § 1. W razie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego można zabezpieczyć także
środek karny, o którym mowa w art. 22 § 2 pkt 2 –4a, obowiązek zwrotu korzyści majątkowej oraz uiszczenie należności publicznoprawnej uszczuplonej czynem zabronionym, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że bez takiego zabezpieczenia wykonanie orzeczenia w zakresie tych środków, obowiązku lub ściągnięcie uszczuplonej należności publicznoprawnej będzie
niemożliwe lub znacznie utrudnione.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Karę grzywny, środek karny ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów, przepadku korzyści
majątkowej, ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej oraz obowiązek zwrotu korzyści mająt - kowej można zabezpieczyć także na mieniu podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej.
§ 4. (uchylony)
Art. 132. § 1. Zabezpiecze nie majątkowe, o którym mowa w art. 131, upada, gdy nie zostaną prawomocnie orzeczone:
przepadek przedmiotów lub ściągnięcie ich równowartości pieniężnej, środek karny przepadku korzyści majątkowej lub ściągnięcia jej równowartości pieniężnej. Zabezpieczen ie należności publicznoprawnej upada, jeżeli w ciągu 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie nie zostanie wszczęta egzekucja dla ściąg nięcia tych należności.
§ 2. W przypadkach, o których mowa w art. 43a, zabezp ieczenie pozostaje w mocy do chwili prawomocnego orzeczenia
przez sąd w przedmiocie przepadku.
Art. 132a. W wypadkach określonych w art. 131 można także dokonać tymczasowego zajęcia mienia ruchomego osoby
podejrzanej, jeżeli zachodzi obawa usunięcia tego m ienia.
Rozdział 14
Właściwość organów postępowania przygotowawczego
Art. 133. § 1. Postępowanie przygotowawcze prowadzą:

naczelnik urzędu celno -skarbowego – w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe określone w art. 54 § 1, art. 55 § 1, art. 56 § 1, art. 62 § 2 i 2a, art. 63–68, art. 69 § 1, 3 i 4, art. 69a–70, art. 73–73a, art. 75a–75c, art. 76 § 1 i 2, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 85–95, art. 96 § 1, art. 97–106k, art. 107–110b i art. 111 § 1 oraz w spra- wach ujawnionych w zakresie swojego działania przez naczelnika urzędu celno -skarbowego określonych w art. 54 § 2 i 3, art. 55 § 2 i 3, art. 56 § 2–4, art. 56a, art. 56b, art. 57 § 1, art. 60–61, art. 62 § 1 i 3–5, art. 69 § 2, art. 71, art. 72, art. 75, art. 76 § 3, art. 77 § 2 i 3, art. 78 § 2 i 3, art. 80, art. 80a, art. 81–83, art. 84 § 1, art. 106l i art. 106ł;
naczelnik urzędu skarbowego – w sprawach o pozostałe przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe;
Szef Krajo wej Administracji Skarbowej – w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe ujawnione w zakresie swojego działania, jeżeli nie przekaże ich organom wskazanym w pkt 1 lub 2.

Dziennik Ustaw – 42 – Poz. 628

§ 2. Organy, o których mowa w § 1, mogą wszcząć postępowanie przygotowa wcze w sprawach o przestępstwa skar- bowe i wykroczenia skarbowe nienależące do ich właściwości; po zabezpieczeniu dowodów przekazują sprawę do dalszego prowadzenia właściwemu organowi.
§ 3. Organy, o których mowa w § 1, informują o wszczęciu i prawomocnym z akoń czeniu postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe właściwe organy podatkowe lub celne, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem zobowiązania podatkowego lub powstaniem długu cel nego.
Art. 134. § 1. Postępowanie przygotowawcze prowadzą także:

Straż Graniczna – w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe określone w art. 63–71, art. 85–96 § 1, art. 106e i 106f oraz art. 106h, ujawnione w zakresie swego działania przez Straż Graniczną;
Policja – w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe ujawnione w zakresie swego działania przez Policję;
Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego – w sprawach o przestępstwa skarbowe ujawnione w zakresie swe go działania
przez ten organ;
Żandarmeria Wojskowa – w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe popełnione przez osoby okreś - lone w art. 53 § 36, w zakresie podlegającym właściwości sądów wojskowych;
Centralne Biuro Antykorupcyjne – w sprawach o przestępstwa skarbowe ujawnione w zakresie swojej właściwości.
§ 1a. Organy, o których mowa w § 1, informują o wszczęciu i prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe właściwe organy podatkowe lub celne, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem zobowiązania podatkowego lub powstaniem długu celnego.
§ 2. Organy określone w § 1 pkt 1–3 zawiadamiają niezwłocznie o prowadzeniu postępowania przygotowawczego właściwe finansowe organy postępowania przygotowawczego przez przesłanie odpisu postanowienia o jego wszczęciu, chyba że ograniczą swoje czynności do zabezpieczenia śladów i dowodów przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skar- bowego oraz p rzekazania sprawy do dalszego prowadzenia tym organom.
§ 3. Organ określony w § 1 pkt 4 o wszczęciu postępowania przygotowawczego zawiadamia niezwłocznie właś ciwego prokuratora do spraw wojskowych.
§ 4. W razie zgłoszenia przez sprawcę czynu zabronionego wniosku o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpo- wiedzialności i po otrzymaniu przez niego pouczenia na piśmie o warunkach dopuszczalności tego środka karnego, przeka- zanie sprawy właściwemu finansowemu organowi postępowania przygotowawczego jest obowiąz kowe.
§ 5. Przepisy § 1, 1a, 2 i 4 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy organ określony w § 1 pkt 1–3 jest właściwy do prowadzenia postępowania przygotowawczego w sprawie o czyn zabroniony jako przestępstwo lub wykroczenie okreś lone w przepisach karnych innej ustawy, który wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skar- bowego.
Art. 134a. § 1. Prokurator prowadzi postępowanie przygotowawcze, jeżeli przepis ustawy tak stanowi.
§ 2. Przepis art. 134 § 1a stosuje si ę odpowiednio.
Art. 135. § 1. W wypadku gdy sprawcy zarzucono kilka przestępstw skarbowych albo wykroczeń skarbowych, względ nie gdy zachodzi zbieg przepisów określony w art. 7 § 1, a sprawy należą do właściwości różnych organów postępowania przygo- towawcze go, właściwy jest organ, który pierwszy wszczął postępowanie.
§ 2. Jeżeli sprawcy zarzucono przestępstwo skarbowe i wykroczenie skarbowe, a sprawy należą do właściwości róż- nych finansowych organów postępowania przygotowawczego, właściwy jest organ, który w szczął postępowanie w sprawie
o przestępstwo skarbowe.
§ 3. Jeżeli sprawa o przestępstwo skarbowe i wykroczenie skarbowe należy do właściwości finansowych i niefinanso - wych organów postępowania przygotowawczego, postępowanie prowadzi finansowy organ postęp owania przygotowaw czego , chyba że postępowanie przygotowawcze prowadzi Żandarmeria Wojskowa. Spór o właściwość między finansowymi i nie- finan sowymi organami postępowania przygotowawczego rozstrzyga prokurator właściwy ze względu na siedzibę organu niefinansowego.
§ 4. Spór o właściwość między finansowymi organami postępowania przygotowawczego rozstrzyga organ nadrzędny nad tymi organami. Jeżeli spór toczy się między finansowymi organami postępowania przygotowawczego niemającymi wspólnego organu nadr zędnego, rozstrzyga go Szef Krajowej Administracji Skarbowej.
§ 5. W czasie trwania sporu o właściwość każdy z organów postępowania przygotowawczego dokonuje czynności nie- cierpiących zwłoki.

Dziennik Ustaw – 43 – Poz. 628

DZIAŁ II
Pociągnięcie do odpowiedzialności za zgodą sprawcy
Rozdz iał 15
Postępowanie mandatowe
Art. 136. § 1. Postępowanie mandatowe prowadzi finansowy organ postępowania przygotowawczego lub jego upoważ - niony przedstawiciel, a także niefinansowy organ postępowania przygotowawczego, gdy przepis szczególny tak stanowi; postępowaniu temu nie stoi na przeszkodzie uprzednie wszczęcie postępowania przygotowawczego.
§ 2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i sposób wydawania funkcjonariuszom finansowych organów postępowania przygotowawczego i niefinansowych organów postępowania przygotowawczego upo- ważnienia do nakładania kary grzywny w drodze mandatu karnego za wykroczenia skarbowe, szczegółowe zasady jej na- kładania i sposób uiszczania, sposób ewidencjonowania grzywien nałożonych w drodze mandatu karnego, organy właś ciwe w sprawach rozliczania formularzy mandatu karnego oraz wzory formularzy mandatu karnego, mając na względzie potrzebę szybkiej reakcji na fakt popełnienia wykroczenia skarbowego oraz potrzebę ujednolicenia zasad nakładania przez f unkcjo- nariuszy uprawnionych organów kary grzywny w drodze mandatu karnego, a także pouczenia osób karanych o ich prawach i obowiązkach.
Art. 137. § 1. W postępowaniu mandatowym, jeżeli kodeks nie stanowi inaczej, karę grzywny w drodze mandatu kar- nego nałoż yć można jedynie, gdy osoba sprawcy i okoliczności popełnienia wykroczenia skarbowego nie budzą wątp liwości,
a nie zachodzi potrzeba wymierzenia kary surowszej niż ta, która jest określona w art. 48 § 2. § 2. Postępowania mandatowego nie stosuje się, jeżeli:

w związku z wykroczeniem skarbowym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, chyba że do chwili przy- jęcia mandatu karnego wymagalna należność została w całości uiszczona;
zachodzi zbieg przepisów określony w art. 7 § 1, a ten sam cz yn sprawcy wykroczenia skarbowego wyczerpuje zarazem
znamiona przestępstwa skarbowego;
(uchylony)
za wykroczenie skarbowe należałoby orzec przepadek przedmiotów.
§ 3. Warunkiem nałożenia kary grzywny w drodze mandatu karnego jest wyrażenie przez sprawcę wykroczenia skar- bowego zgody na przyjęcie mandatu; zgodę tę odnotowuje się na dokumencie mandatu karnego.
§ 4. Upoważniony organ postępowania przygotowawczego lub jego przedstawiciel, nakładając karę grzywny w drodze mandatu karnego, obowiązany jes t określić wykroczenie skarbowe zarz ucane sprawcy oraz pouczyć go o warunkach dopusz- czalności postępowania mandatowego, a zwłaszcza o skutkach prawnych braku zgody, o której mowa w § 3. Art. 138. § 1. W postępowaniu mandatowym można nałożyć karę grzywny w drodze mandatu karnego:
wydanego ukaranemu po uiszczeniu kary grzywny bezpośrednio upoważnionemu podmiotowi, który ją nałożył;
kredytowanego, wydawanego za potwierdzeniem odbioru ukaranemu.
§ 2. Mandatem karnym, o którym mowa w § 1 pkt 1, może być na łożona kara grzywny jedynie na osobę czasowo t ylko przebywającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub niemającą stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca pobytu.
§ 3. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio do osób stale przebywających na terytori um Rzeczypospolitej Polskiej, które
czasowo opuszczają to terytorium.
§ 4. Mandat karny, o którym mowa w § 1 pkt 1, staje się prawomocny z chwilą uiszczenia kary grzywny upoważnionemu podmiotowi, który ją nałożył, zaś mandat karny kredytowany – z chwilą po kwitowania jego odbioru przez ukaranego.
§ 5. Mandat karny kredytowany powinien zawierać pouczenie o obowiązku uiszczenia nałożonej kary grzywny w terminie
7 dni od daty przyjęcia mandatu oraz o skutkach jej nieuiszczenia w tym terminie.
§ 6. (uchylony)
Art. 139. § 1. W razie braku zgody, o której mowa w art. 137 § 3, sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych.
§ 2. W sytuacji, o której mowa w § 1, a zwłaszcza gdy sprawca wykroczenia skarbowego przebywa stale za granicą albo gdy nie można ustalić jego miejsca zamieszkania lub pobytu w kraju, organ postępowania przygotowawczego lub jego przedstawiciel może dokonać tymczasowego zajęcia mienia ruchomego sprawcy, w szczególności przedmiotów zagrożo- nych przepadkiem.

Dziennik Ustaw – 44 – Poz. 628

Art. 140. § 1. Prawomocny man dat karny podlega niezwłocznie uchyleniu, jeżeli karę grzywny nałożono za czyn nie będący
czynem zabronionym jako wykroczenie skarbowe albo na osobę, która nie podpisała mandatu karnego lub która nie ponosi odpowiedzialności za wykroczenie skarbowe. Uchyle nie następuje na wniosek ukaranego, jego przedstawiciela ustawowego lub opiekuna prawnego złożony nie później niż w terminie 7 dni od daty przyjęcia mandatu albo z urzędu.
§ 1a. Prawomocny mandat karny podlega także niezwłocznie uchyleniu w trybie określon ym w § 1 zdanie drugie,
jeżeli karę grzywny nałożono wbrew zakazom określonym w art. 137 § 2 pkt 2 i 4. Podlega on także niezwłocznie uchyleniu, gdy karę grzywny nałożono w wysokości wyższej niż wynika to z art. 48 § 2, z tym że w takim wypadku jedynie w części przekraczającej dopuszczalną jej wysokość.
§ 2. Uprawniony do uchylenia prawomocnego mandatu karnego jest sąd właściwy do rozpoznania sprawy, na którego obszarze działania została nałożona kara grzywny. W przedmiocie uchylenia mandatu karnego sąd or zeka na posiedzeniu. W posiedzeniu ma prawo uczestniczyć ukarany, organ, który lub którego funkcjonariusz nałożył karę grzywny w drodze mandatu karnego, albo przedstawiciel tego organu oraz ujawniony interwenient. Przed wydaniem postanowienia sąd może zarządzić stosowne czynności w celu sprawdzenia podstaw do uchylenia mandatu karnego.
§ 3. Uchylając mandat karny, nakazuje się podmiotowi, na rachunek którego pobrano grzywnę, niezwłoczny zwrot uiszczonej kwoty, chyba że czyn zarzucany sprawcy wyczerpuje znam iona przestępstwa skarbowego, przestępstwa lub wykro - czenia ; w takim wypadku uiszczoną kwotę zatrzymuje się do zakończenia postępowania jako zabezpieczenie majątkowe grożących mu kar, środków karnych lub innych środków oraz kosztów postępowania.
§ 4. W razie uchylenia mandatu karnego sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych.
Art. 141. Nadzór nad postępowaniem mandatowym sprawuje minister właściwy do spraw finansów publicznych, a w sprawach, o których mowa w art. 134 § 1, odpowiednio – minister właściwy do spraw wewnętrznych albo Minister Obrony Narodowej.
Rozdział 16
Zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności
Oddział 1
Przebieg negocjacji
Art. 142. § 1. W postępowaniu prowadzonym przez finansowy organ postępowania przygotowawczego, zanim wniesiono
akt oskarżenia, sprawca przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego może zgłosić wniosek o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności.
§ 2. Przed pierwszym przesłuchaniem finansowy organ postępowania przygotowawczego jest obowiązany pouczyć sprawcę także o prawie złożenia takiego wniosku.
§ 3. Jeżeli sprawcą jest osoba w wieku po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18, wniosek, o którym mowa w § 1, może w jego imieniu zgłosić przedstawiciel ustawowy.
§ 4. Wniosek sprawcy, o którym mowa w § 1, może być złożony na piśm ie albo ustnie do protokołu. Do wniosku dołącza się dowody wykonania czynności wymienionych w art. 143 § 1 –3. § 5. Do sprawcy, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio przepisy o podejrzanym, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.
Art. 143. § 1. Składając wniosek, o którym mowa w art. 142 § 1, należy łącznie uiścić:

należność publicznoprawn ą, jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym nastąpiło uszczuplenie tej należności, chyba że do chwili zgłoszenia wniosku ta wymagalna należność została w całości uisz- czona;
tytułem kary grzywny kwotę odpowiadającą co najmnie j jednej trzeciej minimalnego wynagrodzenia, a za wykroczenie skarbowe – kwotę odpowiadającą co najmniej jednej dziesiątej tego wynagrodzenia;
co najmniej zryczałtowaną równowartość kosztów postępowania.
§ 2. Jeżeli za czyn zabroniony, o który toczy się postępowanie, przewidziane jest obowiązkowe orzeczenie przepadku przedmiotów, sprawca składając wniosek, o którym mowa w art. 142 § 1, jest obowiązany wyrazić zgodę na ich przepadek, a w razie niemożności złożenia tych przedmiotów – uiścić ich równowartoś ć pieniężną.
§ 3. Jeżeli orzeczenie przepadku przedmiotów nie jest obowiązkowe, sprawca może ograniczyć wyrażenie zgody na przepadek, a w razie niemożności złożenia tych przedmiotów – uiścić równowartość pieniężną tylko niektórych przed- miotów zagrożonych p rzepadkiem albo złożyć wniosek o całkowite zaniechanie orzeczenia przepadku przedmiotów lub uiszczenia ich równowartości pieniężnej.
§ 4. Uiszczenie przez sprawcę równowartości pieniężnej przedmiotów zagrożonych przepadkiem nie dotyczy przed- miotów określon ych w art. 29 pkt 4.

Dziennik Ustaw – 45 – Poz. 628

§ 5. Przepisy art. 16 § 3 i art. 31 § 3 pkt 2 stosuje się odpowiednio.
§ 6. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w dro- dze rozporządzenia, wysokość zryczałtowanych kosztów postępowania związanych ze zgłoszeniem wniosku o zezwolenie
na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności w wysokości nie wyższej niż jedna dziesiąta minimalnego wynagrodzenia, mając na uwadze w szczególności przeciętne wydatki finan sowego organu postępowania przygotowawczego, poniesione w związku z jego rozpoznaniem.
Art. 143a. § 1. Jeżeli wniosek, o którym mowa w art. 142 § 1, nie odpowiada wymaganiom formalnym, a brak jest tego rodzaju, że wniosek nie może otrzymać biegu, wzywa się osobę, od której wniosek pochodzi, do usunięcia braku w ter- minie 7 dni. § 2. W razie uzupełnienia braku w terminie, wniosek wywołuje skutki od dnia jego wniesienia. W razie nieuzupełnienia
braku w terminie, wniosek uznaje się za bezskuteczny, o czym należy pouczyć przy doręczeniu wezwania.
Art. 144. § 1. Cofnięcie wniosku, o którym mowa w art. 142 § 1, nie jest możliwe przed upływem 1 miesiąca od jego
złożenia, a także po wniesieniu do sądu przez finansowy organ postępowania przygotowawczego wniosku o udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności.
§ 2. Ponowne złożenie wniosku jest niedopuszczalne.
§ 3. W razie cofnięcia wniosku uiszczone przez sprawcę kwoty zatrzymuje się do zakończenia postępowania jako zabezpieczenie grożących m u kar, środków karnych lub innych środków oraz kosztów postępowania.
Art. 145. § 1. W razie wystąpienia przez sprawcę o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności finan sowy
organ postępowania przygotowawczego może zamiast aktu oskarżenia wnieść niezwłocznie do sądu wniosek o udzielenie takiego zezwolenia.
§ 2. Wniosek finansowego organu postępowania przygotowawczego powinien zawierać:

imię i nazwisko sprawcy oraz inne dan e określające jego tożsamość;
dokładne określenie czynu zarzucanego sprawcy ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnie- nia, a zwłaszcza wysokości uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej;
wskazanie przepisów kodeksu, pod które zarzucany czyn podpada;
dokładne określenie wykonanych przez sprawcę obowiązków, o których mowa w art. 143 § 1–3;
wskazanie sądu właściwego do udzielenia zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności.
§ 3. Uzas adnienie wniosku może być ograniczone do wskazania dowodów świadczących o tym, że wina sprawcy i oko- liczności popełnienia czynu zabronionego nie budzą wątpliwości, a ponadto innych okoliczności świadczących o tym, że w danej sprawie można zezwolić na dobro wolne poddanie się odpowiedzialności, w szczególności ze względu na to, że jest to wystarczające dla zaspokojenia uzasadnionego interesu finansowego Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innego uprawnionego podmiotu.
§ 4. Z wnioskiem, o którym mowa w § 1, przesyła się sądowi akta postępowania wraz z załącznikami.
§ 5. O wniesieniu do sądu wniosku, o którym mowa w § 1, finansowy organ postępowania przygotowawczego zawia- damia niezwłocznie sprawcę, jak również przedstawiciela ustawowego, o którym mowa w art. 142 § 3. Art. 146. § 1. Złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności finansowy organ postępowania przygotowawczego uzależnia od wykonania obowiązku uiszczenia w całości wymagalnej należności publiczn oprawnej, jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym nastąpiło uszczuplenie tej należności, a do tej chwili należność ta nie została uiszczona.
§ 2. Złożenie wniosku, o którym mowa w § 1, finansowy organ postępowania przygotowawc zego może uzależnić:
od uiszczenia tytułem kary grzywny dodatkowej kwoty, nieprzekraczającej jednak łącznie z kwotą już wpłaconą wysokości połowy sumy odpowiadającej górnej granicy ustawowego zagrożenia za dany czyn zabroniony;
od wyrażenia zgody na przepadek przedmiotów nieobjętych wnioskiem sprawcy, o którym mowa w art. 142 § 1, a w razie niemożności ich złożenia – od uiszczenia równowartości pieniężnej tych przedmiotów, chyba że przepadek dotyczy przedmiotów określonych w art. 29 pkt 4;
od uiszczenia pozostałych kosztów postępowania.
§ 3. Czas, rodzaj i sposób wykonania obowiązków, o których mowa w § 1 lub 2, finansowy organ postępowania przygo- towawczego określa po wysłuchaniu sprawcy, jak również przedstawiciela ustawowego, o którym mowa w art. 142 § 3. Art. 147. Na postanowienie odmawiające wniesienia wniosku o udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności przysługuje zażalenie do organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowaw- czego, o czym nal eży sprawcę pouczyć. W razie nieuwzględnienia zażalenia stosuje się odpowiednio art. 144 § 3.

Dziennik Ustaw – 46 – Poz. 628

Oddział 2
Zezwolenie
Art. 148. § 1. W kwestii udzielenia zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności sąd orzeka niezwłocznie na posiedzeniu . § 2. (uchylony)
§ 3. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział sprawca i jego obrońca, a także przedstawiciel ustawowy, o którym mowa
w art. 142 § 3. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo prawidłowo zawiadomionego o terminie sprawcy lub jego obrońcy, a także przedstawicie la ustawowego, o którym mowa w art. 142 § 3, nie jest przeszkodą do przeprowadzenia posiedzenia.
§ 4. Stawiennictwo na posiedzenie finansowego organu postępowania przygotowawczego lub jego przedstawiciela, w szczególności tego, który złożył wniosek, jest o bowiązkowe, jeżeli prezes sądu lub sąd tak zarządzi.
§ 5. Sąd, uwzględniając wniosek, orzeka wyrokiem.
§ 6. Jeżeli sąd uzna, że nie zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku, niezwłocznie zwraca sprawę finansowemu organowi postępowania przygotowawczego. P rzepis art. 144 § 3 stosuje się odpowiednio.
Art. 149. § 1. W razie zaskarżenia wyroku o zezwoleniu na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności ulega on uchyleniu lub zmianie w postępowaniu odwoławczym tylko wtedy, gdy sąd orzekł:

tytułem kary grzywny kwotę inną niż uiszczona przez sprawcę;
przepadek przedmiotów lub uiszczenie ich równowartości pieniężnej w zakresie nieobjętym zgodą sprawcy.
§ 2. Sąd odwoławczy orzeka na posiedzeniu jednoosobowo.
DZIAŁ III
Postępowanie przygotowawcze
Art. 150. § 1. O kreślone w Kodeksie postępowania karnego obowiązki i uprawnienia Policji, z wyjątkiem art. 214 § 6, dotyczą także innych organów dochodzenia.
§ 2. W razie potrzeby inny niż Policja organ dochodzenia może zwrócić się do Policji z wnioskiem o udzielenie pomo cy przy dokonaniu czynności procesowej.
§ 3. Czynności, o których mowa w art. 75 § 2 oraz art. 285 § 2 Kodeksu postępowania karnego, są dokonywane przez Policję, Straż Graniczną, Służbę Celno -Skarbową, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Centralne Biuro A ntykorup- cyjne lub Żandarmerię Wojskową, a gdy postępowanie przygotowawcze prowadzone jest przez inny niż naczelnik urzędu celno -skarbowego finansowy organ postępowania przygotowawczego – przez Policję na żądanie tego organu.
§ 4. Oprócz Policji czynność, o której mowa w art. 244 § 1 Kodeksu postępowania karnego, może być dokonana także
przez Straż Graniczną, Służbę Celno -Skarbową, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Centralne Biuro Antykorupcyjne
lub Żandarmerię Wojskową.
Art. 151. § 1. Można od mówić wszczęcia postępowania w sprawie o wykroczenie skarbowe, a wszczęte umorzyć także wtedy, gdy w sprawie o ten sam czyn zabroniony wyczerpujący zarazem znamiona wykroczenia skarbowego i przestępstwa, postępowanie karne w sprawie o przestępstwo zostało już prawomocnie zakończone orzeczeniem skazującym.
§ 2. Można odmówić wszczęcia postępowania, a wszczęte umorzyć, jeżeli o ten sam czyn zabroniony wyczerpujący zarazem znamiona wykroczenia skarbowego i przestępstwa toczy się postępowanie karne w sprawie o przestępstwo ścigane z urzędu.
Art. 151a. § 1. Postępowanie przygotowawcze prowadzi się w formie śledztwa lub dochodzenia. Śledztwo prowadzi finansowy organ postępowania przygotowawczego, chyba że prowadzi je prokurator.
§ 2. Śledztwo prowadzi się w sprawach o przestępstwa skarbowe:
popełnione w warunkach określonych w art. 37 § 1 lub art. 38 § 2;
jeżeli osobą podejrzaną jest sędzia, prokurator, funkcjonariusz Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu lub Centralnego Bi ura Antykorupcyjnego;
jeżeli osobą podejrzaną jest funkcjonariusz Straży Granicznej, Żandarmerii Wojskowej, finansowego organu postępo- wania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego;
jeżeli prokurato r lub finansowy organ postępowania przygotowawczego tak zarządzi.

Dziennik Ustaw – 47 – Poz. 628

Art. 151b. § 1. Wydając postanowienie o wszczęciu śledztwa, finansowy organ postępowania przygotowawczego nie- zwłocznie przesyła jego odpis prokuratorowi.
§ 2. Jeżeli prokurator wszczął śledz two, może powierzyć organowi określonemu w art. 118 § 1 pkt 1–5 albo w § 2
jego przeprowadzenie w całości lub w określonym zakresie albo dokonanie poszczególnych czynności tego postępowania. W wypadkach określonych w art. 151a § 2 pkt 2 i 3 prokurator moż e powierzyć innemu organowi jedynie dokonanie po- szczególnych czynności postępowania, z wyłączeniem jednak czynności związanych z przedstawieniem zarzutów, ich zmianą lub uzupełnieniem oraz zamknięciem śledztwa.
§ 3. Powierzając prowadzenie wszczętego śledz twa w całości lub w określonym zakresie innemu organowi, prokurator może zastrzec do osobistego wykonania jakąkolwiek czynność, w szczególności wymagającą wydania postanowienia, zwią- zaną z przedstawieniem zarzutów, ich zmianą lub uzupełnieniem, pociągnięci em do odpowiedzialności posiłkowej i zmianą postanowienia o pociągnięciu do tej odpowiedzialności albo zamknięciem śledztwa.
Art. 151c. § 1. Śledztwo prowadzone przez finansowy organ postępowania przygotowawczego nadzoruje prokurator.
§ 2. Prokurator spraw uje także nadzór nad dochodzeniem w sprawie o przestępstwo skarbowe prowadzonym przez organ wskazany w § 1, gdy zachodzą okoliczności określone w art. 79 § 1 Kodeksu postępowania karnego oraz w wypadku, o którym mowa w art. 122 § 2 zdanie drugie, a także gdy obejmie on je swym nadzorem z uwagi na wagę lub zawiłość sprawy. W sprawach o wykroczenia skarbowe sprawuje on taki nadzór jedynie w razie objęcia go nim w wypadku okreś lo- nym w art. 122 § 2 zdanie trzecie.
§ 3. W pozostałych wypadkach nadzór nad dochodzeniem prowadzonym przez organ wskazany w § 1 sprawuje organ
nadrzędny nad tym organem.
Art. 152. W sprawach o wykroczenia skarbowe prowadzi się dochodzenie. Ogranicza się ono do przesłuchania podej- rzanego oraz w razie potrzeby także do i nnych czynności w zakresie niezbędnym do wniesienia aktu oskarżenia lub innego zakończenia postępowania.
Art. 153. § 1. Postępowanie przygotowawcze w sprawie o przestępstwo skarbowe powinno być zakończone w ciągu 3 miesięcy. W razie niezakończenia postępow ania w tym terminie organ nadrzędny nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, a gdy postępowanie prowadzi lub nadzoruje prokurator – prokurator bezpośrednio przełożony, mogą przedłużyć je na okres do 1 roku. W szczególnie uzasadnionych wypadkac h organ nadrzędny nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, a gdy postępowanie prowadzi lub nadzoruje prokurator – prokurator bezpośrednio prze- łożony mogą przedłużyć okres postępowania na dalszy czas oznaczony, jednak gdy jest ono prowadzone w formie śledztwa, przedłużenia na okres przekraczający rok dokonuje prokurator nadrzędny nad prokuratorem nadzorującym lub prowadzą- cym postępowanie.
§ 2. Dochodzenie w sprawie o przestępstwo skarbowe po jego przedłużeniu toczy się nadal jako dochodzenie.
§ 3. W razie niezakończenia dochodzenia w sprawie o wykroczenie skarbowe prowadzonego przez organ postępowania przygotowawczego w ciągu 2 miesięcy, organ nadrzędny nad tym organem może przedłużyć dochodzenie na czas oznaczony.
Art. 153a. Postanowienia o odmo wie wszczęcia dochodzenia, o jego zawieszeniu oraz o jego umorzeniu, gdy nie pod- legało ono nadzorowi prokuratora, zatwierdza organ nadrzędny nad finansowym organem postępowania przygotowawczego. Zażalenie na postanowienie wnosi się do organu, który zatwier dził zaskarżone orzeczenie. Jeżeli organ nadrzędny nad finan so- wym organem postępowania przygotowawczego nie przychyli się do zażalenia, kieruje je do sądu.
Art. 154. (uchylony)
Art. 154a. Czynności końcowego zaznajomienia się stron z materiałem postępowania przygotowawczego, o których mowa w art. 321 Kodeksu postępowania karnego, przeprowadza się na wniosek podejrzanego, osoby pociągniętej do odpo- wiedzialności posiłkowej oraz interwenienta, a także obrońców i pełnomocników tych stron . Art. 155. § 1. W sprawie, w której finansowy organ postępowania przygotowawczego prowadził śledztwo, oraz w spra- wie o przestępstwo skarbowe, w której prowadził on dochodzenie objęte nadzorem prokuratora, organ ten, jeżeli nie umarza postępowania, sporzą dza w ciągu 14 dni od zakończenia dochodzenia lub śledztwa akt oskarżenia i przesyła go wraz z aktami
prokuratorowi, ze wskazaniem, jaki materiał dowodowy przedstawiono stronom podczas czynności, o której mowa w art. 154a , jako przekazywany do sądu wraz z aktem oskarżenia, przekazując jednocześnie prokuratorowi także ewentualne wnioski, o których mowa w § 7, oraz dowody rzeczowe.
§ 2. Akt oskarżenia zatwierdza i wnosi do sądu prokurator. W akcie oskarżenia należy także wskazać finansowy organ postępowania p rzygotowawczego, który prowadził postępowanie przygotowawcze, któremu przysługują przed sądem upraw- nienia oskarżyciela publicznego. Organ ten zawiadamia się o wniesieniu aktu oskarżenia przez doręczenie jego odpisu.

Dziennik Ustaw – 48 – Poz. 628

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowi ednio, gdy w sprawach w nich wskazanych zachodzą warunki do dołączenia do aktu oskarżenia wniosku o skazanie bez rozprawy lub do wystąpienia z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania
albo z wnioskiem, o którym mowa w art. 324 Kodeksu postępowania karn ego. Finansowy organ postępowania przygoto- wawczego, który prowadził to postępowanie, ma wówczas prawo uczestniczyć w posiedzeniach przewidzianych w art. 341 § 1, art. 343 § 5 i art. 354 pkt 2 Kodeksu postępowania karnego oraz w rozprawie, gdy rozpoznanie s prawy przekazano na rozprawę.
§ 4. W pozostałych sprawach, w których finansowy organ postępowania przygotowawczego prowadził dochodzenie, sporządza on w ciągu 14 dni od jego zakończenia akt oskarżenia albo wniosek o warunkowe umorzenie postępowania i wnosi go do właściwego sądu oraz popiera przed tym sądem albo wydaje postanowienie o umorzeniu lub o zawieszeniu postępowania przygotowawczego lub zarządza uzupełnienie dochodzenia.
§ 5. O wniesieniu aktu oskarżenia w sprawie o przestępstwo skarbowe zawiadamia się niezwłocznie prokuratora przez przesłanie mu odpisu tego aktu. W sprawie o wykroczenie skarbowe finansowy organ postępowania przygotowawczego zawiadamia prokuratora o wniesieniu aktu oskarżenia jedynie w razie uprzedniego objęcia przez prokuratora nad zoru nad dochodzeniem w tej sprawie.
§ 6. W sprawie o przestępstwo skarbowe, w której podejrzany jest tymczasowo aresztowa ny, terminy określone w § 1 i 4 wynoszą 7 dni. Jeżeli wobec podejrzanego stosowane jest tymczasowe aresztowanie, akt oskarżenia należy wnieść do sądu nie później niż 14 dni przed upływem dotychczas określonego terminu stosowania tego środka.
§ 7. Do aktu oskarżenia prokurator lub finansowy organ postępowania przygotowawczego dołącza wniosek o nałożenie odpowiedzialności posiłkowej, jeżeli ustalono istnienie podstaw tej odpowiedzialności określonych w art. 24 § 1 i 2, a także wniosek o zobowiązanie określonego podmiotu do zwrotu na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa skarbowego zarzucanego oskarżonemu, jeżeli ustalono istnienie podstaw do nałożenia takiego obowiązku, wskazanych w art. 24 § 5, załączając do tych wniosków materiał dowodowy ich dotyczący. Wnioski te dołącza się do aktu oskarżenia wraz z odpis ami dla oskarżonego i podmiotów, których dotyczą, powiadamiając ich o złożeniu tych wniosków.
Art. 156. § 1. Prokurator, a także finansowy organ postępowania przygotowawczego może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie, bez przeprowadzania rozprawy, wyroku skazując ego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego za zarzucane mu przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiąg nięte.
§ 2. Wniosek może dotyczyć:

w sprawie o przestępstwo skarbowe – wymierzenia oskarżonemu kary z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia , orzeczenia środka karnego określonego w art. 22 § 2 pkt 2–6, odstąpienia od ich wymierzenia lub warunkowego za- wieszenia wykonania kary; przepisu nie stosuje się do sprawcy przestępstwa skarbowego popełnionego w warunkach określonych w art. 37 § 1 lub w art. 38 § 2, z zastrzeżeniem art. 37 § 2 i 3 albo art. 38 § 3;
w sprawie o wykroczenie skarbowe – wymierzenia oskarżonemu kary grzywny nieprzekraczającej dziesięciokrot ności minimalnego wynagrodzenia albo orzeczenia środka karnego określonego w art. 47 § 2 pkt 2 lub 3 albo z odstąpieniem od ich wymierzenia.
§ 3. Przepisy art. 335 § 2 i 2a, art. 339 § 1 pkt 3 i art. 343 § 3–7 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowied- nio; jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym nastąpiło uszczuplenie należności pub - licznoprawnej, a nie została ona w całości u iszczona, sąd uzależnia uwzględnienie wniosku od uiszczenia tej wymagalnej należności w całości w wyznaczonym terminie.
§ 4. Nie można uwzględnić wniosku o orzeczenie przepadku przedmiotów, jeżeli interwenient temu się sprzeciwi na piśmie albo ustnie do protokołu.
DZIAŁ IV
Postępowanie przed sądem
Rozdział 17
Postępowanie przed sądem pierwszej instancji
Art. 157. § 1. Jeżeli akt oskarżenia w sprawie o przestępstwo skarbowe wniósł finansowy organ postępowania przy- gotowawczego, udział tego organu lub jego p rzedstawiciela w rozprawie głównej jest obowiązkowy. Jeżeli akt oskarżenia dotyczy wykroczenia skarbowego, udział ten jest obowiązkowy, gdy prezes sądu lub sąd tak zarządzi.
§ 2. W sprawach o przestępstwa skarbowe, w których akt oskarżenia wniósł prokurato r, finansowy organ dochodzenia lub jego przedstawiciel może działać obok prokuratora w charakterze oskarżyciela publicznego.

Dziennik Ustaw – 49 – Poz. 628

Art. 158. § 1. Niestawiennictwo na rozprawę podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej, któremu prawidłowo doręczono wezwanie, nie stoi na przeszkodzie rozpoznaniu sprawy i wydaniu orzeczenia.
§ 2. Jeżeli podmiot, o którym mowa w § 1, usprawiedliwi swoje niestawien nictwo i jednocześnie wniesie o odroczenie
rozprawy, nie można jej prowadzić w czasie nieobecności tego podmiotu w zakresie dotyczącym jego interesu procesowego.
§ 3. (uchylony)
Art. 159. W razie wyłączenia jawności rozprawy głównej także podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej oraz interwenient mogą żądać pozostawienia na sali rozpraw po n ie więcej niż dwie osoby.
Art. 160. Po swobodnym wypowiedzeniu się osoby przesłuchiwanej na wezwanie przewodniczącego, stosownie do
art. 171 § 1 Kodeksu postępowania karnego, mogą zadawać jej pytania w następującym porządku: oskarżyciel publiczny, interwen ient, pełnomocnik interwenienta, biegły, podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej, pełnomocnik pod- miotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej, obrońca, oskarżony, członkowie składu orzekającego. Przepisy art. 370 § 2–4 Kodeksu postępowa nia karnego stosuje się.
Art. 161. § 1. Jeżeli w związku z przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, a nie została ona w całości uiszczona, sąd uzależnia uwzględnienie wniosku oskarżonego, o którym mowa w art. 387 § 1 Kodeksu postępowania karnego, od uiszczenia tej wymagalnej należności w całości w wy- znaczonym terminie.
§ 2. Jeżeli w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe zgłoszono interwencję, sąd nie może przy- chylić się do wniosku, o którym mowa w art. 387 § 1 Kodeksu postępowania karnego, dotyczącego orzeczenia przepadku przedmiotów, gdy interwenient temu się sprzeciwi na piśmie albo ustnie do protokołu.
§ 3. Wniosek oskarżonego, o którym mowa w art. 387 § 1 Kodeksu postępo wania karnego, złożony przed rozprawą, sąd może rozpoznać na posiedzeniu. Sąd, uwzględniając wniosek, skazuje oskarżonego wyrokiem.
§ 4. O terminie posiedzenia zawiadamia się strony, przesyłając im odpis wniosku.
§ 5. Nieusprawiedliwione niestawiennictwo o skarżyciela publicznego, podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności
posiłkowej lub interwenienta na rozprawę bądź posiedzenie nie stoi na przeszkodzie uwzględnieniu wniosku, jeżeli pozostałe warunki określone w art. 387 Kodeksu postępowania karnego i w § 1 są spełnione.
Art. 161a. Jeżeli po rozpoczęciu przewodu sądowego ujawni się, że czyn oskarżonego stanowi wykroczenie skarbowe, sąd rozpoznaje sprawę w dalszym ciągu, w tym samym składzie.
Art. 162. § 1. Po zamknięciu przewodu sądowego przewodniczący udzi ela głosu stronom oraz ich przedstawicielom. Zabierają one głos w następującej kolejności: oskarżyciel publiczny, interwenient, podmiot pociągnięty do odpowiedzial - ności posiłkowej i oskarżony. Przedstawiciele procesowi stron zabierają głos przed stronami , które reprezentują.
§ 2. Jeżeli oskarżyciel publiczny, interwenient lub jego pełnomocnik ponownie zabierają głos, należy również udzielić
głosu podmiotowi pociągniętemu do odpowiedzialności posiłkowej, jego pełnomocnikowi, obrońcy i oskarżonemu.
Art. 163. Orzeczenie kończące postępowanie powinno w miarę potrzeby zawierać także rozstrzygnięcie co do prze- padku przedmiotów i ściągnięcia ich równowartości pieniężnej, środka karnego przepadku korzyści majątkowej i ściąg nięcia jej równowartości pieniężnej, nal eżności publicznoprawnej uszczuplonej czynem zabronionym, odpowiedzialności posiłko- wej, zobowiązania podmiotu, który uzyskał korzyść majątkową, do jej zwrotu lub roszczeń interwenienta. Uniewinniając oskar- żonego albo skazując go za przestępstwo, które nie przyniosło korzyści majątko wej podmiotowi, o którym mowa w art. 24 § 5, lub umarzając postępowanie – sąd pozostawia wniosek o zobowiązanie tego podmiotu do zwrotu korzyści majątkowej bez rozpoznania.
Art. 163a. (uchylony)
Art. 164. Jeżeli ukarany za wykroc zenie skarbowe jest osobą przebywającą jedynie czasowo na terytorium Rzeczy - pospolitej Polskiej albo nie ma na tym terytorium stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca pobytu, sąd może orzec natychmiastową wykonalność orzeczenia wymierzającego karę grzywny; jednocześnie sąd orzeka zastępczą karę pozba wie- nia wolności na wypadek nieuiszczenia orzeczonej kary grzywny w terminie 3 dni, a ponadto zarządza zatrzymanie pasz - portu lub innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia gra nicy, na czas do uiszczenia orzeczonej kary grzywny lub wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności.
Rozdział 18
Postępowanie odwoławcze i nadzwyczajne środki zaskarżenia
Art. 165. Do udziału finansowego organu postępowania przygotowawczego jako oskarży ciela publicznego w rozprawie
odwoławczej stosuje się odpowiednio przepis art. 157. Art. 166. Podmiot odpowiedzialny posiłkowo może wnieść apelację z powodu nałożenia odpowiedzialności posiłko- wej, natomiast z powodu skazania oskarżonego – tylko wtedy, gdy skazanie jest podstawą tej odpowiedzialności.

Dziennik Ustaw – 50 – Poz. 628

Art. 167. § 1. Zażalenie na postanowienia i zarządzenia oraz na inne czynności lub zaniechanie czynności finansowego organu postępowania przygotowawczego rozpoznaje organ nadrzędny, a w wypadkach przewidzianych przez ustawę – proku- rator sprawujący nadzór nad tym postępowaniem albo sąd.
§ 2. Zażalenie na postanowienie Żandarmerii Wojskowej rozpoznaje właściwy prokurator do spraw wojskowych, a w wypadkach przewidzianych przez ustawę – sąd wojskowy.
§ 3. Właściwy do rozpoznania zażaleń na wydane w sprawach o wykroczenia skarbowe w postępowaniu przed sądem
rejonowym postanowienia i zarządzenia zamykające drogę do wydania wyroku jest sąd okręgowy, zaś pozostałych zażaleń – sąd rejonowy w innym równorzęd nym składzie.
Art. 167a. Kasację w sprawie o wykroczenie skarbowe może wnieść wyłącznie Prokurator Generalny i Rzecznik Praw Obywatelskich. Kasację taką wnieść można od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego postępowanie.
Art. 168. (uchylony)
Art. 169. Podmiot odpowiedzialny posiłkowo lub interwenient może wnieść kasację lub wniosek o wznowienie postę- powania wyłącznie przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.
Art. 170. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia si ę w zakresie rozstrzygnięcia o na- łożeniu odpowiedzialności posiłkowej także wtedy, gdy po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem sądowi, wskazujące na to, że niesłusznie nałożono tę odpowiedzialność.
DZIAŁ V
Postępowanie nak azowe
Art. 171. Wydanie wyroku nakazowego jest niedopuszczalne także wtedy, gdy:

stosuje się przepisy o odpowiedzialności posiłkowej;
zgłoszono interwencję co do przedmiotów podlegających przepadkowi, chyba że zostanie ona cofnięta przez interwe- nienta do czasu wniesienia aktu oskarżenia do sądu.
Art. 172. § 1. Wyrokiem nakazowym można orzec za przestępstwo skarbowe karę grzywny określoną w art. 23 § 2 albo karę ograniczenia wolności, a za wykroczenie skarbowe – karę grzywny określoną w art. 48 § 3. § 2. Obok kary określonej w § 1 można, w wypadkach przewidzianych w kodeksie, orzec środek karny określony w art. 22 § 2 pkt 2–6 lub w art. 47 § 2 pkt 2 lub 3. DZIAŁ VI
Postępowanie w stosunku do nieobecnych
Rozdział 19
Przesłanki
Art. 173. § 1. Przeciwko sprawcy przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego przebywającemu stale za granicą albo gdy nie można ustalić jego miejsca zamieszkania lub pobytu w kraju, postępowanie toczyć się może podczas jego nieobecności.
§ 2. Przepisu § 1 nie stos uje się, jeżeli:
wina sprawcy lub okoliczności popełnienia czynu zabronionego budzą wątpliwości;
oskarżony o przestępstwo skarbowe ukrył się po wniesieniu do sądu aktu oskarżenia, a także wówczas, gdy w toku postępowania przed sądem ustalono jego mie jsce zamieszkania lub pobytu w kraju.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej.
Rozdział 20
Przebieg postępowania
Art. 174. W postępowaniu w stosunku do nieobecnych nie stosuje się przepisów, których stosowanie wymaga obec- ności oskarżonego lub podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej.
Art. 175. § 1. O zastosowaniu postępowania w stosunku do nieobecnych organ prowadzący postępowanie wydaje po- stanowienie. W postępowaniu p rzygotowawczym w sprawach o przestępstwa skarbowe postanowienie to wymaga zatwier- dzenia przez prokuratora.
§ 2. Postanowienia o zastosowaniu postępowania w stosunku do nieobecnych nie ogłasza się nieobecnej stronie.

Dziennik Ustaw – 51 – Poz. 628

Art. 176. § 1. Prezes lub referendarz sądowy sądu właściwego do rozpoznania sprawy wyznacza nieobecnemu oskarżo- nemu obrońcę z urzędu. Udział obrońcy jest obowiązkowy także w postępowaniu odwoławczym.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do podmiotu pociągnięteg o do odpowiedzialności posiłkowej, gdy nie ma on pełnomocnika. Wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego dla nieobecnego podmiotu pociągniętego do odpowiedzial ności posiłkowej jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa.
Art. 177. W razie osobistego zgło szenia się skazanego do dyspozycji sądu lub ujęcia skazanego doręcza mu się odpis prawomocnego wyroku. Na wniosek skazanego złożony na piśmie w zawitym terminie 14 dni od daty doręczenia sąd, którego
wyrok się uprawomocnił, wyznacza niezwłocznie rozprawę, a wydany w tej instancji wyrok traci moc z chwilą stawienia się
skazanego na rozprawie.
TYTUŁ III
POSTĘPOWANIE WYKONAWCZE W SPRAWACH O PRZESTĘPSTWA SKARBOWE
I WYKROCZENIA SKARBOWE
DZIAŁ I
Część ogólna
Rozdział 21
Zakres obowiązywania
Art. 178. § 1. Do wyk onywania orzeczeń w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu karnego wykonawczego, jeżeli przepisy niniejszego kodeksu nie stanowią inaczej.
§ 2. W postępowaniu wykonawczym w sprawach o przestępstwa s karbowe i wykroczenia skarbowe przez wyrażenie „prokurator ” użyte w przepisach Kodeksu karnego wykonawczego rozumie się także „finansowy organ postępowania przy- gotowawczego ”. Rozdział 22
Postępowanie
Art. 179. § 1. Organem wykonującym zabezpieczenie majątk owe jest naczelnik urzędu skarbowego, chyba że kodeks
stanowi inaczej.
§ 2. Zabezpieczenia majątkowego na towarach podlegających kontroli wykonywanej przez naczelnika urzędu celno - -skarbowego, będących w jego dyspozycji oraz na wartościach dewizowych lub krajowych środkach płatniczych podlega- jących kontroli dewizowej wykonywanej przez naczelnika urzędu celno -skarbowego, w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe prowadzonych przez naczelnika urzędu celno -skarbowego, dokonuje ten organ.
§ 3. Zabezpieczenia majątkowego może dokonywać także Szef Krajowej Administracji Skarbowej.
§ 4. W razie orzeczenia środka karnego przepadku korzyści majątkowej lub ściągnięcia jej równowartości pieniężnej organ egzekucyjny określony w art. 27 Kodeksu karneg o wykonawczego prowadzi także egzekucję orzeczonej równocześ nie kary grzywny, środka karnego przepadku przedmiotów lub ściągnięcia ich równowartości pieniężnej, jeżeli ich zabez pie- czenia dokonał uprzednio naczelnik urzę du skarbowego, naczelnik urzędu celn o-skarbowego lub Szef Krajowej Admini stracji
Skarbowej.
§ 5. Jeżeli orzeczenie o przepadku przedmiotów dotyczy towarów nieunijnych, o których mowa w art. 5 pkt 24 roz porzą- dzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10.10.2013, str. 1, z późn. zm.5)), organem postępowania wykonawczego właściwym do wyko- nania orzeczenia o przepadku pr zedmiotów w tym zakresie jest naczelnik urzędu celno -skarbowego. Wykonanie orze czenia następuje w trybie i na zasadach określonych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem
przepisów prawa celnego.
§ 6. Naczelnik urzędu ce lno-skarbowego jest organem postępowania wykonawczego właściwym do wykonania orze- czenia o przepadku przedmiotów także w zakresie innych przedmiotów, niż określone w § 5, w prowadzonych przez ten organ sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbow e. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 287 z 29.10.2013, str. 90, Dz. Urz. UE L 267 z 30.09.2016,
str. 2 oraz Dz. Urz. UE L 354 z 23.12.2016, str. 32.

Dziennik Ustaw – 52 – Poz. 628

Art. 179a. § 1. Jeżeli w orzeczeniu o przepadku przedmiotów zarządzono ich zniszczenie, sąd określa warunki i tryb niezwłocznego zniszczenia przedmiotów przez odpowiedni organ postępowania wykonawczego.
§ 2. Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w dro- dze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb niezwłoc znego zniszczenia przedmiotów, o których mowa w § 1 oraz w art. 31 § 6, mając na uwadze w szczególności rodzaj przedmiotów i podmioty wyspecjalizowane w ich niszczeniu, a także zapewnienie sprawności postępowania wykonawczego i jego koszty, jak również kon ieczność właściwego zabezpieczenia wykonywanych czynności likwidacyjnych.
Art. 180. § 1. Do zabezpieczenia i egzekucji środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przed- miotów, środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej lub należności pub liczno- prawnej uszczuplonej czynem zabronionym stosuje się odpowiednio art. 27 Kodeksu karnego wykonawczego.
§ 2. Interwenient roszczący sobie prawo do przedmiotów objętych zabezpieczeniem lub egzekucją przepadku przed - miotów lub ściągnięcia ich równowartości pieniężnej może dochodzić swych roszczeń tylko w trybie określonym w art. 119. Art. 180a. Do zabezpieczenia i egzekucji środka karnego przepadku korzyści majątkowej lub ściągnięcia jej równo- wartości pieniężnej stos uje się odpowiednio art. 33 § 2–4. Art. 181. § 1. W wypadkach określonych w art. 8 § 1 w razie niejednoczesnego skazania przez sądy na kary, środki karne lub inne środki, sąd, który ostatni wydał orzeczenie w pierwszej instancji, na wniosek skazanego rozst rzyga postano- wieniem, która kara, jako najsurowsza, podlega wykonaniu. Wniosek o rozstrzygnięcie tej kwestii może złożyć również organ postępowania przygotowawczego. Na postanowienie służy zażalenie organowi postępowania przygotowawczego i skazanemu.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w razie niejednoczesnego skazania przez organy orzekające na karę grzywny
za wykroczenie skarbowe i na karę grzywny za wykroczenie.
§ 3. W wypadku określonym w art. 8 § 2 stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępow ania karnego dotyczące
wyroku łącznego.
§ 4. W razie uprzedniego wykonania kary łagodniejszej lub środka karnego w całości lub w części zalicza się je na poczet kary najsurowszej podlegającej wykonaniu, uwzględniając różnice zachodzące między tymi karami l ub środkami karnymi.
DZIAŁ II
Część szczególna
Rozdział 23
Wykonywanie kar
Art. 182. Jeżeli kara grzywny wymierzona za przestępstwo skarbowe została uiszczona lub ściągnięta w drodze egzekucji tylko w części i zostanie stwierdzone, że spowodowane to jest tym, że okoliczności wymagane dla ustalenia stawki dziennej uległy istotnej zmianie, sąd dla nieuiszczonej jeszcze w części kary grzywny określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 23 § 3, chyba że skazany wykaże, iż nastąpiło to z przyczyn od niego niezależnych.
Art. 183. § 1. Rozłożenie kary grzywny na raty sąd może uzależnić od zabezpieczenia jej na majątku skazanego za przestępstwo skarbowe lub podmiotu odpowiedzialnego posiłkowo.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie rozłożenia kary grzywny na raty przysługuje zażalenie.
Art. 184. § 1. Podmiot odpowiedzialny posiłkowo uiszcza wymierzoną karę grzywny, jeżeli skazany nie zapłaci jej w terminie i zostanie stwierdzone, że nie można jej ś ciągnąć w drodze egzekucji.
§ 2. Jeżeli wymierzona kara grzywny została uiszczona lub ściągnięta od skazanego w drodze egzekucji tylko w części, odpowiedzialność posiłkową zmniejsza się w sposób odpowiadający stosunkowi kwoty zapłaconej do wysokości orzecz onej kary.
§ 3. Jeżeli wymierzona kara grzywny została uiszczona lub ściągnięta od podmiotu odpowiedzialnego posiłkowo tylko
w części, przepisy art. 45 § 1, 2 i 4 oraz art. 46 Kodeksu karnego wykonawczego stosuje się odpowiednio.
§ 4. W stosunku do podmiot u odpowiedzialnego posiłkowo nie stosuje się wykonania pracy społecznie użytecznej ani zastępczej kary pozbawienia wolności.
§ 5. Postępowania wykonawczego nie umarza się w razie śmierci sprawcy skazanego za przestępstwo skarbowe po uprawomocnieniu się orz eczenia o nałożeniu odpowiedzialności posiłkowej.
§ 6. Przepisy § 1, 2 i 5 stosuje się odpowiednio do środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów.

Dziennik Ustaw – 53 – Poz. 628

Art. 185. § 1. Jeżeli egzekucja grzywny okazała się bezskuteczna lub z okoliczn ości sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd może zamienić karę grzywny na pracę społecznie użyteczną, określając czas jej trwania. Praca społecznie użyteczna trwa najkrócej 7 dni, najdłużej – 3 miesiące; określa się ją w dniach i miesiącach.
§ 2. Praca społecznie użyteczna polega na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez sąd, w odpowiednim zakładzie pracy, placówce służby zdrowia, opieki społecznej, organizacji lub instytucji niosącej pomoc charytatywną lub na rzecz społeczności lokalnej, w wymiarze od 5 do 10 godzin w stosunku tygodniowym.
§ 3. Na postanowienie w przedmiocie zamiany grzywny na pracę społecznie użyteczną przysługuje zażalenie.
Art. 186. § 1. Jeżeli egzekucja grzywny okazała się bezskuteczna l ub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd zarządza wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, gdy:

ukarany oświadczy, że nie podejmie pracy społecznie użytecznej zamienionej na podstawie art. 185 albo uchyla się od jej wykona nia, lub
zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niemożliwa lub niecelowa.
§ 2. Zarządzając wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, sąd przyjmuje, że jeden dzień pozbawienia wolności
równoważny jest grzywnie wynoszącej od jednej pięćsetnej do jednej pięćdziesiątej górnej granicy ustawowego zagrożenia karą grzywny.
§ 3. Zastępcza kara pozbawienia wolności nie może przekroczyć 3 miesięcy; wymierza się ją w dniach i miesiącach.
§ 4. Na p ostanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności przysługuje za- żalenie.
Art. 187. § 1. Kary grzywny wymierzone w sprawach o wykroczenia skarbowe, niezależnie od trybu, w jakim je wy- mierzono, przypadają Skarbowi Państwa.
§ 2. Wykonanie prawomocnych mandatów karnych, o których mowa w art. 138 § 1 pkt 2, następuje w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Art. 188. W razie skazania sprawcy na karę ograniczenia wolności za przestępstwo skarbowe, w związku z którym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, uchylaniem się skazanego od odbywania kary ograniczenia wolności jest również nieuiszczenie tej wymagalnej należności w wyznaczonym terminie.
Rozdział 24
Wykonywanie środków karnych
Art. 189. Do wykonania orzeczenia w części dotyczącej środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej prze- padku przedmiotów lub środka karnego ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej stosuje się odpowiednio art. 27, art. 44, art. 49 –51 i art. 187 –195a Kodeksu karnego wykonawczego.
Art. 190. Sąd nie może w okresie próby ustanawiać, rozszerzać lub zmieniać obowiązku uiszczenia należności pub liczno- prawnej , o którym mowa w art. 41 § 2 lub 4, albo od je go wykonania zwolnić.
Art. 191. § 1. Po upływie połowy okresu, na który orzeczono środki karne wymienione w art. 22 § 2 pkt 5 i 7, nie wcześniej
jednak niż po roku, sąd może uznać je za wykonane, jeżeli skazany przestrzegał porządku prawnego.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie wykonania środka karnego wymienionego w art. 22 § 2 pkt 5 i 7 przysługuje zażalenie.